ဒီေန႔လား မနက္ျဖန္လား....
မိုးဆုိတာ ဒီရပ္ဝန္းမွာ မေသခ်ာဘူးဆုိတာ ေသခ်ာသေလာက္ပဲ
ဒါေပမယ့္ ငါဟာ နင္အသက္ဆက္ေပးခဲ့ဖူးတဲ့
အဝါေရာင္ ပန္းခင္းၾကီးပါ မိုး.....
တိမ္ေတြ ညိုညို ေကာင္းကင္ ျပာျပာ
ငါဟာ ......
သည္းၾကီးမဲၾကီးေစာင့္ စားတတ္တဲ့ အဝါေရာင္ ပန္းခင္းၾကီးတမ်ိဳး ပါပဲ.......
အျငိဳးၾကီးတဲ့ ေလေျပေျပာတဲ့စကားၾကားမွာ...
ငါက သည္းထန္စြာ ရူးသြပ္ခဲ့.....
နင့္ ငါ့အနားနဲ႕ ကမာၻျခားေအာင္ ေဝးေနဆဲ့တဲ့....
ငါ့ဒိုင္ယာရီ စာမ်က္ႏွာေတြမွာလဲ
"ေစာင့္စားဆဲ" ဆုိတဲ့ စာလံုးေတြထက္ ငါပိုမေရးတတ္ခဲ့....
ေန႔ရက္ေတြလဲ ေရတြက္ရင္းနဲ႕ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေပ်ာက္ရွခဲ့....
ဆံုးစည္းခြင့္ ဆုိတဲ့ မွတ္တုိင္နဲ႕လြင္ျပင္က်ယ္ၾကီး ျခားေနတဲ့.....
ငါဟာ......
လမ္းေပ်ာက္သြားတဲ့ အဝါေရာင္ ပန္းခင္းၾကီးလဲ ျဖစ္ျပန္တယ္ မုိး....
ငါ့ႏွလံုးသားက
မငိုတတ္ မရယ္တတ္.....
နင္ခံစားရေအာင္လဲ မဖန္တီးတတ္.......
မႏုတတ္ မၾကမ္းတတ္.....
နင့္ကုိ ခ်စ္တယ္ဆုိတဲ့ စကားေတာင္ မေျပာတတ္ခဲ့.....
တျခားတျခား ဆုိတဲ့ ဘာသာေဗဒကုိသင္ယူဖုိ႔လဲ ရက္စြဲမဲ့ ဆုိင္းထားခဲ့မွေတာ့....
ငါဟာ.....
ႏံု အ လြန္းတဲ့ ပန္းခင္းဝါၾကီးျဖစ္ခဲ့ျပန္တယ္ မိုး.....
ရာသီဥတုက ငါ့ဘက္မွာ မဟုတ္ေတာ့
လြင္တီးေခါင္ကို စြန္႔ရံုေပါ့...
အေဝးကုိ ရြက္လြင့္ဖုိ႔ အေတြးေတြ
အာရံုကုိ ေစစားခဲ့ေပမယ့္...
ငါ မစြန္႔ရက္ခဲ့
ငါ မစြန္႔တတ္ခဲ့ တဲ့....
ငါဟာ.....
အလြမ္းေတြကုိ အျမစ္တြယ္ေနတဲ့ အဝါေရာင္ပန္းခင္းၾကီး တမ်ိဳးလဲ ျဖစ္ေနျပန္တယ္ မုိး....
ပန္းပု
ငါ့ ကဗ်ာေတြသာ
ငါ့ စိတ္ဓါတ္ေတြရဲ႕ အရိပ္ဆုိရင္.....
သူတုိ႔ ေတြ ႏူးညံ့ လွပ မေနၾကေတာ့ဘူး...
ရွင္သန္တဲ့ ေန႔ရက္ေတြဟာ
ငါ့ ပံုတူ ပန္းပု ငါကိုယ္တုိင္ ထုလုပ္ေနတာနဲ႕ တူခဲ့ရင္.....
အဲ့ဒီ ရုပ္ထု ငယ္ဟာ ဒဏ္ရာေတြမ်ားလို႔
သစ္တံုး သာသာပဲ က်န္ေတာ့မလား.....
စိတ္ဓါတ္ေတြ ရည္ေပ်ာ္မက်ဘူးလုိ႔ ထင္ခဲ့
ေက်ာင္ေဆာင္ေက်ာက္ခဲ ေတြပါလုိ႔ အားေပးခဲ့
လူဘဝက ဒီေရေတြက ငါ့ကို တိုက္စားၾကတဲ့အခါ...
အလြတ္ရေတာ့ မတတ္ ရြက္ဆုိခဲ့တဲ့ ငါ့သစၥာေတြနဲ႕ အတူတူ
ဒီေက်ာက္ေဆာင္ေတြ သမုဒၵရာ ေအာက္ ေရာက္ေတာ့မလား...
ေလးဖက္ေထာက္တတ္တာကေန
ငါ မတ္မတ္ ရပ္တတ္ေအာင္ ၾကိဳးစား ဖူးခဲ့ျပီ...
ကေလးတေယာက္ မဟုတ္တာ ၾကာျပီမုိ႔
ေနာက္ တေခါက္ ဒူးေထာက္ဖုိ႔ မတတ္ေတာ့ဘူး....
ေလာကၾကီးရယ္....
မင္း ရိုက္ခ်က္က ျပင္းေပမယ့္.....
ငါ့ ေခါင္းက ပို မာတတ္တာမုိ႔....
ငါ့ရုပ္ထုေလး..
ေနာက္တၾကိမ္ .............
ေနာက္ တခါ ..........
အၾကိမ္ အၾကိမ္...........
အခါခါ..........
ပံုသြင္းဖုိ႔ ၾကိဳးစားခ်င္ေသးတယ္.....
ငါ့ စိတ္ဓါတ္ေတြရဲ႕ အရိပ္ဆုိရင္.....
သူတုိ႔ ေတြ ႏူးညံ့ လွပ မေနၾကေတာ့ဘူး...
ရွင္သန္တဲ့ ေန႔ရက္ေတြဟာ
ငါ့ ပံုတူ ပန္းပု ငါကိုယ္တုိင္ ထုလုပ္ေနတာနဲ႕ တူခဲ့ရင္.....
အဲ့ဒီ ရုပ္ထု ငယ္ဟာ ဒဏ္ရာေတြမ်ားလို႔
သစ္တံုး သာသာပဲ က်န္ေတာ့မလား.....
စိတ္ဓါတ္ေတြ ရည္ေပ်ာ္မက်ဘူးလုိ႔ ထင္ခဲ့
ေက်ာင္ေဆာင္ေက်ာက္ခဲ ေတြပါလုိ႔ အားေပးခဲ့
လူဘဝက ဒီေရေတြက ငါ့ကို တိုက္စားၾကတဲ့အခါ...
အလြတ္ရေတာ့ မတတ္ ရြက္ဆုိခဲ့တဲ့ ငါ့သစၥာေတြနဲ႕ အတူတူ
ဒီေက်ာက္ေဆာင္ေတြ သမုဒၵရာ ေအာက္ ေရာက္ေတာ့မလား...
ေလးဖက္ေထာက္တတ္တာကေန
ငါ မတ္မတ္ ရပ္တတ္ေအာင္ ၾကိဳးစား ဖူးခဲ့ျပီ...
ကေလးတေယာက္ မဟုတ္တာ ၾကာျပီမုိ႔
ေနာက္ တေခါက္ ဒူးေထာက္ဖုိ႔ မတတ္ေတာ့ဘူး....
ေလာကၾကီးရယ္....
မင္း ရိုက္ခ်က္က ျပင္းေပမယ့္.....
ငါ့ ေခါင္းက ပို မာတတ္တာမုိ႔....
ငါ့ရုပ္ထုေလး..
ေနာက္တၾကိမ္ .............
ေနာက္ တခါ ..........
အၾကိမ္ အၾကိမ္...........
အခါခါ..........
ပံုသြင္းဖုိ႔ ၾကိဳးစားခ်င္ေသးတယ္.....
ေခတ္သစ္ရဲ႕ ရွင္သန္ျခင္း အတတ္ပညာ
လူေတြက ကဗ်ာတပုဒ္လုိလွၾကတယ္....
အခ်ိန္နာရီေတြက ရင့္က်ပ္မႈေတြကုိ ဝတ္ဆင္ေပးၾကေပမယ့္...
တခါတရံ ယားယံတတ္ၾကေတာ့....
မိတ္ကပ္ ဒါမွ မဟုတ္ ဟန္ေဆာင္ျခင္း ဆုိတာေတြနဲ႕ ဖုန္းအုပ္ၾကတဲ့ ခဏ...
လူေတြ အိုမင္းရင့္ေရာ္လာၾကတယ္...
ေဒါသေတြေအာင္းလုိ႔ ပူေလာင္ၾကျပန္တယ္...
အတၱေတြစားပါမ်ားလို႔ ေအးခဲ ေသၾကျပန္တယ္.....
ဒါေပမယ့္....
လူေတြက အမွတ္သညာ နည္းၾကတယ္.....
လြယ္လြယ္နဲ႕ ေမ႔ပစ္ ၾကတယ္.... (ေမ႔ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ပစ္ ၾကတယ္)
သင္ခန္းစာ အသစ္အသစ္ေတြမွာပဲ ေပ်ာ္ျမဴးခ်င္ၾကတယ္.....
ဒဏ္ရာေတြကုိ လွ်က္ အရသာ တမ်ိဳးခံရင္း....
ဒုကၡေဝဒနာ (သုိ႔)
အသည္းကြဲ အမာရြတ္ (သုိ႔)
ကံၾကမၼာရဲ႕ ထုိးႏွက္ခ်က္ လုိ႔
နာမည္လွလွေတြ သီကံုးရင္း လူတခ်ိဳ႕က ထုတ္ၾကြားခ်င္ၾကတယ္.....
(ဘယ္သူေတြကုိ သူ အသဲခြဲဖူးလဲ သူတုိ႔ ေမ႔တတ္ၾကျပန္တယ္)
တည္ေဆာက္ရတာ ခက္ခဲတယ္...
ျဖဳိခ်ရတာ လြယ္ကူတယ္....
လူေတြက ဖ်တ္ဆီးျခင္း ဆုိတဲ့ အတတ္ပညာကုိ ပါရဂူဘြဲ႔ယူထားၾကတယ္....
ကတိေတြကို ဖ်တ္ဆီးတယ္...
သစၥာေတြကို ဖ်တ္ဆီးတယ္....
ကုိယ္နဲ႕ ကုိယ္ မညာမတာ ဖ်တ္ဆီးတယ္...
လူတခ်ိဳ႕ကိုလဲ ငါနဲ႕ ငါလုိ႔ မတူ တူေအာင္ ဖ်တ္ဆီးတတ္ျပန္တယ္....
မိုးခါးရည္ေသာက္မွ မူးတတ္ၾကေပမယ့္...
လူေကာင္းသူေကာင္းေတြလဲ ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၾကတယ္...
ကိုယ္ေမြးတဲ့ ေမ်ာက္ ကိုယ့္ကို ျပန္ခ်ီေႏွာင္ရင္ပဲ
ေမ်ာက္ကေလး တတ္လွ တတ္လွ လုိ႔ အားရေက်နပ္ၾကတဲ့ လူတခ်ိဳ႕လဲရွိျပန္တယ္.....
ကုိယ္ဖန္ဆင္းတဲ့ ေငြ ကိုယ့္ကို ျပန္ 'ေစ' ျပန္တယ္...
ထုိ စကၠဴတုိ႔ မခိုင္ရင္ လူေတြလဲ ယိုင္ခ်င္ၾကတာမုိ႔...
"ရွင္သန္ရာမဲ့ရင္ ကမ္းပါးေတြလုိ ျဖဳိခ်သြားစမ္းပါ..
အေသြးအသားေတာ့ ေပးမစားပါနဲ႕" လုိ႔
ညာသံ ေပးေပမယ့္...
မယံုႏိုင္ေအာင္ နားေလးတဲ့ လူတခ်ိဳ႔ရဲ႕
သတၱိေတြလဲ ေငြနဲ႕ ဓါတ္ျပဳရင္း အေငြပ်ံ သြားတတ္ၾကတယ္....
ေနာက္ဆံုးေတာ့
ေနာက္ေက်ာမွာ ဓါးတန္းလန္းနဲ႕
ဒီလိုပဲ ပုခံုးဖက္ ေပါင္းၾကရအံုးမွာပါပဲမလား....
ၾကိဳက္ရာ မ်က္ႏွာဖံုးသာ ေရြးေဆာင္းလိုက္ရင္း....
သူတုိ႔လုိပဲ အပါးဝလြန္းတဲ့ လူေတာထဲ ေျပးတုိးလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္....
အခ်ိန္နာရီေတြက ရင့္က်ပ္မႈေတြကုိ ဝတ္ဆင္ေပးၾကေပမယ့္...
တခါတရံ ယားယံတတ္ၾကေတာ့....
မိတ္ကပ္ ဒါမွ မဟုတ္ ဟန္ေဆာင္ျခင္း ဆုိတာေတြနဲ႕ ဖုန္းအုပ္ၾကတဲ့ ခဏ...
လူေတြ အိုမင္းရင့္ေရာ္လာၾကတယ္...
ေဒါသေတြေအာင္းလုိ႔ ပူေလာင္ၾကျပန္တယ္...
အတၱေတြစားပါမ်ားလို႔ ေအးခဲ ေသၾကျပန္တယ္.....
ဒါေပမယ့္....
လူေတြက အမွတ္သညာ နည္းၾကတယ္.....
လြယ္လြယ္နဲ႕ ေမ႔ပစ္ ၾကတယ္.... (ေမ႔ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ပစ္ ၾကတယ္)
သင္ခန္းစာ အသစ္အသစ္ေတြမွာပဲ ေပ်ာ္ျမဴးခ်င္ၾကတယ္.....
ဒဏ္ရာေတြကုိ လွ်က္ အရသာ တမ်ိဳးခံရင္း....
ဒုကၡေဝဒနာ (သုိ႔)
အသည္းကြဲ အမာရြတ္ (သုိ႔)
ကံၾကမၼာရဲ႕ ထုိးႏွက္ခ်က္ လုိ႔
နာမည္လွလွေတြ သီကံုးရင္း လူတခ်ိဳ႕က ထုတ္ၾကြားခ်င္ၾကတယ္.....
(ဘယ္သူေတြကုိ သူ အသဲခြဲဖူးလဲ သူတုိ႔ ေမ႔တတ္ၾကျပန္တယ္)
တည္ေဆာက္ရတာ ခက္ခဲတယ္...
ျဖဳိခ်ရတာ လြယ္ကူတယ္....
လူေတြက ဖ်တ္ဆီးျခင္း ဆုိတဲ့ အတတ္ပညာကုိ ပါရဂူဘြဲ႔ယူထားၾကတယ္....
ကတိေတြကို ဖ်တ္ဆီးတယ္...
သစၥာေတြကို ဖ်တ္ဆီးတယ္....
ကုိယ္နဲ႕ ကုိယ္ မညာမတာ ဖ်တ္ဆီးတယ္...
လူတခ်ိဳ႕ကိုလဲ ငါနဲ႕ ငါလုိ႔ မတူ တူေအာင္ ဖ်တ္ဆီးတတ္ျပန္တယ္....
မိုးခါးရည္ေသာက္မွ မူးတတ္ၾကေပမယ့္...
လူေကာင္းသူေကာင္းေတြလဲ ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၾကတယ္...
ကိုယ္ေမြးတဲ့ ေမ်ာက္ ကိုယ့္ကို ျပန္ခ်ီေႏွာင္ရင္ပဲ
ေမ်ာက္ကေလး တတ္လွ တတ္လွ လုိ႔ အားရေက်နပ္ၾကတဲ့ လူတခ်ိဳ႕လဲရွိျပန္တယ္.....
ကုိယ္ဖန္ဆင္းတဲ့ ေငြ ကိုယ့္ကို ျပန္ 'ေစ' ျပန္တယ္...
ထုိ စကၠဴတုိ႔ မခိုင္ရင္ လူေတြလဲ ယိုင္ခ်င္ၾကတာမုိ႔...
"ရွင္သန္ရာမဲ့ရင္ ကမ္းပါးေတြလုိ ျဖဳိခ်သြားစမ္းပါ..
အေသြးအသားေတာ့ ေပးမစားပါနဲ႕" လုိ႔
ညာသံ ေပးေပမယ့္...
မယံုႏိုင္ေအာင္ နားေလးတဲ့ လူတခ်ိဳ႔ရဲ႕
သတၱိေတြလဲ ေငြနဲ႕ ဓါတ္ျပဳရင္း အေငြပ်ံ သြားတတ္ၾကတယ္....
ေနာက္ဆံုးေတာ့
ေနာက္ေက်ာမွာ ဓါးတန္းလန္းနဲ႕
ဒီလိုပဲ ပုခံုးဖက္ ေပါင္းၾကရအံုးမွာပါပဲမလား....
ၾကိဳက္ရာ မ်က္ႏွာဖံုးသာ ေရြးေဆာင္းလိုက္ရင္း....
သူတုိ႔လုိပဲ အပါးဝလြန္းတဲ့ လူေတာထဲ ေျပးတုိးလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္....
ဧည့္ခန္း
"အခန္း (၁) အပုိဒ္ခြဲ (၇) .....
...........................................................
ျပတင္းေပါက္တခု....
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္......
သူ ထြက္ေပါက္ေတြ ရွာေဖြေနခဲ့တယ္.......
ေန႔စဥ္ လိုလို... ေန႔တုိင္းလုိလုိ
ေမွာင္မဲတဲ့ သူ႔ အခန္းက်ဥ္းထဲ သက္တံေတြ တုိးဝင္လာခဲ့တယ္
ရက္စြဲကေတာ့ ဝိုးတုိး ဝါးတာ ဆုိေပမယ့္... အဲ့ဒီ ေန႔က ဘဝ မွာ ထင္းေနတယ္......
သက္တံ့ေရာင္ေတြ နဲ႕ နံရံေတြဖြဲျပီး....
ပန္းရန႔ံေတြနဲ႕ စီခ်ယ္လိုက္တယ္....
အခန္း တံခါးမွာ သူမ နာမည္ကို ခ်ိတ္ဆြဲလိုက္တယ္....................................
သူမ ျမင္ႏိုင္မလား ကၽြန္ေတာ္ ဧည့္ခန္းထဲက ေစာင့္ေနတယ္....................................
............................................ "
"အခန္း (၃) အပိုဒ္ခြဲ (၂)
................................................................
ေလျပည္ေတြ ဝင္တုိးလို႔ ခန္းဆီးေတြ ေပ်ာ္ျမဴးသြားတယ္.......
သူမ စိတ္ကူးေတြ ဧည့္ခန္းဆီ ကူးလာေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ တိတ္တခိုး ေအာ္ျမဴး ခဲ့ရတယ္......
တဒဂၤ ခဏတာပါပဲ......
အဲ့ဒီ ဧည့္ခန္းေလးမွာ ျမဴေတြနဲ႕ ျပည့္ ႏွပ္ သြားတယ္.....
သူမ ထင္သလို မျမင္သာခဲ့ဘူးေလ..........................
ကၽြန္ေတာ့္ ဧည္ခန္းေလး မြန္းက်ပ္ လြန္းေနတယ္...........
.................................................................................."
"အခန္း (၄ ) အပိုဒ္ခြဲ (၇)
.....................................................................
ဆံုေတြ႔ခြင့္ေတြက တိမ္ဖံုတဲ့ ည မွာ ၾကယ္ေတြ ျမင္ဖုိ႔ ထက္ ရွားပါးတယ္.............
ၾကယ္ေတြခ်စ္တဲ့ သူမကို
ခေရေတြ သီကံုးေပးခဲ့တယ္...
ကဗ်ာတပုဒ္ရယ္.... ေပါင္မုန္႔ တလံုးရယ္ေပါ့.....
ကာရံ မညီညာလုိ႔.....
သူမ မခံစားခဲ့တာလား...........
အဲ့ဒီ ကဗ်ာေလးဆံုးေတာ့...............
ကၽြန္ေတာ့္ ဧည့္ခန္းေလ... အထီးက်န္ ဆန္သြားတယ္....
.................................................................................. "
"အခန္း (၈) အပုိဒ္ခြဲ (၈)
..................................................................................
သက္တမ္းေတြၾကာလာလို႔လား...
သက္တံေတြက ပိုပုိ စိမ္းလာတယ္........
နင့္ခံစားခ်က္လုိ႔ ေျပာတဲ့ အျဖဴေရာင္ ပန္းခ်ီကား ခ်ပ္ေလးေတာင္ အစိမ္းေရာင္ သန္းလုိ႔....
အဓိပါယ္မရွိဘူး သိေပမယ့္.... အေရာင္ေတြ လုိက္ဖတ္ေအာင္....
ကဗ်ာ တပုဒ္ ခ်ိတ္ဆြဲ လိုက္ျပန္တယ္....
ကာရံ မညီခဲ့ ျပန္ပါဘူး .... သူမ မခံစားတတ္ခဲ ့ျပန္ပါဘူး......
ကၽြန္ေတာ့္ ဧည့္ခန္းေလး.. စိမ္းလြန္းလွတယ္.....................
.................................................................................. "
"အခန္း (၁၂) အပိုဒ္ခြဲ (၇)
..................................................................................
သူမ ၾကိဳက္တတ္မလား လုိ႔
ေကာ္ဖီခါးခါး တခြက္ အဲ့ဒီ အစိမ္းေရာင္ ဖန္စာပြဲေလးမွာ တင္ထားတယ္....
ေကာ္ဖီခါးသလို သူမ ခါးသီးေတာ့မွာလား.......
အေျဖရွာ မရတဲ့ အေတြးတစေၾကာင့္............
ေရတြက္ မရေအာင္ သၾကားေတြ ကၽြန္ေတာ္ ခုိးခုိး ခပ္လိုက္မိေပမယ့္...
ကၽြန္ေတာ့္ ဧည့္ခန္းေလးက ခါးသီးလြန္းေနတယ္............
..................................................................................
..................................................................................
..................................................................................
.................................................................................."
ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကုိ ခ်လိုက္ရင္း.. ဒီေန႔ အခါတုိင္းထက္ မြန္းက်ပ္ေနသလိုခံစားရတယ္.....အခန္းတြင္းေအာင္ေနတာၾကာျပီမို႔ ထင္တယ္..... ျပတင္းတံခါးေတြ ကုိ ဖြင့္ျပီး စားပြဲေလးေဘးမွာ ထုိင္လိုက္တယ္.... စာတအုပ္ကုိ ေကာက္ကိုင္လိုက္တယ္....
" အခန္း (၂၂) အပုိဒ္ ခြဲ ....... " ... ေကာ္ဖီခြက္ထဲ သုိ႔ သၾကားတဇြန္းခပ္ လိုက္တယ္...............
..................................................................................
~~~ ျပီးပါျပီ ~~~
...........................................................
ျပတင္းေပါက္တခု....
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္......
သူ ထြက္ေပါက္ေတြ ရွာေဖြေနခဲ့တယ္.......
ေန႔စဥ္ လိုလို... ေန႔တုိင္းလုိလုိ
ေမွာင္မဲတဲ့ သူ႔ အခန္းက်ဥ္းထဲ သက္တံေတြ တုိးဝင္လာခဲ့တယ္
ရက္စြဲကေတာ့ ဝိုးတုိး ဝါးတာ ဆုိေပမယ့္... အဲ့ဒီ ေန႔က ဘဝ မွာ ထင္းေနတယ္......
သက္တံ့ေရာင္ေတြ နဲ႕ နံရံေတြဖြဲျပီး....
ပန္းရန႔ံေတြနဲ႕ စီခ်ယ္လိုက္တယ္....
အခန္း တံခါးမွာ သူမ နာမည္ကို ခ်ိတ္ဆြဲလိုက္တယ္....................................
သူမ ျမင္ႏိုင္မလား ကၽြန္ေတာ္ ဧည့္ခန္းထဲက ေစာင့္ေနတယ္....................................
............................................ "
"အခန္း (၃) အပိုဒ္ခြဲ (၂)
................................................................
ေလျပည္ေတြ ဝင္တုိးလို႔ ခန္းဆီးေတြ ေပ်ာ္ျမဴးသြားတယ္.......
သူမ စိတ္ကူးေတြ ဧည့္ခန္းဆီ ကူးလာေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ တိတ္တခိုး ေအာ္ျမဴး ခဲ့ရတယ္......
တဒဂၤ ခဏတာပါပဲ......
အဲ့ဒီ ဧည့္ခန္းေလးမွာ ျမဴေတြနဲ႕ ျပည့္ ႏွပ္ သြားတယ္.....
သူမ ထင္သလို မျမင္သာခဲ့ဘူးေလ..........................
ကၽြန္ေတာ့္ ဧည္ခန္းေလး မြန္းက်ပ္ လြန္းေနတယ္...........
.................................................................................."
"အခန္း (၄ ) အပိုဒ္ခြဲ (၇)
.....................................................................
ဆံုေတြ႔ခြင့္ေတြက တိမ္ဖံုတဲ့ ည မွာ ၾကယ္ေတြ ျမင္ဖုိ႔ ထက္ ရွားပါးတယ္.............
ၾကယ္ေတြခ်စ္တဲ့ သူမကို
ခေရေတြ သီကံုးေပးခဲ့တယ္...
ကဗ်ာတပုဒ္ရယ္.... ေပါင္မုန္႔ တလံုးရယ္ေပါ့.....
ကာရံ မညီညာလုိ႔.....
သူမ မခံစားခဲ့တာလား...........
အဲ့ဒီ ကဗ်ာေလးဆံုးေတာ့...............
ကၽြန္ေတာ့္ ဧည့္ခန္းေလ... အထီးက်န္ ဆန္သြားတယ္....
.................................................................................. "
"အခန္း (၈) အပုိဒ္ခြဲ (၈)
..................................................................................
သက္တမ္းေတြၾကာလာလို႔လား...
သက္တံေတြက ပိုပုိ စိမ္းလာတယ္........
နင့္ခံစားခ်က္လုိ႔ ေျပာတဲ့ အျဖဴေရာင္ ပန္းခ်ီကား ခ်ပ္ေလးေတာင္ အစိမ္းေရာင္ သန္းလုိ႔....
အဓိပါယ္မရွိဘူး သိေပမယ့္.... အေရာင္ေတြ လုိက္ဖတ္ေအာင္....
ကဗ်ာ တပုဒ္ ခ်ိတ္ဆြဲ လိုက္ျပန္တယ္....
ကာရံ မညီခဲ့ ျပန္ပါဘူး .... သူမ မခံစားတတ္ခဲ ့ျပန္ပါဘူး......
ကၽြန္ေတာ့္ ဧည့္ခန္းေလး.. စိမ္းလြန္းလွတယ္.....................
.................................................................................. "
"အခန္း (၁၂) အပိုဒ္ခြဲ (၇)
..................................................................................
သူမ ၾကိဳက္တတ္မလား လုိ႔
ေကာ္ဖီခါးခါး တခြက္ အဲ့ဒီ အစိမ္းေရာင္ ဖန္စာပြဲေလးမွာ တင္ထားတယ္....
ေကာ္ဖီခါးသလို သူမ ခါးသီးေတာ့မွာလား.......
အေျဖရွာ မရတဲ့ အေတြးတစေၾကာင့္............
ေရတြက္ မရေအာင္ သၾကားေတြ ကၽြန္ေတာ္ ခုိးခုိး ခပ္လိုက္မိေပမယ့္...
ကၽြန္ေတာ့္ ဧည့္ခန္းေလးက ခါးသီးလြန္းေနတယ္............
..................................................................................
..................................................................................
..................................................................................
.................................................................................."
ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကုိ ခ်လိုက္ရင္း.. ဒီေန႔ အခါတုိင္းထက္ မြန္းက်ပ္ေနသလိုခံစားရတယ္.....အခန္းတြင္းေအာင္ေနတာၾကာျပီမို႔ ထင္တယ္..... ျပတင္းတံခါးေတြ ကုိ ဖြင့္ျပီး စားပြဲေလးေဘးမွာ ထုိင္လိုက္တယ္.... စာတအုပ္ကုိ ေကာက္ကိုင္လိုက္တယ္....
" အခန္း (၂၂) အပုိဒ္ ခြဲ ....... " ... ေကာ္ဖီခြက္ထဲ သုိ႔ သၾကားတဇြန္းခပ္ လိုက္တယ္...............
..................................................................................
~~~ ျပီးပါျပီ ~~~
Subscribe to:
Posts (Atom)