အျဖဴေရာင္ တံခါး



ပံုေဆာင္ခဲေတြမိုးတဲ့ရာသီ

အေအးေတြညိဳတဲ့ေဆာင္း မွာေတာင္

ငါဟာ သူခ်စ္တဲ့ စပါယ္ေတြကိုပဲသီခဲ့တယ္



အျဖဴေရာင္ ေမွာင္တဲ့ည

ေသခ်ာတာလမသာ တာပဲ

အတူတူ ၾကယ္စင္ေတြကို ေရဖုိ႔

တိမ္ေတြဟာ မသတီစရာေကာင္းေအာင္

ပိန္းပိတ္လို႔ ေမွာင္ေနရဲ႕



သူလာရင္ ဖြင့္မယ့္တံခါး

စကား၀ွက္ လွလွနဲ႕ ပိတ္ထားတယ္

ႏွလံုးသားကို တံခါးေခါက္

ခ်စ္တယ္လို႔ သူေရရြတ္တဲ့ေနာက္

တံတိုင္းေတြျပိဳဆင္း

ဘ၀တစ္ခုလဲ ခ်စ္သူ႔လက္ထဲ ခုန္ဆင္း

သူခ်နင္းဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြလဲ ခင္းေပးလိုက္မယ္... ... ...

ဒြိဟ




(၁)
ျပီးေအာင္ေတာင္ မဖတ္ ေခ်ာင္ထုိး
တန္ဖိုးမထားတဲ့ စာအုပ္မ်ိဳးနဲ႔
ငါတန္ဖိုးကို မျဖတ္ပါနဲ႔...
မင္းေခါင္းထဲက အေတြးနက္ေတြကို ဖ်တ္
ငါနဲ႔ တန္ဖိုးခ်င္း ထပ္ၾကည့္ပါအံုး.....
မင္းလဲ မျပံဳး ငါလဲ မျပံဳးရင္ေတာင္္ အမုန္းေတာ့ မပြားဘူး...
(၂)
အမွားမ်ားရင္ အမွန္ေတာင္မွားတယ္...
မုိးခါးေရ အတူေသာက္မယ္လုိ႔ မေခၚေတာ့ဘူး...
မင္းလဲ မိုက္ ငါလဲ မိုက္ေနရင္...
ငါတို႔ ယံုၾကည္မႈေတြ ထာ၀ရ မ်ိဳးတုန္းသြားေတာ့မယ္....
 (၃)
တိ္မ္တိုက္လို လြင့္ပါး ေကာင္းကင္တလြား
ငါေလွ်ာက္သြားမယ္လို႔ စိတ္ကူးဖူးတယ္...
အထိန္းအကြပ္မဲ့ ရြက္လြင့္ခဲ့ျပီးမွ
ေလတိုက္မွ လြင့္ရတဲ့ ဘ၀ကို သနားမိတယ္....
 (၄)
မ်က္မွန္အစိမ္းေရာင္တပ္
ဘ၀ကို ကန္႔လန္႔ၾကည့္
ညဘက္ ျမင္ရျပီလုိ႔
ပီတီေတြ ျဖစ္မေနေတာ့ဘူး...
ေန႔ဘက္ေတြမွာ ခလုတ္မတိုက္ေအာင္
ေခါင္းငိုက္စိုက္ပဲသြားေတာ့မယ္.....
 (၅)
နဂၢတစ္ကို ၾကည့္
အေရာင္အဆင္းမရွိဘူးလို႔ ငါမေအာ္ေတာ့ဘူး...
အရာအားလံုးရဲ အေျခအျမစ္ကို
ငါ မခံစားတတ္ေသးဘူး
 (၆)
ဒီခရီးမွာ ဒီလမ္းရွိတယ္ ...
ငါညြန္တယ္ မင္းသြား
ငါဘ၀နဲ႔ ရင္းခဲ့တာပါလို႔ေျပာ...
ဒီလမ္းေၾကာမွာ မင္းေခ်ာက္က်မွ
အေျခမတူတဲ့ ႏွစ္ေယာက္
လမ္းတစ္ခုေတာင္ အတူေလွ်ာက္လို႔ မရခဲ့ဘူးေနာ္....
 (၇)
စံုလံုးကန္းတဲ့ ျမိဳ႔မွာ..
တဖက္ကန္းအျဖစ္နဲ႔ ငါမင္းမလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး....
တန္းတူတဲ့ အခါမွ သာတဲ့သူကို ေရြးဖုိ႔
ငါ့မ်က္လံုးကို ေဖာက္ထုတ္ေပးမယ္...
Level တူတဲ့ ငါစိန္ေခၚမႈမွာ မွ အႏိုင္အရံႈးဆိုတာ မွ်တမယ္...
 (၈)
ေကာင္းကင္ကို ေမ်ွာ္ၾကည့္ျပီး
ျဂိဳလ္ဘယ္ႏွစ္ခုရွိသလဲလို႔ ငါမစူးစမ္းေတာ့ဘူး
ေလထုေအာက္ ပိျပားေနတဲ့
ငါစိတ္ေတြက ငါ့ဘ၀ ေကာင္းကင္မွာေတာင္
လြတ္လပ္စြာ မပ်ံသန္းႏိုင္ေသးဘူး
(၉)
ဒီစခန္းကို ေရာက္ဖို႔ ဒီလမး္ကုိ ေဖာက္ခဲ့တယ္
အေရာက္ေနာက္က်လို႔ ငါအတြက္ ဘာမွမရွိဘူးဆိုရင္ေတာင္ ၾကည္ႏူးမိတယ္....
အျပန္ခရီးက အလာခရီးေလာက္ မဆုိးေတာ့ဘူးေလ

 

ေရေအာက္က ေျခရာ



တိတ္ဆိတ္မႈေတြၾကား
ေၾကာက္ရံႊမႈေတြနဲ႔ ငါအိပ္စက္ခဲ့တယ္
သန္းေခါင္ေက်ာ္မွာ
ငါ အိပ္မက္မ်ားနဲ႔ အိပ္ပ်က္ေနဆဲ

ငါ့နေဘး ျဖတ္ေျပးတဲ့ေလေျပ
ငါ့ေပၚခုန္ခ်တဲ့မိုးေရ
ဟိုးအျမင့္ ပ်ံသန္းေနတဲ့ တိမ္တိုက္ေတြ
အားလံုး ငါကုိ မထီမဲ့ျမင္ျပဳေနၾကဆဲ...

မနက္ခင္း ေနမင္းရဲေခၚသံ
ငါမ်က္လံုးမွိတ္ တိတ္ဆိတ္ျပီးေနခ်င္ေပမယ့္..
ေျခေထာက္ေတြကို ႏိုးထ
ငါေန႔သစ္လဲ စရတယ္....

ေနရာမေလာက္လို႔ ေဘးေရာက္ခဲ့ေပမယ့္
လူအျမင္ မငယ္ေစဖို႔
ေျမျပင္မွာ ေျခရာထင္တဲ့
လူေတြရဲ႕ထံုးလဲ ႏွလံုးမူဖူးတယ္...

တကယ္ေတာ့
ေရျပင္မွာ ေျခရာထင္ဖို႔
ရြက္လြင့္ခ့ဲတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႔
ေနာက္ဆံုး ရလာဒ္ဟာ...

ေလျပည္ေျပာတဲ့ ေတးသြားေတြ
မိုးေရေျပာတဲ့ ပံုျပင္ေတြ
တိမ္တို္က္ျပတဲ့ ေမ်ာ္လင့္ျခင္းေတြက လြဲလို႔ ဘာမွ မရွိခဲ့ဘူး

အခုေတာ့ သန္းေခါင္ေက်ာ္ေနျပီ
တိတ္ဆိတ္မႈေတြ မင္းမူေနျပီ
လမ္းျပမယ့္ ၾကယ္မရွိတဲ့ ေကာင္ကင္ေအာက္မွာ
ငါဟာ ဒီ ကမ္းစပ္မွာပဲ
တ၀ဲလည္လည္ လမ္းေပ်ာက္ေနဆဲ.....


အဆိပ္သင့္ လူ



ေနာက္ဆုတ္ဖုိ႔ မၾကိဳးစားခဲ့ဘူး

ေျပးထြက္သြားတဲ့သူ႔ေၾကာင့္

ေခၚသံ ေအာ္သံေတြ အထပ္ထပ္နဲ႔

ငါညေလးဟာ ေသြးပ်က္မေနသင့္ဘူး...



ခြင့္လြတ္ပါလို႔ မေျပာေတာ့ဘူး

အျပစ္သားအတြက္

ေတာင္စြယ္ေနကြယ္ခ်ိန္ဟာ

ေမ်ာ္လင့္ျခင္း ဆံုးရာေျမပဲ....



ရင္နဲ႔ ရင္းျပီး ရခဲ့တဲ့ ငွက္ငယ္ဟာ

ျမွားထိသြားတယ္

ေကာင္းကင္တလြားမွာ

တိမ္ညစ္ညိဳေတြ အုပ္ဆိုင္းမေနသင့္ဘူး..



ေမ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ ရုိတ္သိမ္းအျပီးမွာ

င့ါက်ီကို မီးျမိဳက္ခံရတယ္...

ပင္လယ္ေရ လိႈင္းအခ်က္ခ်က္က

ဒီမီးစကို မျငိမ္းႏိုင္ခဲ့ဘူး....



ဆူးမရွိတဲ့ ပန္းတပြင့္မွာ

ငါအဆိပ္သင့္သြားတယ္....

ငါေျဖ ေလွ်ာ့မေနေတာ့ဘူး...

ငါျပဳိလဲရင္ေတာင္

သူ႔ပြင့္ခ်ပ္ မေၾကြေစရဘူး....

ျပာ



နင္ကိုယ္တို္င္ အေျဖရွာမရတဲ့
နင္ထုတ္တဲ့ ပုစာၦတစ္ပုဒ္မွာ
ငါေအာင္မွတ္မရတာပါ...
အေျဖေျပာျပီးမွ ေမးခြန္းထုတ္ခဲ့တဲ့
ငါ့အေမးကိုေတာ့
နင္ ဆြံအခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့တယ္ေနာ္.....

အမုန္းေတြၾကားထဲ နင္အိပ္မေနပါနဲ႔
ေ၀းကြာျခင္းဆိုတာ နင္ဖန္တီးတဲ့
တံတိုင္းတစ္ခုပါ....
မျမင္ရဘူးလို႔ နင္ေျပာမယ့္အစား
နင္ေနာက္လွည့္ၾကည့္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္....

စကားေတြမွာ ဓါးသြားတပ္ျပီး
ငါ့ႏွလံုးသားကို မေဖာက္ခြဲပါနဲ႔
ငါကိုေတာ့ သနားသင့္ပါတယ္
တကယ္ဆုိ
ငါ့ဦးေႏွာက္ကို နင္စီးႏွင္းခဲ့တာ
ငါ့ဘ၀ေတာင္ ငါ့ေမ႔ခဲ့တယ္....

နင္ရွဴရွိက္တဲ့ေလေတြထဲမွာ
ငါ့အလြမ္းေငြ႔ေတြ မႈန္ေနတယ္
ေနမေစာင္းခင္ နင္အသိေျပာင္းပါဦး
နင့္ညမွာ လင္းလက္ဖို႔
ငါ့ကဗ်ာေတြကို ျပာခ်ေပးမယ္

နင့္အၾကည့္မွာ ေပ်ာ္က်သြားတဲ့ငါဟာ...
နင္ တန္ဖိုးမထားတဲ့ ျပာပါပဲ....
နင္မထင္ေပမယ့္
ငါလြင့္ပါးသြားတယ္
နင့္ သက္ျပင္းေလးတစ္ခ်က္....မွာပဲ

တစ္ခန္းရပ္.....



စကားလံုးပန္းခ်ီေတြနဲ႕ ဧည့္ခံခဲ့ဖူးတဲ့
ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္၀ါေလးမွာ.. ကၽြန္ေတာ္ဟာ
ရင္ခုန္သံေတြ ထပ္ထပ္ခ်
အမွတ္တရေတြလဲ ခ်ိတ္ဆြဲထားခဲ့ရဲ႕.........
မုိးစက္ေတြကို ေခၚယူ
ၾကယ္ေၾကြေတြလဲ လုိက္ေကာက္ဖူးရဲ႕........
၀င္သူတလွည့္ ထြက္သူတလွည့္
ခြာခ်သြားတဲ့ ေျခရာေတြကို လဲ သိမ္းဆည္းထားခဲ့ရဲ႕..........

အဲ့ဒီ အိမ္၀ါေလးကို ကၽြန္ေတာ္
မေခၚပါပဲ ေရာက္လာခဲ့ဖူးသလို
မႏွင္ပါပဲ ထားခဲ့ရေတာ့မယ္

ခံစားခ်က္ေစရာ စီးဆင္းမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ
ျမစ္တစင္း ဆုိပါရင္
ေကြ႔ေကာက္ျခင္းမရွိေသာ ရိုးသားျခင္းနဲ႔
ပင္လယ္ကို ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းပဲရွိခဲ့တယ္.....

ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ေစရာလြင့္ေမ်ာမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ
တိမ္တိုက္တစ္ခု ဆုိပါရင္
ညိုမႈိင္းျခင္းကင္းေသာ ျဖဴစင္ျခင္းနဲ႕
ေကာင္းကင္ကို ခံစားျခင္းပဲ ရွိခဲ့တယ္....

ေပ်ာ္ရာလား ေတာ္ရာလား
ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႕ အိမ္ေကာင္းကထြက္ခြာတဲ့ အခုိက္မွာ
ကၽြန္ေတာ္ ျမတ္ႏိုးတဲ့ လူတစ္သုိက္ကုိ
ရင္ဘတ္ရဲ႕ ဘယ္ယြန္းယြန္းမွာ
ပံုရိပ္ေတြ ထည့္သြင္း
ကၽြန္ေတာ္ သယ္ေဆာင္သြားမိတယ္....

လူမွား

 

ဘဝ တစ္ခုပါပဲ...
ေကာ္ဖီတစ္ခြက္မွာ အခါးကလဲြရင္ ျပည့္စံုသလုိ
ေန႔ရက္ေတြဟာ တိမ္ညုိေတြ လွေနမယ္တဲ့လား....

ခေရတစ္ကံုးနဲ႔ ငါ့တစ္ကမာၻလံုး ထံုမြန္းခ်င္တဲ့ေကာင္
အိမ္မက္ေတြ တပြင့္ျပီးတစ္ပြင့္
အသက္ေငြ႔မွ်င္မွ်င္ကို ၾကိဳးအျဖစ္နဲ႔ သီကံုးေနခဲ့တယ္...
ခေရေတြ ေျမခသလို
ငါ့အခ်စ္ေတြ မေၾကြက်ရဘူးလုိ႔.....

အစိမ္းသက္သက္ အေတြးအေခၚမ်ားပါပဲ
သက္တမ္းေတြ ရင့္က်က္ခဲ့တာေတာင္
ငါနဲ႕ မရင္းႏွီးခဲ့ဘူး.....

ဆႏၵေတြ လားရာတစ္ဘက္က
မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ႔ စကားေတြ
ဦးေနွာက္ထဲက ေထြးထုတ္ထားခဲ့တဲ့ေနာက္.....

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း စကားစုေတြကို လံုးေထြးရင္း
သူ႔ကဗ်ာလွလွေလးေတြနဲ႔ ျမိဳခ်မိသူ....
ရင္ဘက္မွာ အခုေတာ့ ဗေလာင္ဆူေနရဲ႕....

အလြမ္းေတြလည္ခိုက္ခ်ိန္မွာ....
မဲ႔ျပံဳးတစ္ပြင့္ေတာင္ ေျခြေဖာ္မရသူကို...
ျပန္လာပါ လုိ႔ အခါခါ ေအာ္ျငီး.....
ပဲတင္သံေတြေၾကာင့္မ်ား သူ နားၾကားလြဲခဲ့တာလား....
အကြာအေ၀းၾကားမွာ သူက တံတိုင္းေတာင္ ျခားခဲ့သူ.....

ကမာၻပ်က္ရင္ေတာင္ ငါတုိ႔ အခ်စ္ေတြ
မျပိဳရဘူးလုိ႔ သစၥာေတြထား...
ထားသြားခဲ့တဲ့ သူမ နားမွာ ....
အသက္ဆက္ရွင္ခြင့္မရတဲ့ အခါ....
အျပစ္ေတြ မထားရက္ပါဘူး.....

ေ၀းကြာျခင္းရဲ႕ အေျဖကုိရွာတဲ့အခါ....
အခ်ိန္နဲ႕ ေနရာ ... ခ်စ္ခဲ့တာပါ မမွားခဲ့တဲ့ငါဟာ....
နင္ခ်စ္ႏိုင္မယ့္ လူသားတစ္ေယာက္မျဖစ္ႏိုင္တဲ့...
လူမွားျဖစ္ခဲ့တာ......
Tuesday, May 18, 2010

အေရာင္လြင့္တဲ့ ပံုျပင္

 

ႏွင္းရည္ေတြ ေသာက္ခဲ့ၾကတာခ်င္းအတူတူ....
ကၽြန္ေတာ့္ ရင္က ပူေလာင္ေနဆဲ.......
ေသြးေအးလုိ႔ ေပ်ာက္ပ်ယ္မွာေၾကာက္တဲ့ေနာက္....
တုိးလိုေတာင္ ေထြးေပြ႔ထားေပမယ့္.....
သူမက အဓိပၸါယ္မဲ့ ေအးစက္သြားတဲ့ အခါ.......

သူမ ခ်စ္ပါတယ္ဆုိတဲ့
စိတ္ကူးလွလွကဗ်ာေတြေတာင္
ကာရံေတြ လြင့္ေပ်ာက္သြားတဲ့ေနာက္.........
တူညီ ဝတ္စံုနဲ႔ အိပ္မက္လွလွက
သူ႔ရင္မွာေနာက္ထပ္.... ေနာက္ထပ္.....
ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ .... တစ္ခ်ပ္... မဖူးပြင့္လာေတာ့ဘူး............

ဒီလုိနဲ႕ အေရာင္ေတြ ေျဖေလ်ာ့သြားတဲ့ ပန္း
ဒိုင္ယာရီေဟာင္းက ခပ္ပါးပါး ပန္ဆင္သြားတဲ့ေနာက္.......
ကၽြန္ေတာ္ ျမတ္ႏိုးတဲ့ သူ႔ဆံႏြယ္ေလးကို.......
ေထြးေပြ႔ထားပါရဲ႕....
တေျဖးေျဖး... ေဝးလြင့္သြားလိုက္တာေလ..........
လိပ္ျပာေလး ပ်ံထြက္သြားတာေတြ႔လိုက္တယ္
အေမွာင္ယံည...
ဟုိး အခန္းေထာင့္က......
Saturday, August 14, 2010

ၾကယ္ ေရာင္စဥ္


အေရာင္ေတြစံုလင္တဲ့ မနက္ခင္းတိုင္းမွာ
ဒဏ္ရာေတြ ထပ္ခဲ့ရသူပါ....
ၾကယ္စင္ေလး ျဖဴလႊလႊ...
ညနဲ႕ အတူက်ရံႈးရမယ့္ ခဏတာမွာပဲ...
ငါဟာ ရင္ကြဲပက္လက္.....
တကယ္ဆုိ....
ေန႔သစ္ေတြဟာ င့ါအတြက္ သတ္ပံုမွားခဲ့တာ ၾကာျပီ....

နင္ေပးခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ဆုိး တစ္သက္စာမွာ
ငါ ဟာ ႏိုးထဖုိ႔ ပ်က္ကြက္ ခဲ့သူ
အိပ္ပ်က္ညေတြမွာ....
ျပတင္းက ေရာင္စဥ္ေလး မင္း....
အိပ္မက္ေတြ ထပ္ခင္း ေပးေနလား....
ငါ....
ပင့္သက္ေတြ ခ်....
နင္ လဲက်ရင္ေတာင္ ထူခြင့္မရေတာ့တဲ့ လက္ေတြက
ဂစ္တာငယ္ကို ခပ္ ဖြဖြ တီး
နင္ၾကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းေတြကို တီးတုိး ျငီးဆုိမိတဲ့ အခါ...
သံစဥ္ေတြ အလြဲလြဲ ငါ့ ရင္ခုန္သံေတြလဲ ကြဲအက္ေနခဲ့တယ္....
ငါဟာ နင့္အတြက္ အိပ္ပ်က္ည မျဖစ္ခ်င္ခဲ့သူပါ....

ေႏြက်က် ႏွင္းစိုစုိ
ငါ့ေကာင္ကင္က တိမ္ေတြကေတာ့ မဲညိုေနရဲ႕....
နင္လာမလား ခင္းထားတဲ့ ျမက္ပင္စိမ္းေတြေတာင္ ပုလဲေတြခုိ
ေမ်ာ္ေနဆဲ လိပ္ျပာငယ္ရဲ႕ အေရာင္ေတြ အိုမင္းလာေပမယ့္......
နားခုိစရာတခု က ေမ်ာ္တုိင္းလဲ ေ၀း.. ေဝးလာတယ္...
တကယ္ဆုိ ငါဟာေလ....
ငါ တန္ဖုိးထားတဲ့ ၾကယ္ေရာင္စဥ္တန္းကို
ခပ္လွမ္းလွမ္းကပဲ...  ၾကည့္ ဝံ ့ခဲ့သူပါ......

Friday, September 17, 2010