ေမွာင္တစ္၀က္ မိုက္တဲ့လူ

နကၡတ္ဆိုးနဲ႕ ဖက္တြယ္ခဲ့တဲ့
အေမွာင္ တစ္ျခမ္း မိုက္ေနတဲ့ သူတစ္ေယာက္ပါ
ေခါင္းေမာ့မွ ျမင္ရမယ့္လမ္းကို မွ ေလ်ာက္ခ်င္ခဲ့တယ္
ယွဥ္ထားရင္ လူမသဒၵါတာကိုမွ မွန္းမိတဲ့သူတစ္ေယာက္
နင္သနားဖုိ႔ အေၾကာင္းအရာ မလံုေလာက္ပါဘူး…

သိုးမဲတစ္ေကာင္ကို ထိန္းေက်ာင္းဖုိ႔
နင္ လြင္ျပင္က်ယ္ကို မဖန္ဆင္းပါနဲ႕ေတာ့
ငါဟာ ဟင္းလင္းျပင္ထဲ ေရြ႔လ်ားေနတဲ့သူတစ္ဦး ပါ…
အေတာင္ေပါက္မယ့္တစ္ေန႔ ဆိုျပီး
ပ်ံဖို႔ နားေနခဲ့တဲ့ အရိပ္ေပ်ာ္တဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္ဟာ
ေနာက္ဆံုး အခက္ေတြကို ဖဲ့ေျခြမွန္းမသိ ေျခြေနခဲ့ရဲ႕

တြဲေလွ်ာက္မယ့္ လမ္းတိုင္းမွာ
နင့္ေျခေထာက္ေတြယိုင္ႏွဲ႕သြားရေအာင္
ငါ့ အတိတ္ေၾကာင္းက တိမ္းေစာင္းလြန္းေနတယ္
အမွတ္မရွိတဲ့ ေပတံ နဲ႔တိုင္းျပီး
ငါဟာ နင့္ဘ၀ရဲ႕စံလို႔ ဆင္ေျခေတြမေပးပါနဲ႕ေတာ့
ေမွာ္၀င္ေနတဲ့ သံစဥ္တစ္ကြက္ေတာင္
လိုက္ေရာညီေထြ နားမထာင္တတ္တဲ့ သူတစ္ဦးဟာ
နတ္ေစာင္းတီးျပလဲ တန္ဖိုးမဲ႔ဆဲမုိ႔ပါ….

လ သာဖုိ႔မထိုက္ေအာင္ ငါ့ေကာင္ကင္က ညစ္ႏြမ္းေနလို႔
နင္သယ္လာတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္
ငါ့လက္နဲ႕ပဲ ျငိမ္းသတ္လိုက္တယ္…
ကိုယ္ေရာင္၀ါေတြသိမ္း ဟိုးအေ၀း ပ်ံသန္းသြားပါေတာ့
ငါဟာ အေရာင္မဲ့တဲ့ညမို႔
ေမွာင္ေနတာ ငါ့သဘာ၀ပဲေလ
နင္အုပ္မိုးထားတဲ့ အေတာင္ေတြရုတ္သိမ္းေပးပါဦး…
အေမွာင္ေတြကို ငါတစ္၀ၾကီး ရႈရွိုက္ခ်င္ေသးတယ္….

အျဖဴေရာင္ အိပ္မက္

ခ်စ္သူ႔ လက္ဖ၀ါးျပင္မွာ
အိပ္မက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနရာယူထားတဲ့
အျဖဴေရာင္ ေန႔ရက္ေတြ ရွိတယ္

အေရာင္ေတြ တင္မထားတဲ့
သူ႔လက္သည္းဖ်ားမွာေတာင္
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ားစြား ျခယ္ေနမိတယ္

ျမဴမႈန္ေတြ မခ်ယ္ထားတဲ့
ကၽြန္ေတာ္ ျမတ္ႏိုးတဲ့ သူ႔ပါးျပင္မွာ
ႏႈတ္ခမ္းတစ္ခု ဒိုင္ယာရီေရးတုန္းက
ဒါ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀ ဆိုတာသိလိုက္တယ္

သူ႔ မ်က္၀န္း တစ္စံုေအာက္
ရွင္သန္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားတဲ့
ေကာင္ေလးဟာ
ၾကယ္ေတြ ေၾကြဖုိ႔ ဆုမေတာင္းပါဘူး

စံပါယ္ေတြ စံုမယ့္ မနက္
ခ်စ္သူ႔ ရင္ခြင္မွာ ေမွးဆက္ခြင့္ရမယ့္ ေန႔
အျဖဴေရာင္ လႊမ္းမယ့္ည
သူရွိမွ ျဖစ္မယ့္ ဘ၀ ကိုသာ
ေတာင့္တမိေနသူပါ...

ငါ့ ဘ၀.....

အေသခ်ာဆံုး ဆုိတဲ့ေန႕နဲ႕
သကၠရာဇ္ေတြျခားျပီးမွ ေရာက္လာခဲ့လား
ေထြးေပြ႔ထားတဲ့ လက္ေတြၾကားမွာ
သူ႔အရိပ္က ခပ္ေငြ႔ေငြ႔ပဲက်န္တယ္။

ေအာ္သံေတြ မၾကားႏိုင္ေလာက္ေအာင္
ေျမပံုမွာေထာက္ၾကည့္ရင္ လက္တစ္ဆစ္ေလာက္လြဲေနတယ္။
သူထားခဲ့တဲ့ အမွတ္တရပန္းပြင့္ေတြေတာင္
ႏြမ္းေျခာက္လုိ႔ ေၾကကုန္ျပီ

အေမႊးပ်ံ႕ဆံုး ဆုိတဲ့ အပင္ဟာ
မိုးမရွိတဲ့အခါ လြင့္ေပ်ာက္လုိ႔ ၀ါကုန္ျပီ
ေႏြျပီးေႏြ သံသရာ မရပ္တဲ့ ငါ့ကမာၻမွာ
ႏွင္းဆိုတာ အဓိပၸါယ္မသိေသးတဲ့ ေ၀ါဟာရ

ဒီလိုပဲ ငါ...
လမ္းေလွ်ာက္ေနၾက
ေငးငိုင္ေနၾက
သီခ်င္းေဟာင္းေတြ ဆုိျငီးေနၾက
ေနရာေဟာင္းမွာ ရန႔ံေဟာင္းေတြ ရွဴရွိက္ေနၾက

ဒါဟာ... ငါ့ ဘ၀...
ဖုန္တက္ေနတဲ့ အေၾကာင္းေတြ လွည္းက်င္းရင္ လြမ္းရတာ ငါ့ဘ၀
အတိတ္ေဟာင္းေတြ ဒိုင္ယာရီလွန္ရင္း အသစ္လုပ္ရတာ ငါ့ဘ၀
အက္ေၾကာင္းထပ္တဲ့စကား ညီးတြားရတာ ငါ့ဘ၀
ျပကၡဒိန္ေတြၾကည့္ ေန ေနာက္ျပန္၀င္မယ့္ ေန႔ကို ေမွ်ာ္ေနရတာ ငါ့ဘ၀

ငါ့ေပ်ာ္ရြင္ျခင္းေတြက သကၠရာဇ္တစ္ခုစာ ေရွးက်ေနတယ္
ဒါေပမယ့္ သူ႔အတြက္ ငါဟာ
စကားမေျပာတတ္တဲ့ ရာဇ၀င္ထဲကလူသားပဲ။

တိမ္တိုက္ေတြ ငိုတဲ့ေန႔

ေျခာက္အိပ္မက္ေတြ ႏိုပ္စက္တဲ့ည
တကယ္ျဖစ္လာမယ္ လို႔ မထင္ထားဘူး...
ငါမ်က္ရည္ေတြ တစ္စက္တစ္စက္က်ေနမွ
ငါအသဲကြဲသြားျပီဆုိတာသိလုိက္တယ္...

ေႏွာင္းသြားျပီ...
ငါလက္ထဲ အခ်စ္တစ္ခုမရွိေတာ့ဘူး
သူ မရက္စက္ေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ္ ရက္စက္ခဲ့တယ္...
ငါ့ဘ၀ထဲက သူ႔ကို ထြက္သြားခြင့္ေပးခဲ့တယ္...

သိပ္လွခဲ့တဲ့ အတိတ္ေတြမွာ
ငါမပါခဲ့ သလိုပဲ
ငါ့သမိုင္း ငါဖတ္ရင္း ငါသိလိုက္တယ္
ငါ့ဘ၀ဟာ ဒီေန႔ ေသဆံုးသြားတယ္.....

မိုးေရေတြ တစက္စက္ ေျခြေနတယ္
ငါ ထြက္မေျပးေတာ့ဘူး
ႏွလံုးသားေသ ျမဳပ္နွံပြဲမွာ
ငါဟာ တိမ္တိုက္ေတြ နဲ႔ အတူ ငိုေနခဲ့တယ္....

ခုႏွစ္... လ... ရက္....

ငါေတာင့္တတဲ့ ေနရာတစ္ခု အတြက္ .....
ငါဟာ မျမင္ရတဲ့လူေနာက္က တန္းစီေနခဲ့တာ
စကၠန္႔....... မိနစ္....... နာရီ.........
ရက္ .........
တကယ္ဆို ရက္ေတြနဲ႔ပဲ ေရတြက္ျပရရင္.................
............................................
ငါဟာ အစြဲမကၽြတ္ႏိုင္တဲ့ သေစၦတစ္ေကာင္လုိ
အဲ့ဒီ ရက္ေတြမွာ နင့္အရိပ္ကို ဖက္တြယ္......... မက္ေမာစြာ ဖက္တြယ္.... ေနခဲ့

သည္းေျခမရွိတဲ့ ငါဟာ....
နင့္မ်က္ရည္စေတြကို ခမ္းေစတဲ့ မာန္နတ္...........
နင့္အရယ္ အျပံဳးကို ဖန္ဆင္းမိတဲ့ ေစတန္........
ငါတည္ရွိမႈတစ္ခုေၾကာင့္...... နင္မြန္းက်ပ္...
ထြက္ေျပးရခက္.....ေနခ့ဲ....
ခဏေလးပါလုိ႔ ဆင္ေျခေတြေပး......
ဒီလုိေလးနဲ႕ ငါေနခဲ့တာ
စကၠန္႔....... မိနစ္....... နာရီ.........
ရက္ ......... လ..............
တကယ္ဆို လေတြနဲ႔ပဲ ေရတြက္ျပရရင္.................
............................................
ငါဟာ ကုိယ့္အေတာင္ေတြ ကိုယ္ရိုက္ခ်ိဳးထားတဲ့ငွက္
အဲ့ဒီ လေတြမွာ နင့္ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲ တိုး၀င္... ရူးမိုက္စြာ တုိး၀င္ ေနခဲ့......

နင့္ႏႈတ္ဖ်ားကထြက္တဲ့ သံစဥ္ခါးေတြ......
ဒီရင္ဘက္နားက ဆက္ဆက္.........ၾကားခဲ႔..... ၾကားခ်င္ေနေသးရဲ႕..........
ငါ့ဟာ ဒီလုိ.. အလိုက္မသိတဲ့ေကာင္...... အလိုက္ကမ္းဆိုးမသိတဲ့ေကာင္.....
ဘယ္သူမွ ျဖတ္ခြင့္မရွိတဲ့တံတားဆုိ
ဒီေကာင္ဟာ မ်က္လံုးနဲ႕ေတာင္ ေျခမခ်ဘူး....... ေျခ....မ....ခ်....ဘူး.......
မျမင္ရတဲ့ တစ္စုံတစ္ဦးအတြက္ နင္ထားတဲ့တံခါး ငါေတြ႔ေလမလားလို႔.....
ကာရံထားတဲ့ တံတိုင္းနေဘး..... ငါေျပးေနခဲ့တာ.................
စကၠန္႔....... မိနစ္....... နာရီ.........
ရက္ ......... လ............... ႏွစ္................
တကယ္ဆို ႏွစ္ေတြနဲ႔ပဲ ေရတြက္ျပရရင္.................
............................................
ငါဟာ တစ္ႏွစ္မွာ ရက္ေပါင္း ေထာင့္ ငါးရာထည့္
အဲ့ဒီ ႏွစ္ေတြမွာ နင့္အနီးနားမွာပဲ မေလာက္မငွနဲ႕ လြမ္းခဲ့..... ငတ္မြတ္စြာ လြမ္းခဲ့.......

တစ္ခါတုန္းက.......

၅နာရီ ၄၅ မိနစ္

အလုပ္က ျပန္လာကစ မုိ႔ အနည္းငယ္ ပင္ပန္းေနေပမယ့္.. အိပ္ေရာက္ျပီဆုိတဲ့ အသိတစ္ခုေၾကာင့္ ပင္ပန္းတာေတြေမ႔ကုန္တယ္... ထိုင္ခံုမွာ ေျချပစ္လက္ပစ္ထိုင္ခ်လိုက္ျပီး နာရီကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္တယ္... ၆ နာရီထုိးဖုိ႔ ၁၅ ... ဒါ သူ ပံုမွန္ အိပ္ျပန္ေရာက္ေနၾက အခ်ိန္ပဲ... ဒါေၾကာင့္ ထံုးစံုအတိုင္း သူ ေစာင့္ရအံုးမယ္.... အခ်ိန္ဆိုတာ ေစာင့္ေနတဲ့အခါ ပိုေႏွးေနသလုိပဲ... ၁ မိနစ္ေလာက္ကို တစ္နာရီေလာက္ ေစာင့္ေနရတယ္လုိ႔ သူထင္ေနတယ္....

၆နာရီ ၁၀မိနစ္

ထံုးစံအတိုင္း သူေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ အသံၾကားရပါျပီ... ထမင္းစားခန္းမွ ထမင္းပြဲေတြျပင္ေနတဲ့ အသံ.... အဲ့ဒီအသံေတြၾကားရင္ ဟိုးအရင္တုန္းက အခ်ိန္ေတြကို သူသတိရလာတယ္.... အလုပ္က ျပန္ေရာက္တုိင္း... ေမေရ.. ေမာင္ျပန္ေရာက္ျပီ လို႔ သူ ႏႈတ္ဆက္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို သတိရတယ္... ပင္ပန္းလာတဲ့ အခါတိုင္း ခ်ိဳသာတဲ့ စကားေတြနဲ႕ သူ႔အေမာေတြ ေျဖေပ်ာက္သြား ရတဲ့ အရင္တုန္းက အခ်ိန္ေတြကို အမွတ္ရလာတယ္... ျပန္ေတြးရင္း အမွတ္တရေတြကို ေငးရင္း သူ႔မ်က္လံုးမွာ မ်က္ရည္ေတြ က်လာတယ္.... အခုေတာ့ ထမင္းစားခန္းက ထမင္းပြဲျပင္တဲ့ အသံေတြနဲ႕ပဲ သူေက်နပ္ေနရတယ္....

၆နာရီ ၂၀မိနစ္

ထမင္းစားခန္းက ထမင္းပြဲျပင္တဲ့ အသံေတြ တိတ္သြားတဲ့ေနာက္.... သူ အားရပါးရ ငိုလိုက္တယ္.... ႏႈတ္ကလဲ ေမရယ္ လုိ႔ တမ္းတရင္းေပါ့....

"ေမရယ္.. ဒီအိမ္ထဲမွာ ေမရွိေနတယ္ ဆိုတာ ေမာင္သိပါတယ္ ခဏေလာက္ေတာ့ ထြက္လာေပးပါ"
ေျပာရင္းဆုိရင္း သူ ကေလးတစ္ေယာက္လုိ ငိုေၾကြးေနျပန္တယ္...

"ေမာင္ မွားခဲ့ပါတယ္ ေမာင္ေတြေ၀ မေနသင့္ဘူး.... ေမာင့္ကို ခြင့္လြတ္ပါ....."

အသံေတြ ဆို႔နင့္ေက်ကြဲစြာနဲ႕ သူ ငိုေနခဲ့တယ္.... အေတြးထဲမွာ ပူေလာင္တဲ့ အတိတ္တစ္ခု က ေပၚလာတယ္.. အတိတ္ဆိုးကို သူ ေျဖေဖ်ာက္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားေပမယ့္ မရ.... အဲ့ဒီေန႔က အျဖစ္အပ်က္ေတြကို သူ အေသအခ်ာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့... မီးေတာက္ေတြၾကားက အိမ္ေလးကို ျမင္ေယာင္လာတယ္... တားထားတဲ့လူေတြၾကားက သူရုန္းထြက္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားတယ္.... အရာရာဟာ မီးခိုးေတြနဲ႕ ပိန္းပိတ္ေနသလိုပဲ... ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီ မေသခ်ာတဲ့ အတိတ္ဆိုးက အခုအခ်ိန္ထိ သူ႔ကို ေျခာက္လွန္႔ေနခဲ့တယ္...

"ဟုတ္ပါတယ္ ေမရယ္... ေမာင္မီးေတြကို မေၾကာက္ေနသင့္ဘူး.... ဘယ္သူေတြ ဆြဲထား ဆြဲထား ေမာင္ ၀င္ကယ္သင့္တယ္ မလား... ေမာင့္ကို ခြင့္လြတ္ပါကြာ... ေမာင္ သူရဲေဘာေၾကာင္ ခဲ့တာပါ... ေမာင့္ကို ခဏေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ထင္ျပပါ...."

"ေမာင့္ကို ခြင့္လြတ္ပါ.... ခြင့္လြတ္ပါကြာ......"

ေရရြတ္ေနရင္း သူ႔ အသံေတြ တိမ္ျမဳပ္သြားတယ္.... နံရံမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ဓါတ္ပံုေတြကို ၾကည့္ေနမိတယ္... လူေလာကထဲ မေရာက္လာေသးတဲ့ ကုိယ့္ရဲ႕ ေသြးကို လဲ ေတာင့္တေနမိတယ္... အေရာက္ ေနာက္မက်ေပမယ့္... တားဆီးထားတဲ့ လူေတြၾကားက ရုန္းမထြက္ႏိုင္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကုိ သတိရတယ္... သူသာ ၀င္ကယ္ခဲ့ရင္ သူ႔ဇနီးနဲ႕ ရင္ေသြးဟာ ဒီလိုအျဖစ္ဆိုးနဲ႕ မၾကံဳရဘူးလို႔ သူခံယူထားတယ္....

ျပန္သတိရတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူေဆးရံုေရာက္ေနတယ္... သူွ သတိရရျခင္း ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ အိမ္ျပန္လာေတာ့... အိမ္ေလးဟာ ဟိုးအရင္လုိ အေရာင္ေတြ ျပန္ေတာက္ပေနတယ္... သူ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ သတိေမ႔ေနခဲ့လဲ ဆိုတာ သူမသိ... အရာရာဟာ အိပ္မက္လိုပဲလား... ဒါေပမယ့္ တကယ့္လက္ေတြ႔မွာ သူ႔အိမ္ငယ္ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ဘ၀မွာ သူမ ဆိုတာ ထမင္းပြဲျပင္သံေလးက လြဲရင္ ေခၚမၾကား ေအာ္မၾကား... တစ္ေယာက္တည္း ေနရေတာ့မယ္လုိ႔ သိတဲ့ေနာက္မွာ... အရင္က ေျခာက္ေသြ႔လြန္းတယ္လုိ႔ ထင္ခဲ့တဲ့ ဆိတ္ျငိမ္ရပ္ကြက္ေလးမွာ သူဟာ ေနသားက်လာတယ္... ျခံခ်င္းေက်ာ္ေခၚျပီး သူ ဘယ္သူ႔ကို မွ စကားမေျပာေတာ့ဘူး... တိတ္ဆိတ္လြန္းတဲ့ သူ႔ပံုမွန္ဘ၀ေလးမွာ သတိရျခင္းမ်ားစြာနဲ႕ သူေန ေနခဲ့တယ္...

ညေန အလုပ္က ျပန္လာတုိင္း ထမင္းစားပြဲက အသံေလးေတြ သူ တိတ္တဆိတ္နားေထာင္ေနတတ္တယ္.. နားေထာင္မိတုိင္း အခုလုိပဲ ငိုေၾကြးေနရတယ္.... မ်က္ရည္ေတြ ... ရည္ေ၀တဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႕ ေငးရင္း သူခဏအိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္တယ္...

၈ နာရီ

ထံုးစံအတိုင္းပါပဲ ဒီအခ်ိန္ဆို သံပတ္ေပးစရာမလုိပဲ သူႏိုးထ ေနၾကပါ... နံရံမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ တေယာေလးကို ယူျပီး... သူျခံထဲ ဆင္းသြားတယ္ အရင္လုိ ႏွစ္ေယာက္သားထိုင္ေနၾက ဒန္းေလးကို ျမင္ေတာ့ မထိုင္ရက္... ဒန္းေလးနားေရာက္ေတာ့ ကေလး ငုိသံသဲ့သဲ့ သူၾကားတယ္.. မျမင္ရေသးတဲ့ ကေလးငယ္ကို တမ္းတရင္း မ်က္ရည္ေတြ စို႔နင့္လာျပန္တယ္... ဒန္းငယ္ကုိ ၾကည့္ရင္း ပုိ၀မ္းနည္းလာတယ္... ဒန္းေလးရဲ႕ေဘး ခေရပင္အိုၾကီး ေအာက္မွာ ထိုင္ရင္း တအီအီနဲ႕ ေၾကြကြဲ ဆို႔နင့္ေနတဲ့ သံစဥ္ေလးတစ္ခုကို သူထုိးေနခဲ့တယ္...

"ေမရွိတယ္ ဆိုတာ သိတယ္... နားေထာင္ပါဦး ေမရယ္.. တစ္ေယာက္တည္း မပ်င္းရေအာင္ ညတိုင္း တေယာေလး ထုိးျပမယ္.... ေမ တစ္ေယာက္ပဲ သိတဲ့ သံစဥ္ပါ... ၾကားတဲ့အခါ သီခ်င္းေလး ဆိုျပပါဦးေမရယ္"

သူမ်က္ရည္ေတြ ထပ္ ထပ္ က်လာျပန္သည္...

....................................

ေၾကကြဲ ဆုိ႔နင့္ဖြယ္ တေယာသံက ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး ပ်ံ႕လြင့္ေနတယ္...

"ေမေမ.. ဒီအခ်ိန္ဆို တေယာသံ ၾကားရတယ္ေနာ္"

"အင္း" တေယာသံကို နားစြင့္ရင္း သူမ ေျဖလိုက္တယ္

"ဘယ္အိမ္ကလဲ မသိဘူးေနာ္"

"အင္း.. " တေယာသံထဲ သူမ ႏႈစ္ျမဳပ္ေနတယ္.... အဲ့ဒီ တေယာသံက ညတိုင္း သူမ ရင္ကို နင့္ေအာင္ ၀မ္းနည္းေအာင္ လုပ္ေနၾကပါပဲ....

"ခေရပင္ၾကီးနားကလား မသိဘူးေနာ္"

"မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး သားရယ္.. ဒီ ျခံမွာသားနဲ႕ ေမေမပဲ ရွိတာပဲ..."

"ဟင္... ေမေမ ဘာလုိ႔ ငိုေနတာလဲ"

"မဟုတ္ပါဘူး သားရယ္ မ်က္စိထဲ ဖုန္၀င္သြားလုိ႔ပါ...."

မ်က္ရည္ေတြကို ကျပာကယာသုတ္လိုက္ျပီး... သားငယ္ကို ျပံဳးျပလိုက္တယ္....

"ေမ႔ေမ႔ မ်က္ႏွာမွာ မီးေလာင္ ဒဏ္ရာေတြ မရွိရင္ အရမ္းလွမွာပဲေနာ္...."

"အင္း...." သူမ တေယာသံကို သာ နားစြင့္ေနမိတယ္... သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို တီးတုိး ညည္းတြားေနမိသည္.....

ျပီးပါျပီ.....