၂၅

ႏွစ္ဆယ့္ငါး ဆိုတဲ့ အစိပ္
င့ါခႏၶာကေတာ့ ဘ၀ရဲ႕ တစ္စိပ္ရွိေနျပီ
ငါ့ဘ၀ကေရာ ဘယ္ႏွစ္စိပ္္ရွိမလဲ....
.................................
ထားေတာ့.........

မေန႔က....
တကယ္ဆို..... ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ရဲ႕ ဒီလုိေန႔တုန္းက...
ေနာင္ႏွစ္ ဒီလိုေန႔မွာ ငါပိုင္ရမယ္လုိ႔ ေတာင့္တမိတဲ့ အရာ....
ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ အတိတ္က ေ၀လုိ႔ ၀ါးလို႔....
ျမဴဆိုင္းတဲ့ အတိတ္မွာ ငါဟာ သက္တမ္းတစ္ခုစာ အိပ္စက္ခဲ့တယ္.......
ငါဘာေတြ အိပ္မက္ခဲ့ဖူးလဲ...
.................................
ထားေတာ့......

ငါ ေဘာင္သြင္းဖုိ႔ ေမ႔ေနတဲ့
ဥပေဒသတစ္ခ်ိဳ႔လဲ ေပ်ာက္လုိ႔ ပ်က္လုိ႔
ငါျမတ္ႏိုးတဲ့ အျဖဴေရာင္ ၀တ္ရံုေလးလဲ စြန္းလို႔ ထင္းလုိ႔
သကၠရာဇ္ေတြအရ ကေလး မလုပ္ရမယ့္ အရြယ္မွာ
ဘာေၾကာင့္ သူမ်ားစိုက္တဲ့ အသီး ငါခူးခ်င္ေနရတာလဲ....
.......................................
ထားေတာ့.........


ကႏာၱရ အေၾကာင္းေတြးရင္းနဲ႕ ေခၽြးထြက္သလုိ
ပင္လယ္အေၾကာင္းေတြးရင္းနဲ႕ လႈိင္းမူးတယ္
မာနေတြ ေဆာင္းထားတဲ့ ငါေခါင္းကေတာ့
အေတာင္မရွိေပမယ့္ ပ်ံမယ္ တကဲကဲ....
ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲ သူမ်ားမိုးတဲ့ ထီးမွာ
ငါဟာ မုိးခိုေနဆဲပဲ.................
....................................
ထားေတာ့......

မာန္တင္းထားတဲ့ ရင္လဲ ေလတုိးလို႔ က်ိဳးခ်င္ခ်င္
ရည္မွန္းခ်က္ေတြလဲ ေနထိုးလုိ႔ ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့
အခန္းဆက္ ၂၄ ကို ေလ့လာေတာ့လဲ
ေနာင္တဆိုတဲ့ က႑ မေရာက္မျခင္း
ဒီေကာင္က အသိတရား မရခ်င္ဘူး
ေႏွာင္းမွ ရတဲ့ ေနာင္တကို တစ္ႏွစ္စာၾကိဳျပထားရင္.......
.................................
ထားေတာ့..........
ထားေတာ့..........
လွည့္ၾကည့္စရာ မုိင္တုိင္မ်ား မထင္ရွားတဲ့
အတိတ္အေၾကာင္းမ်ားလဲ ထားပါေတာ့
ေမွ်ာ္ၾကည့္စရာ တိမ္တိုက္မ်ား မေရရာတဲ့
အနာဂတ္ စိတ္ကူးယဥ္မ်ားလဲ နားပါေတာ့
အေသခ်ာဆံုးေသာ ဒီေန႔မွာ ဒီလူဟာ
ႏွလံုးေသြးေတြ ျဖဴစင္ေသးသမွ်
ေခါင္းထဲ ကအေတြးေတြ မာန္ရွိေသးသမွ်
ငါ့အိပ္မက္ ခပ္ထိန္ထိန္ကို
အျဖဴေရာင္ ကားခ်ပ္ေပၚမွာ စိတ္သန္႔သန္႔နဲ႕ပဲ ျခယ္ေနေတာ့မယ္...

ၾကယ္ေၾကြေစာင့္သူ

ၾကယ္ေတြ စံုပါတယ္ ... လမင္းလဲျပံဳးေနတယ္ ... တိမ္ေတြလဲ အေ၀းကိုဖယ္ေနတယ္... သိပ္လွတဲ့ဒီလိုညမွာ ကၽြန္ေတာ္.. ၾကယ္ေတြကို ရင္ေမာစြာေရတြက္ေနမိတယ္.... ေရတြက္လိုက္ ေရာသြားလိုက္ အစကျပန္ေရလိုက္နဲ႔ ဒီလိုလွပတဲ့ညကုိ ခံစားခ်က္မဲ့စြာ ကုန္ဆံုးေစေနတယ္... တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္တာ လမင္းရဲ႕အျပံဳး မဟုတ္သလို ၾကယ္ေတြအေရအတြက္လဲမဟုတ္ ပါဘူး... ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္တာ ၾကယ္ေၾကြတာပဲ စိတ္ထဲကလဲ ၾကယ္ေတြျမန္ျမန္ေၾကြပါေတာ့လုိ အားမလုိ အားမရ ဆုေတာင္းေနမိတယ္ ...

ေဟာ ၾကယ္ပြင့္ေလးေၾကြပါျပီ... ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲကပဲ အသိေရာ သတိေရာကင္းမဲ့ေနတဲ့ ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ခ်စ္သူမ်က္ႏွာေလးကို အာရံုျပဳျပီး ဆုေတာင္းလိုက္တယ္... “ခ်စ္သူ ေနအျမန္ေကာင္းပါေစ .. ခ်စ္သူ အသက္ရွည္ပါေစ” လို႔ .... ဆရာ၀န္ေတြလက္ေလ်ာ့ ထားတဲ့ ခ်စ္သူရဲ႕အေျခအေနအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ဆုေတာင္းရံုကလြဲျပီးဘာမွမလုပ္ႏိုင္ဘူးေလ... အမွန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္သူနားမွာ တစကၠန္႕မခြာပဲ အေဖာ္ျပဳေနခ်င္တာပါ.. ဒါေပမယ့္ .. သူ႔မိဘကခြင့္မျပဳေတာ့ ..အခုလိုကြင္းျပင္က်ယ္ၾကီးမွာ ၾကယ္ေၾကြေစာင့္ရင္း ဆုေတာင္းရံုကလြဲလို႔ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး ....

ၾကယ္ေၾကြရင္ ဆုေတာင္းသမွ်ျပည့္တယ္လို႔ လူေတြေျပာတာကို ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိမွိတ္ ယံုလိုက္တယ္.... ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သူ ေနေကာင္းဖို႔ဆိုရင္ ဘာမဆို ကၽြန္ေတာ္ လုပ္မွာပါပဲ.... ခ်စ္သူမၾကိဳက္တာကလြဲရင္ေပါ့...

တကယ္ပါ... ခ်စ္သူေနေကာင္းမယ္ဆိုရင္ သူနဲ႔အတူ မေနရဘူးဆိုရင္ေတာင္ ေက်နပ္တယ္... သူ႔မ်က္ႏွာေလးျမင္ရံုနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ရွင္သန္ႏိုင္တယ္... သူ႔မ်က္ႏွာမျမင္ရဘူး ဆိုရင္ေတာင္ သူ႔ အသံေလးၾကားရင္လဲ ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္ပါတယ္.... ေနာက္ဆံုး သူ႕မ်က္ႏွာလဲမျမင္ရ သူ႕အသံလဲမၾကားရဘူး ဆိုရင္ေတာင္ သူ အသက္ရွင္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အသိကေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ရွင္သန္ေနခ်င္တယ္.....

အေတြးေတြ သူ႔ဆီေရာက္သြားေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုးေတြ ၾကယ္ေတြဆီကေန မခြာႏိုင္ေသးဘူး.... ကၽြန္ေတာ္ ဆုေတာင္းရဦးမယ္... ေဟာ... ေနာက္ထပ္ၾကယ္ေလးတပြင့္ ေၾကြျပန္ျပီ... ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ခါထပ္ခါ ဆုေတာင္းေနမိတယ္....

ညကလဲ ၾကယ္ေတြေၾကြလုိက္တာ လို႔ေတာင္ ထင္မိတယ္... ဒါ.. ကၽြန္ေတာ္ကို ဆုေတာင္းဖို႔ အခြင့္အေရးေပးေနတာလားပဲ... ကၽြန္ေတာ္ကို နမိတ္ ျပတာပဲလား... မေတြသင့္တဲ့ အေတြးေတြ ေခါင္းထဲ ၀င္လာသလို... message တခုလဲ ဖုန္းထဲ၀င္လာတယ္.... ေၾသာ္ .... ကၽြန္ေတာ့္ ခ်စ္သူ... သူလဲ ၾကယ္ေတြလို ေၾကြလြင့္သြားျပီတဲ့.... ကၽြန္ေတာ္ အရုပ္ၾကိဳးျပတ္သလို ေျမျပင္ေပၚ ဒူးေထာက္က်သြားတယ္ ... ကၽြန္ေတာ္ ငိုတယ္... မ်က္ရည္ေတြ ရစ္၀ိုင္းေနတဲ့ မ်က္၀န္းတစ္စံုနဲ႕ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း.... တစ္သက္မွာ တစ္ခါပဲေတာင္းတဲ့ ဆုေတာင္းေတာင္ မျဖည့္ေပးႏိုင္တဲ့ေလာကကို ကၽြန္ေတာ္အျပစ္တင္လိုက္တယ္....

ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ မသဲကြဲေပမယ့္ ... ေသခ်ာတာက ေနာက္ထပ္ၾကယ္ေၾကြတာပဲ.... ကၽြန္ေတာ္အခုမွ သိလိုက္တယ္... ၾကယ္ေတြလဲ ေၾကြတယ္... လူေတြလဲ ေသတယ္... ဘာတခုမွမတည္ျမဲတဲ့ဘ၀ထဲ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူ အသက္ခႏာၱ တည္ျမဲဖို႔ ... ကၽြန္ေတာ္ ၾကယ္ေၾကြဖို႔ ဆုေတာင္းေနခဲ့တယ္.... ၾကယ္ေၾကြေတာ့ ေပ်ာ္တယ္ ... ခ်စ္သူေၾကြေတာ့ ငိုတယ္.... တရားမရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေလာက ၾကီးက တရား ကိုျပခဲ့တယ္... ေတာင္းပန္ပါတယ္ ၾကယ္ေလးေတြရယ္ ...

ဒီတစ္ၾကိမ္ေတာ့ ၾကယ္ေတြ ေၾကြေၾကြ.. မေၾကြေၾကြ... ကၽြန္ေတာ္ ရင္ထဲက စိတ္ရင္းအမွန္နဲ႕ မတည္ျမဲတဲ့ ေလာက သေဘာတရားကို မဆန္႔က်င္ေတာ့ပဲ ဆုေတာင္းလုိ္က္တယ္...

“ ဒီ ၾကယ္ေတြ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္သူလိုပဲ အေၾကြမေစာပါေစနဲ႔ ” လို႔ .....................

ၾကယ္ေၾကြေကာက္သူ

ကၽြန္ေတာ္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ တစ္ေယာက္တည္း ေစာင့္္ဆိုင္း ေနမိတယ္... ထိုင္ရမလုိ ထရမလို ဂနာမျငိမ္... လက္ထဲမွ ဓါတ္ပံုေလးကို ထုတ္ၾကည့္လိုက္တယ္.... ထပ္ၾကည့္စရာ မလုိေလာက္ေအာင္ကို မွတ္မိေနေသာ.. တည္ျငိမ္မႈ က်က္သေရ အျပည့္ႏွင့္ သူမ၏ မ်က္ႏွာ...... တေရးႏိုး လာေမးလွ်င္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ မွန္ေအာင္ေျဖႏိုင္သည္.... သူမကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တယ္ .. သူမလဲ ကၽြန္ေတာ္ကို ခ်စ္တယ္ ... အေ၀းက ခ်စ္သူေတြေပါ့.. သုိ႔ေသာ္ အခုေတာ့ အနီးက ခ်စ္သူျဖစ္ေတာ့မည္... သူကၽြန္ေတာ္ဆီ ျပန္လာပါျပီ... ႏႈတ္မဆက္ပဲ ထြက္သြားသူ အခုေတာ့ ျပန္လာမည္ ဟု အေၾကာင္းၾကားထားသည္.. ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေတြ အရမ္းကို လႈပ္ရွားေနမိသည္.. သူမေရာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ထပ္တူစိတ္လႈပ္ရွား ေနမလား.... သူမနွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ယခုတိုင္ လူခ်င္းမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ မေတြ႔ဖူးေသး... သို႔ေသာ္... ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်စ္သူျဖစ္ခဲ့ၾကသည္...

သူမ က ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈအျပည့္ရွိသည္.. ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ အရာရာ စိုးရြံတတ္သည္.. သူမက ကပြင့္လင္းသည္.. ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ရင္ဘက္ထဲ ခံစားခ်က္ေတြ သိမ္းဆည္း ထားတတ္သည္... သူမက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သည္.. ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အခ်ိန္တိုင္း ေတြေ၀ ေနတတ္သည္... သူမက စိတ္ရွည္ သည္းခံတတ္သည္.. ကၽြန္ေတာ္က စိတ္မဆိုးတတ္ေပမယ့္ စိတ္မရွည္တတ္... သူမ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳက္တဲ့အရာ ခ်င္းလဲ ကြဲျပားလြန္းသည္... သို႔ေသာ္ သူမက ကၽြန္ေတာ္ကို ခ်စ္သည္.. ကၽြန္ေတာ္က သူမကိုခ်စ္သည္.. ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀မွာ လိုအပ္ခ်က္ေတြ အပံုအပင္ရွိသည္.. သူမေၾကာင့္ အရာအားလံုး ျပီးျပည့္စံုခဲ့ပါသည္... သူမ ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀ကို ျပီးျပည့္စံုေစသည္... အရာရာႏွင့္ ခိုင္းႏႈိင္းလို႔မရေအာင္ သူမက ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀အတြက္ အေရးပါလြန္းသည္....

အခုေတာ့ သူမ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀ထဲ ၀င္လာေတာ့မည္.. ကၽြန္ေတာ္ ေန႔ရက္တိုင္းေမွ်ာ္လင့္ မိေသာအရာ ဒီေန႔ ျပည့္စံုေတာ့မည္.... ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲမွာ သူမကုိ ေပးဖုိ႔ ဗူးကေလး တစ္ခုကိုင္ထားသည္.. အထဲမွာေတာ့ ၾကယ္ေလးေတြေပါ့... စကၠဴၾကယ္ေလးေတြေလ.. သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေ၀းၾကတဲ့ေန႔ရက္တိုင္းကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ ၾကယ္ေလးေတြပါ.. တစ္ရက္တစ္ပြင့္ တစ္ပြင့္ နဲ႔စုလာလိုက္တာအခုဆို အေတာ္ေတာင္မ်ားေနျပီေလ.. သူေတြ႔ရင္ ေက်နပ္ေကာင္းပါရဲ႔ ေပ်ာ္ရြင္ေကာင္းပါရဲ႔....

ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူးနဲ႔ရူးေနမိသည္... သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အတူသြားမယ္လို႔ ကတိျပဳထားတဲ့ ေနရာေတြ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ကူးနဲ႔ သြားေနမိသည္.. အတူစားမယ္လို႔ ရည္စူးထားတဲ့ အရာေတြ စိတ္ကူးနဲ႔ စားေနမိသည္... ကၽြန္တာ္ေပးမယ္လို႔ ရည္ရြယ္ထားတဲ့ ကတိေတြလဲ စိတ္ကူးနဲ႔ ေပးေနမိသည္.... သူလက္ခံေကာင္းပါရဲ႔.....

ေဟာ... သူမ လာပါျပီ.. ေသတၱာေလးတစ္လံုးဆြဲျပီး ေလွ်ာက္လာေသာ သူမ... ကၽြန္ေတာ္ အျပံဳးတစ္ခုနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္.... သူမတံုျပန္မႈက... အသက္မပါေသာ ေအးဆက္တဲ့ အျပံဳးတစ္ခု.. ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲက ဆို႔ႏွင့္လာသလို ခံစားလိုက္ရသည္... ကၽြန္ေတာ္ မ်ိဳသိပ္ထားလိုက္သည္.. သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က စိမ္းေနေသးသည္ မဟုတ္ပါလား.... ကၽြန္ေတာ္ တို႔ စကားေျပာၾကသည္.. ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာလိုက္တဲ့ စကားထဲမွာ ေဖာ္ေရြမႈမပါ.. ခံစားခ်က္မဲ့ေနသလုိ ကၽြန္ေတာ္ ခံစားရသည္... သူကၽြန္ေတာ့္ကို သူစိမ္းတစ္ေယာက္လို သေဘာထားသည္... ကၽြန္ေတာ္ ခံစားရသည္... ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်စ္သူေတြမွ ဟုတ္ရဲ႔လား... ကၽြန္ေတာ္ ေၾကကြဲစြာ ေမးလိုက္မိသည္... ငါတို႔ ခ်စ္သူေတြမွ ဟုတ္ေသးရဲ႔လားလို႔.... သူမက ညင္သာစြားေခါင္းခါလိုက္သည္.. ကၽြန္ေတာ္ ႏွလံုးသားကေတာ့ ေၾကြက်သြားပါျပီ... မ်က္ရည္ေတြ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးထဲ ရစ္၀ဲလာမိသည္.. ဟန္ေဆာင္မေကာင္းတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ မငုိမိဖုိ႔ မနည္းထိန္းထား လိုက္သည္....

ကၽြန္ေတာ္ သူကို ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္းေတြ တဖြဖြေျပာေနမိသည္.. သူမက ေခါင္းခါျမဲ... ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြ.. ေတြ႔ခဲ့တဲ့ ေန႕ေလးေတြ.. ထားခ့ဲၾကတဲ့ကတိေတြ... အရာအားလံုးကုိ ကၽြန္ေတာ္ အတိအက်ေျပာေနခဲ့ေပမယ့္... သူစိတ္မ၀င္စား.. ကၽြန္ေတာ့္အနားက သူ ထြက္သြားခ်င္ေနျပီ .... ေနာက္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္ ယူေဆာင္လာေသာ ၾကယ္ေလးေတြကို သူမ လက္ထဲ ထည့္လိုက္သည္... လြမ္းရတဲ့ ရက္ေတြ နဲ႔ ထပ္တူ မ်ားလြန္းလွတဲ့ ဒီၾကယ္ေလးေတြ သူမလက္နဲ႔ေတာင္ မဆံ လြတ္က်ကုန္သည္.. ကၽြန္ေတာ့္ ၾကယ္ေတြ ေၾကြကုန္ျပီ.. ႏွလံုးသားလဲ ေၾကြေနျပီ...

ၾကယ္ေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းေကာက္ဖုိ႔ ျပင္ေတာ့... သူမက တားသည္.. စကၠဴ ၾကယ္ေလးေတြက သူမအတြက္ အေရးမပါဘူးတဲ့ေလ... ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္ေတြပါ ေၾကြက်ကုန္ျပီ... သူမ မလုိခ်င္ေပမယ့္ .. ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေရးပါသည္... ၾကယ္တစ္ပြင့္တိုင္းက ကၽြန္ေတာ့္ အခ်စ္ကို ရည္ညြန္းသည္... ၾကယ္တစ္ပြင့္တိုင္းက လြမ္းရတဲ့ ရက္တစ္ရက္ကို ရည္ညြန္းသည္.... ျပန္က်ဲ လြင့္က်ေနတဲ့ ၾကယ္ေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ အရူးတစ္ေယာက္လို အငမ္းမရ ေကာက္ေနမိသည္... ကၽြန္ေတာ္ လြမ္းရတဲ့ ရက္ေတြ ... ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ သူနဲ႔ ခ်စ္သူျဖစ္ရတဲ့ရက္ေတြ ... ကၽြန္ေတာ္ အခ်စ္ေတြ.. ကၽြန္ေတာ္ နွလံုးသား အရာအားလံုးကို ကုိယ္စားျပဳတဲ့ ၾကယ္ေလးေတြ.. .. ကၽြန္ေတာ္ တစ္လံုးမက်န္ ေကာက္မိသည္.... ၾကယ္ကေလးေတြ အားလံုး ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲအေရာက္ မွာေတာ့ .. သူမ ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါျပီ.. ဘယ္ထြက္သြားလဲ ကၽြန္ေတာ္ မျမင္မိလိုက္... သူမ ေျခရာ ေဖ်ာက္သြားပါျပီ....

ရက္စက္လြန္းတယ္ ခ်စ္သူရယ္... ေက်ကြဲစြာ ကၽြန္တာ္ ငိုေနတုန္း ၾကယ္ေလးတစ္ပြင့္ေတြ႔သည္... ဟိုတစ္ပြင့္ ဒီတစ္ပြင့္ .. ကၽြန္ေတာ္လိုက္ေကာက္ေနမိသည္... ဒီၾကယ္ေလးေတြက ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္သူကို လမ္းျပေပးလိမ့္မည္ လို႔ ထင္လာသည္... လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ တစ္ပြင့္မက်န္လိုက္ေကာက္ မိသည္.. တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ၾကယ္ေလးေတြ နည္းလာသည္.. ေပ်ာက္ကုန္ျပီ.. ၾကယ္ေလးေတြ .. လမ္းျပမယ့္ ၾကယ္ေလးေတြ.. ... ကၽြန္ေတာ္... ၾကယ္ေလးေတြလိုက္ရွာသည္.. မေတြ႔... ... ကၽြန္ေတာ္ ေမာလာသည္..... ရင္ထဲမွာ ႏွလံုးေသြးေတြ ဆူပြက္လာသည္... ေဆာက္တည္ရာ မရေတာ့... ကၽြန္ေတာ္ ေဇာေခၽြးေတြျပန္ လာသည္.... ... ကၽြန္ေတာ္... ၾကယ္ေလးေတြကို လိုက္ရွာေနမိသည္...

ေခၽြးေတြကို သုတ္လိုက္သည္... ေမာဟိုက္စြာ လန္႔ႏိုးေစတဲ့ အိပ္မက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ရႊံမုန္းမိသည္... အိပ္မက္ဆိုးပါပဲ... ကၽြန္ေတာ္ပါးေပၚမွာ မ်က္ရည္စေတြ ေတာင္ က်န္ေသးသည္.. ျပန္အိပ္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားေပမယ့္ မရေတာ့ .. ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ေတြပူ ေနသည္... သူမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ေတြ႔တဲ႔ေန႔ ဒီလို တကယ္ျဖစ္မွာစိုးသည္... ကၽြန္ေတာ္ အျဖစ္မခံနိုင္ သူမကို အဆံုရံႈးမခံႏိုင္... သူမကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္သည္....

မြန္းက်ပ္လြန္းတဲ့ အခန္းထဲကေန အျပင္ကိုထြက္လိုက္သည္.. ေကာင္ကင္မွာေတာ့ လသာဆဲ ၾကယ္ေတြလဲစံုေနျမဲေပါ့... ေဟာ ၾကယ္ေလးတစ္ပြင့္ ေၾကြပါျပီ... သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ နီးရဖို႔ သူမ ကၽြန္ေတာ္ကို အျမဲခ်စ္ေနဖို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ခ်င္သည္... သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ မဆုေတာင္းျဖစ္... ဒီၾကယ္ေလးေတြက ေကာင္းကင္လက္ထဲက မဆံလို႔ လြတ္က်လာတဲ့ ၾကယ္ေလးေတြလို႔ ျမင္လာသည္... သူလဲ အေတာ္လြမ္းေနမည္... ဒီၾကယ္ေလးမွာလဲ သူ႔ကုိယ္စားျပဳ အဓိပၸါယ္ရွိမည္.... ၾကယ္ေၾကြေလးကို လိုက္ေကာက္မည့္သူရွိမည္... ဒီၾကယ္ေလးေတြရ႔ဲ လမ္းျပမႈကို လိုအပ္တဲ့သူရွိမည္... တစ္စံုတစ္ေယာက္ ေတာ့လြမ္းေနမည္....

ကၽြန္ေတာ္လဲ ကၽြန္ေတာ့္ စကၠဴၾကယ္ေလးေတြကို ဆက္ေခါက္ေနမိသည္... သူရွိရာကို လမ္းျပေပးႏိုင္လိမ့္မည္.... သူႏွလံုးသားကိုလဲ ကၽြန္ေတာ္ဆီလာႏိုင္ေအာင္လမ္းျပေပးႏိုင္ေကာင္း ျပ ႏိုင္ေပလိမ့္မည္... သူ လက္မခံရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္သူမကို လြမ္းစရာ အမွတ္တရ ျဖစ္လာမည္... ကၽြန္ေတာ္ ... အလြမ္းကုိယ္စားျပဳ .. အခ်စ္ကိုယ္စားျပဳ... ႏွလံုးသား ကိုယ္စားျပဳ ... ၾကယ္ေလးေတြကို ဆက္ေခါက္ေနမိသည္.... ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကိုလြမ္းသည္.. ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကိုခ်စ္သည္....

ၾကယ္ေလးေတြ..... ကၽြန္ေတာ့္ ၾကယ္ေလးေတြ ..... သူမဆီကို လမ္းျပေပးေစခ်င္သည္......

ဘယ္သူ႔ကို အျပစ္တင္ရမလဲ

ကမာၻဦးအစမွာ အာဒံဟာ ဧ၀မရွိရင္ ဘာလုပ္မယ္ထင္လဲ.... တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ေနရတဲ့ ဘ၀ကို သူျငီးေငြ႔လာတဲ့အခါ... သူေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ သူနံရိုးတစ္ေခ်ာင္းကို လိုက္ရွာမယ္ ထင္တာပါပဲ.... ဒါေပမယ့္ သူရွာစရာ သိပ္မလိုလိုက္ပါဘူး.. သူ႔ေပးဆပ္မႈအတြက္.... သူထိုက္တန္တာ တစ္ခုျပန္ရလိုက္ပါတယ္.... ဒါကေတာ့ ဧ၀ရဲ႔ ပန္းသီး တစ္လံုးပါပဲ.... သူ႔နံရိုးေၾကာင့္ ဧ၀ျဖစ္လာသလို.. ဧ၀ရဲ႔ ပန္းသီးေၾကာင့္ အာဒံဘ၀ လွပခဲ့တယ္ဆိုရင္ မမွားပါဘူး.... အာဒံရဲ႔ နံရိုးဟာ အာဒံ့ ႏွလံုးသား.. ဧ၀ရဲ႔ ပန္းသီးဟာ ဧ၀ ႏွလံုးသား.. ဒီႏွစ္လံုးသားႏွစ္ခု ထပ္တူျပဳျပီ ကမာၻဦးမွာ သူတို႔ ႏွစ္ဦး ဘ၀တစ္ခုကို စတင္ခဲ့ၾကတယ္... တကယ္ေတာ့ အာဒံ ကံေကာင္းခဲ့ပါတယ္.... သူေပးဆပ္မႈအတြက္ သူထိုက္တန္တာျပန္ရခဲ့ပါတယ္......

ကၽြန္ေတာ္.... ကၽြန္ေတာ္လဲ အထီးက်န္ဘ၀မွာ ျငီးေငြ႔တဲ့အခါ နံရိုးအရွာထြက္ခဲ့ပါတယ္..... ခ်စ္သူေပးမယ့္... သ႔ူႏွလံုးသား ကိုယ္စားျပဳ ပန္းသီးတစ္လံုးကို ေမ်ာ္လင့္ရင္းေပါ့.... ကၽြန္ေတာ္ ေလာဘမၾကီးပါဘူး.. နံရိုးတစ္ေခ်ာင္းအတြက္ ပန္းသီးတစ္လုံးသာ ေတာင့္တသူပါ.... လုိက္ရွာရင္း... လိုက္ရွာရင္း .... ရင္မွာ ဟာေနတဲ့ ကြက္လပ္ကေလးကို မျဖည့္ႏိုင္တဲ့အခါ... ငိုင္ေနရမွာလား ...

ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္ေပးလိုက္ရတဲ့ နံရိုးတစ္ေခ်ာင္းအတြက္ နံရိုးေပါင္းမ်ားစြာကို လဲလွယ္တပ္ဆင္ေနတဲ့ သူေတြ..

ဒါမွမဟုတ္... နံရိုးေပါင္းမ်ားစြာကို အပိုတပ္ဆင္ထားသူေတြ..

ဒါမွမဟုတ္... ပန္းသီးေပါင္းမ်ားစြာကို ဟိုကိုက္ဒီကိုက္စားသံုးေနၾကသူေတြကို ငါအျပစ္တင္ရမလား...

ဒါမွမဟုတ္ ေပးဆပ္မႈတစ္ခုအတြက္ တစ္ခုမကလိုခ်င္တဲ့သူေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႔ေပးဆပ္မႈက အရာမထင္ေတာ့တာလား....

ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္သူ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ နံရိုး တပ္ဆင္ထားသလဲလို႔ တရားခံလိုက္ရွာရမွာလား...

ဒါမွမဟုတ္ ပန္းသီးေတြကို သာတူညီမွ် ေ၀ခြဲမတတ္တဲ့ ဣတၳိယ ဆိုေသာ သူမ်ားကိုသာ အျပစ္တင္ရမည္လား...

ဒါမွမဟုတ္... ပန္းသီး ရွင္ကို နွလံုးခိုက္ေအာင္ မျပစ္ခြင္းႏိုင္တဲ့... ဖူးစားေရးနတ္ဟုေခၚေသာ ထို ေျခတုိ လက္တုို ပုေသးေသး ဗိုက္ပူပူ ခပ္၀၀ ေတာင္ပံပုစိေလးႏွင့္ ေကာင္းေလးကိုသာ အျပစ္တင္ရမည္လား.....

ဒါမွမဟုတ္ ေပးဆပ္မႈတိုင္းအတြက္ ျပန္မေပးတတ္တဲ့ ေလာကၾကီးကို အျပစ္တင္ရမည္လား... ဒါမွမဟုတ္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ အရာကို လိုက္မရွာနိုင္တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲ အျပစ္တင္ရမည္လား.......

ဒါမွမဟုတ္ ကြက္လပ္ကေလးျဖည့္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားရင္း ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ မျပည့္စံုေသးခင္ ဘ၀နိဂံုးခ်ဳပ္သြားၾကတဲ့သူေတြ ရွိပါေသးလားလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႏွစ္သိမ့္ရမွာလား......

အထီးက်န္တဲ့ဘ၀မွာ လိုက္ရွာ... လိုက္ရွာ.. နံရိုးကို မေတြ႔တဲ့ငါ.... ပန္းသီးကုိ မရတဲ့ငါ..... ဒီလိုပဲေနသြားရမွာလား.....

ေနာင္တစ္ခ်ိန္.. ဒီကမာၻေျမရဲ႔ တစ္ေနရာမွာ... အရိုးစုတစ္ခုကိုေတြ႔တဲ့အခါ.. နံရိုးကုိရွာပါ... တစ္ေခ်ာင္းေလ်ာ့ေနရင္... ကၽြန္ေတာ္ပါလို႔.......

အလြမ္းနံပါတ္ ၃

ေကာင္ကင္ေအာက္မွာ ထားခဲ့ၾကတဲ့သစၥာ
ၾကယ္ေတြလုိ ေၾကြက်သြားလား

ေလျပည္နဲ တူတဲ့ မိန္းကေလးေရ
နင္ အေ၀းကို လြင့္လို႔မရေအာင္
ငါ့ရင္ထဲမွာ သိမ္းထုတ္ထားလိုက္ခ်င္ေပမယ့္...
ငါတုိ႔ သစၥာဟာ ....
ကမ္းေျခမွာ ေရးထားတဲ့ စကားေတြလား
လႈိင္းအေတြ႕မွာ မသိသလုိျဖစ္သြားၾကတယ္

ငါ့ရင္မွာ ေရးထားတဲ့ အဆိပ္သင့္အလြမ္းမ်ား
ဘယ္အရာေတြက ဒီဒဏ္ရာေတြကို
ကု....စား....ေပး....ႏိုင္....မွာ.....လဲ....

အလြမ္းနံပါတ္ ၂ လို႔ နာမည္ တပ္လိုက္ရတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကုိ ညေနတစ္ခုမွာ ေကာက္ကာငင္ခါ ရင္ဘက္က အံံက်လာတဲ့အခ်ိန္ ေနမင္း ကေတာ့ အိပ္ငိုက္ရင္း ပင္လယ္ထဲ ျပဳတ္က်သြားတယ္.. ဘယ္အခ်ိန္ လသာမလဲ... အေ၀းမွာကမ္းေျခကို ရိုက္ခတ္လာတဲ့ လိႈင္းသံေတြၾကားတယ္.. နေဘးမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ေခြးငယ္ေလး တစ္ေကာင္လဲ မႈိင္ေနတယ္...

“မနက္ျဖန္ အိပ္ျပန္ၾကမယ္ကြာ... ငါ့အလြမ္းေတြကို ဒီပင္လယ္ထဲ ျမဳပ္ခဲ့မယ္”

စကားနားမလည္တဲ့ ဒီေကာင္ေလးဟာ ေခါင္းေတာ့ ညိမ့္တတ္တယ္...

ကၽြန္ေတာ္ဟာ က်ိန္စာ သင့္တဲ့သူ ကၽြန္ေတာ့္ နေဘးမွာ ခ်စ္တဲ့သူေတြ မေနရဘူးတဲ့... ယၾတာ မေပးပဲ ေဗဒင္ေတြ ေျပာခဲ့တဲ့ အဲ့ဒီ ေရွးျဖစ္ေဟာၾကီး ကို သတိရတယ္... ေဟာခ်က္က ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္တယ္ ဆရာရယ္.. အိမ္ေထာင္ျပဳဖုိ႔ ရက္လာေမးတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ဟာ ေသြးေတြျခားတဲ့ အစည္းအတားမွာ ေ၀းခဲ့ၾကတယ္... မနက္ျဖန္ဆို သူ ဆံုးတာ ၃ ႏွစ္ ေတာင္ ရွိျပီေပါ့.... အဲ့ဒါက အလြမ္း နံပါတ္ ၁ ကၽြန္ေတာ္ သတိမရျဖစ္တာ ၁ နွစ္ေလာက္ရွိေတာ့မယ္.. အခုေတာ့ အလြမ္းနံပါတ္ ၂ နဲ႔ေရာျပီး ခပ္ပ်စ္ပ်စ္ ေသာက္သံုးရျပန္ျပီ...

ခဲမွန္ဖူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ခြင္ကို ေသာ့ခတ္ တိုက္ပိတ္ထားေပမယ့္.. အထဲကို ၾကိဳေရာက္ေနတဲ့ သူတစ္ေယာက္ ပထမဆံုး အလြမ္းေတြ ေနာက္ ၂ နွစ္အၾကာမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အခ်စ္သစ္ တစ္ခုနဲ႕ ေတြ႔ခဲ့တယ္... ေ၀းရအံုးမွာပဲလုိ႔ ေခါင္းထဲက သတိေပးသံေတြကို ေမာင္းထုတ္ထားတယ္... ဒီတစ္ခါ ေသြးေတြနဲ႕ ေ၀းၾကရင္ ကၽြန္ေတာ္အသက္ကိုပဲ ေပးလုိက္ခ်င္တယ္... ကၽြန္ေတာ္ အဲ့သလို ေပးဆပ္ခဲ့တဲ့ ေကာင္မေလးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရင္မွာ ၾကာၾကာ မေနခဲ့ဘူး... ခ်စ္ပါတယ္လုိ႔ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္အထိ တတြတ္တြတ္ရြတ္ရင္း တိမ္ေတြၾကားမွာ သူေပ်ာက္သြားတယ္... ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကမာၻတစ္ဖက္စီ ေ၀းသြားၾကတယ္...

လႈိင္းအလ်ားမတူတဲ့ အခါ
ငါ့ရင္ဘတ္ဟာ အခ်စ္တစ္ခုကို
ဘယ္ေတာ့ မွ ဖမ္းလို႔ မမိခဲ့ဘူး

ရင္ခုန္သံဆုိတာ ၾကိဳးမဲ့ပ်ံသန္းေနတဲ့စြန္
ေရွာင္ရင္းနဲ႕ ျငိတတ္သလို
လိုက္ရင္းလဲ ေ၀းတတ္တယ္

အင္တာနာ မေထာင္ေတာ့တဲ့ ငါ့ေရဒီယိုကို
အလ်ားတူတဲ့ လႈိင္းေတြက..
သီခ်င္းလွလွေလးေတြ ဆုိတတ္ေအာင္ ဘာလုိ႔သင္ေပးၾကတာလဲ...

အသက္ရွင္ဖုိ႔ကလြဲရင္ အပိုရင္မခုန္ဘူးဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးသားဟာ.. သူ႔ကို ျမင္တုိင္း ဘာလုိ႔ ခိုးခိုးျပီး ရင္ေတြခုန္တာလဲ... အမွတ္မရွိတဲ့ ႏွလံုးသားဟာ ဒဏ္ရာေတြေတာင့္တ ေနတာလား... က်ိန္စာသင့္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ.. ဖူးစာ မပါတဲ့ အခ်စ္တစ္ခုအတြက္ ရင္ေတြ ထပ္မကြဲ ပါရေစနဲ႔ေတာ့...

“လိႈင္း” လုိ႔ေခၚတဲ့ ေကာင္မေလးေရ... ငါတုိ႔ေတြ ေ၀းၾကမလား.. နင္ဟာ ငါ့က်ိန္စာေတြကို ေဆးခ်မလား... ငါ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ အနည္ထုိင္ထားခဲ့တဲ့အရာ.. နင့္ႏႈတ္ခမ္းက ေလျပည္ေလးၾကားမွာ ျပန္လည္သက္၀င္ လႈပ္ရွားလာမလား....

ေ၀းရမယ္ဆုိတာကို သိစိတ္က ေမ႔ျပစ္လုိက္ခ်င္ေပမယ့္ မသိစိတ္က ေျပာျပေနတယ္... ေနပါေစေတာ့ ေကာင္မေလးရယ္.... အိပ္ေနတဲ့ ႏွလံုးသား ႏိုးထသြားတယ္ဆုိေပမယ့္ .. ဒီတစ္ခါေတာ့ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ လိုက္ေတာ့မယ္.. ႏိုးရခက္ပါေစေတာ့.....

“မင္း ရူးေနလား... အနာဂတ္က ျပင္လို႔မရတဲ့ ေက်ာက္စာ မဟုတ္ဘူး ကြ.. မင္း သူမ်ားေျပာတိုင္းယံုစရာလား”

“မင္းမလုိ႔ကြာ ေခတ္လူငယ္ျဖစ္ျပီး ေဗဒင္ေဟာတာ ယံုေနတယ္”

“မင္း တကယ္ပဲ လႈိင္းကို မခ်စ္ဘူးတဲ့လား”

ျပစ္တင္စကားမ်ား ရင္နဲ႕ နားနဲ႕ ေခါင္းနဲ႕ မဆံ့ေအာင္ရခဲ့တယ္... နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပဖုိ႔ခပ္ခက္ခက္.... ေသခ်ာတာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဆိပ္ျပင္းျပင္း တစ္ခြက္... ေျဖေဆးလဲ မဲ႔တယ္...

အတိတ္အေၾကာင္း ရွင္းျပရရင္လဲ မေကာင္းဘူး... ကံဆုိးေစတဲ့သားမုိ႔ မိဘရင္းေတာင္ ထားခဲ့တယ္... ေမြးစားတဲ့ အေမလဲ ခ်စ္လုိ႔ မ၀ခင္ ဆံုးျပန္တယ္.. ေမြးစားတဲ့ အေဖ ဟိုးအေ၀းမွာ ေနလုိ႔ ကံေကာင္းေနတယ္.. ေဗဒင္ေမးစရာမလုိဘူး... ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္တဲ့ ေဒၚေလးလဲ သက္ဆုိး မရွည္ခဲ့ဘူး မလား... နကၡတ္ဆိုးေတြနဲ႕ ယွဥ္ေမြးတဲ့ ကေလး တစ္ေယာက္ကို လကၡဏာ ဆုိးေတြလဲ ထည့္ေပး လိုက္တယ္... အနာဂတ္ကို ၾကိဳမၾကည့္စရာ မလုိေတာ့ဘူး.. တကယ္ ခ်စ္တဲ့အခါ အေ၀းမွာ ေနရမွာ ကၽြန္ေတာ့္ တာ၀န္တစ္ခုလုိ ျဖစ္လာတယ္...

ေႏြအေၾကာင္းမသိတဲ့ ေဆာင္း
သူအေအးနဲ႕သူေႏြးေနတုန္း

လအေၾကာင္းမသိတဲ့ ေန
သူအေႏြးနဲ႕ သူ ေအးေနတုန္း

မနက္အေၾကာင္းမသိတဲ့ ည
သူ႔အေမွာင္နဲ႕သူ လင္းေနတုန္း

နင္က နင္ ငါတုိ႔မျဖစ္တုန္း
ငါက ငါ နင္တို႔ မျဖစ္တုန္း

နင့္အေၾကာင္း မသိတဲ့ငါ
အလြမ္းေတြနဲ႕ ေမြ႔ေလွ်ာ္တုန္း

တစ္ေနရာစီမွာပဲ ေနၾကတယ္.. ေအာ္ေခၚရင္ၾကားသလုိ ျမင္ေနရေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူ႔အေ၀းမွာပဲ...

“နင့္ အနားမွာ ငါေနခ်င္တယ္ လႈိင္းရယ္”

ခဏခဏ ကၽြန္ေတာ္တီးတုိးေရရြတ္မိတဲ့စကား .. ေသခ်ာတာ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာျဖစ္မယ့္ စကား ... သူလဲ ဘယ္ေတာ့မွ မၾကားႏိုင္တဲ့ စကား...

အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူ႔အခ်စ္ေတြ မရေပမယ့္... “အလြမ္းနံပါတ္ ၃” ဆုိတဲ့ ဇာတ္ကို တစ္ေယာက္တည္း က ေနမိတယ္..

“လႈိင္းရယ္... နင္မသိတဲ့ ဇာတ္ကို နင္ သိမ္းေပးလုိ႔ရမလား...”

ကၽြန္ေတာ္ ရူးသြပ္စြာ ေတာင့္တခဲ့ဖူးတယ္.. သူ႔ပံုရိပ္ေတြ ကၽြန္ေတာ္ တိတ္တိတ္ေလး Album ထဲ ထည့္သိမ္းမိတယ္... သူသိရင္ေရာ.. အခုလို အျပံဳးလွလွေတြ ျမင္ရပါ့အံုးမလား...
သူနဲ႕ အကြာအေ၀း တစ္ခုတည္ေဆာက္ျပီး ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူကိုယ္တိုင္ မေျဖရွင္းႏိုင္တဲ့ နွင္းဆီပုစာၦ တစ္ပုဒ္ လာေမးဖူးတယ္

“ဒီႏွင္းဆီေတြ လိႈင္း ဆီ ဘယ္သူပို႔တာလဲ မသိဘူး ၆ လေလာက္ရွိေနျပီ”

ေခါင္းခါရင္း ျပံဳးျပမိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ မွာ ႏႈတ္ခမ္းက “ငါပါ” လုိ႔ ေျပာမထြက္ခဲ့ဘူး... အဲ့ဒီ ႏွင္းဆီပုစာၦကို သူဟာ တယူတယ သိမ္းထားတတ္တယ္...

ေကာင္မေလးရယ္ နင္ဟာ ငါနဲ႕ နီးတဲ့အခါ ေနနဲ႔ ေ၀းတဲ့ ေနၾကာလုိပဲ.. တေျဖးေျဖး ႏြမ္းေျခာက္ျပီး.......... ......... ......... .......... ............. ............... ငါမေတြးပါရေစနဲ႕ေတာ့...

“နင့္ အနားမွာ ငါေနခ်င္တယ္ လႈိင္းရယ္”

ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ျမင္တုိင္းေရရြတ္ေနမိတယ္... ကၽြန္ေတာ္ ဟာ အေတာ္ ေနျမင့္ေနျပီ ထင္ပါရဲ႕.... ဒီလုိသာ ၾကာၾကာေနရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဖြင့္ေျပာမိလိမ့္မယ္... ႏႈတ္ဆက္ပါရေစ လိႈင္းရယ္... ကၽြန္ေတာ္ အဲ့ဒီ ရံုးက ထြက္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားခဲ့တယ္... ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဲ့ဒီေနရာေလးကို အတိုင္း မသိတြယ္တာ ေနတုန္းဆိုတာ ပစၥည္းေတြ ကၽြန္ေတာ္ သိမ္းတုန္းက သိလိုက္တယ္... ကၽြန္ေတာ္ ခုန္ေလးကေန အလုပ္မ်ား ေနတဲ့ၾကားက သူ႔ကုိ ခိုးခိုးၾကည့္ရတာ အေမာ.. ရုတ္တရက္ ျမင္ကြင္းက ေပ်ာက္သြားရင္ လိုက္ရွာရတာလဲ အေမာ... အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မက္ေမာတဲ့ အဲ့ဒီ႔ အေမာတြ စြန္႔လြတ္ရေတာ့မယ္... ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႕ သူ အေျဖရွာေနတဲ့ ႏွင္းဆီပုစာၦ ရဲ႕ တန္ဖုိးကို ကၽြန္ေတာ္ ေမးၾကည့္ခ်င္တယ္.. ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တကယ္ ေ၀းသြားၾကရင္ သူ႔နဲ႕ အနီးကပ္ဆံုးဟာ ဒီႏွင္းဆီေတြပဲ ျဖစ္မယ္မလား....

“ဒီေနေရာ ႏွင္းဆီ ရေသးလား”

“ေနာက္ဆံုး အပြင့္ပဲ ထင္ပါရဲ႕... သူ အေ၀းကုိ သြားေတာ့မယ္”

ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း သူေျပာခဲ့တယ္... သူ႔အေျဖက မွန္ေနတယ္.. သူ႔ပုစာၦ အတြက္ သူအေျဖမွန္ရတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ ပုစာၦ တစ္ပုဒ္ ထြက္လာျပန္တယ္... သူ ဘယ္လုိ သိတာလဲ...

“သူက မပို႔ေတာ့ဘူးလုိ႔ ေျပာလုိ႔လား”

“လႈိင္း ႏွင္းဆီ ၾကိဳက္တယ္ဆိုတာကို သူတစ္ေယာက္တည္းသိတယ္”

“တျခားသူေတြ မသိဘူးလား”

“လႈိင္းက တကယ္ေတာ့ ႏွင္းဆီ မၾကိဳက္ဘူး.. ခေရေတြ ၾကိဳက္တာ... ဒါေပမယ့္... အဲ့ဒီ လူကို ႏွင္းဆီေတြ ၾကိဳက္ပါတယ္လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္.. အဲ့ဒီတုန္းကေတာ့ လိမ္တယ္လုိ႔ေျပာလို႔ရတယ္ အခုေတာ့ ႏွင္းဆီေတြကို ခ်စ္တယ္”

“ဒါဆို အဲ့ဒီလူကို ဘာလို႔ ႏွင္းဆီ ၾကိဳက္တယ္လုိ႔ ေျပာခဲ့ရတာလဲ”

“အဲ့ဒီလူ နွင္းဆီကို ရျပီးမွ အဲ့ဒီလူကိုေတြ႔လို႔”

အခုေတာ့ ပုစာၦအားလံုးက အေျဖထြက္သြားခဲ့ျပီ... လိႈင္း ႏွင္းဆီေတြ ၀ယ္ျပီး ဘုရားေပၚတက္သြားတာ ျမင္လိုက္တဲ့ေန႔က သတိထားမိတယ္... ေနာက္ေန႔ အိမ္က ႏွင္းဆီပြင့္ေတာ့ သူ ရံုးမေရာက္ခင္ သူ႔ ခုန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ထားခဲ့တယ္... အဲ့ဒီညေန ရံုးအဆင္း ဓါတ္ေလွကား မွာေတြေတာ့ သူႏွင္းဆီကို ထုတ္ျပရင္း ႏွင္းဆီ ၾကိဳက္တယ္လုိ႔ ေျပာခဲ့တယ္.. အေ၀းက အိပ္မက္ မက္တတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ လက္ေတြ႔ အိပ္မက္တစ္ခု ထပ္တိုးလားခဲ့တယ္.. ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေန႔စဥ္ ရက္ဆက္ ႏွင္းဆီေတြ ပို႔ခဲ့တယ္...

“နင္ အလုပ္ေျပာင္းအံုးမွာလား”

ထြက္စာဟာ ထူးဆန္းစြာပဲ အပယ္ခံခဲ့ရတယ္.. ကၽြန္ေတာ္ဟာ တကယ္ပဲ လႈိင္းနဲ႕ ဖူးစားပါခဲ့သလား... အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင့္တတဲ့ ဆႏၵတစ္ခုျပည့္၀သြားခဲ့တယ္...

“နင့္ အနားမွာ ငါေနခ်င္တယ္ လႈိင္းရယ္”

အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ႏႈတ္က ခဏခဏ သူ႔ကို ေျပာျဖစ္ေနမိတယ္...

၀ကၤဘာၾကားထဲက ရုန္းထြက္ေတာ့
ႏွင္းဆီေတြ ခင္းထားတဲ့လမ္းေရာက္တယ္

ႏွင္းဆီ ရနံ႔မွာမူးေနလုိ႔
ကၽြန္ေတာ့္ ေျခမွာ ဆူးေတြ ဆူးေနမွန္း
သူမသိခဲ့ဘူး...

ႏွင္းဆီေတြ ကၽြန္ေတာ္ ေသြးနဲ႕
ပိုရဲလုိ႔ေနပါေစ...

ကၽြန္ေတာ္ထမ္းပိုးထားတဲ့ ေကာင္မေလး ရနံ႔ေတြနဲ႕
အိပ္ေပ်ာ္လုိ႔ေနပါေစ....

တခ်ိန္ခ်ိန္ေပါက္ကြဲမယ္မွန္းသိတဲ့ ဗံုးတစ္လံုးကို ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေထြးေပြ႔ထားရသလုိပဲ... သူဘယ္အခ်ိန္ ဘာျဖစ္မလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ စိုးရိမ္ေနခဲ့တယ္... ကၽြန္ေတာ့္ က်ိန္စာေတြ က ကၽြန္ေတာ္ကို အိပ္မရေအာင္ ေျခာက္လွန္႔ေနခဲ့တယ္...

“လႈိင္းရယ္ လႈိင္းနဲ႕ ေ၀းရရင္ ေမာင္ ေတာ့ ေသမွာပဲ”

ခပ္ပိုပိုစကားတစ္လံုးလုိ သူ သေဘာထားတယ္...

“ေမာင့္လက္ခုပ္ထဲက ေရပါ ေမာင္ရယ္... ဘယ္ေတာ့မွ အေ၀း ထြက္မသြား ပါဘူး” လို႔ သူ ကတိစကားေတြ ေျပာတုန္းက ေက်နပ္မိတယ္... ဒါေပမယ့္ က်ိန္စာေတြ ေျခာက္လွန္႔လာတဲ့ေနာက္ ဘယ္ေတာ့ အေငြ႔ပ်ံသြား မလဲလို႔ စိုးရြံ လာတယ္.... အရိပ္ တၾကည့္ၾကည့္နဲ႕ သူ႔ေျခလွမ္းတိုင္း သတိထား ေနတဲ့ အခါ သူ မလြတ္လပ္မွာလဲ စုိးတယ္...

က်ိန္စာေတြ ေၾကာက္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အရင္ ေဗဒင္ဆရာ ဆီသြားမိတယ္... နကၡတ္ေတြဆိုးေနတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္မွာ လကၡဏာဆိုးေတြ အမွတ္ ေပးလိုက္ၾကတယ္... အဲ့ဒီ လကၡဏာဆိုးေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ဟာ မဲေနတယ္တဲ့.... ယၾတာေတြ သူမေပးျပန္ဘူး.... အနာဂတ္ဆုိတာ အေသမဟုတ္ဘူးလုိ႔ သူေျပာခဲ့တယ္... လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ မနက္ဟာ သူ အိပ္တဲ့အခ်ိန္ေၾကာင့္လဲ ေျပာင္းလဲ သြားႏိုင္တယ္တဲ့... ကၽြန္ေတာ္ ရွင္သန္ေနရင္ ကၽြန္ေတာ့္ အနာဂတ္ေတြဟာ အရွင္ ပဲ... လကၡဏာဆိုး တဲ့ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕ အဲ့ဒီအနာဂတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာင္းခ်င္ ေသးတယ္....

ဒါေပမယ့္... ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လုိ ၾကိဳးစား ၾကိဳးစား ရင္ဆိုင္းခဲ့ဖူးတဲ့ အတိတ္က လိႈင္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ေ၀းရမယ္ဆုိတာကိုပဲ ေထာက္ျပေနၾကတယ္... မုိးေကာင္းကင္ရယ္ ေျမၾကီးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာေၾကာင့္ မိုးၾကိဳးေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ ျပစ္ျပရတာလဲ... အခုဆို မုိးသံေတြၾကားကတည္းက ေသြးပ်က္ေနမိတယ္...
ဂရုစိုက္တတ္လြန္းတဲ့ လႈိင္းဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ေျခလွန္းတိုင္းရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို ေကာက္ႏိုင္ခဲ့တယ္... ကၽြန္ေတာ့္ ေပ်ာ္ရြင္ျခင္းေတြကို အနား သတ္ထားတဲ့ ေဘာင္တစ္ခုကို သူျမင္လာတဲ့ေနာက္.. ကံဆိုးသူ ကၽြန္ေတာ္ အေၾကာင္း သူ႔ကို ေျပာျပမိတယ္... ကၽြန္ေတာ္ မတရားဘူး.. သူ႔ ဂရုဏာေတြကို ေျခြယူခဲ့တယ္...

“က်ိန္စာေတြ နကၡတ္ဆိုးေတြ မယံုဘူး ေမာင္... က်ိန္စာေတြ တကယ္သင့္ ခဲ့ရင္ ေနာက္ဆံုး ထြက္သက္ဟာ ေမာင့္ လက္ထဲမွာပဲ ျဖစ္ခ်င္တယ္ ”

သူအျပံဳးမပ်က္ ေျပာသြားတဲ့ စကားအဆံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ငိုေၾကြးမိတယ္... ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀အတြက္ သူ႔ဘ၀အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ က်ိန္စာေတြကို ျဖတ္ေပးပါလုိ႔ ေတာင့္တမိတယ္... သူကေတာ့ အနာဂတ္အတြက္ ရဲရင့္ေနတယ္... ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူ႔ကို ဆံုးရံႈးသြားမလား ေတြးေၾကာက္ ေနမိတယ္...

ႏိုင္ေျခနည္းလြန္းတဲ့ ကစား၀ိုင္းထဲ
ကံၾကမၼာနဲ႕ ဖက္ျပိဳက္ခဲ့တယ္

မွ်တတယ္ မမွ်တဘူးဆိုတာ
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ျငင္းခြင့္မရွိခဲ့ဘူး
ဘ၀ႏွစ္ခုနဲ႕ ေလာင္းေၾကးထပ္မိတဲ့ေနာက္..

ကံၾကမၼာက ေျခာက္(၆)ျပလုိ႔
Lucky 7 ရရင္ ကၽြန္ေတာ္ႏိုင္မယ္ဆိုတဲ့ပြဲမွာ
အံစာ ဟာတစ္လံုးတည္းရယ္.....

ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀ရဲ႕က်ိန္စာေတြလြတ္ေျမာက္သြားျပီလုိ႔ ထင္ေနမိတယ္... ၂ ႏွစ္တာ ကာလ အတြင္းမွာ ေ၀းကြာဖုိ႔ လမ္းေၾကာင္းမျမင္တဲ့ေနာက္ လက္ထပ္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားမိတယ္...

ပုန္း ေနတဲ့ ၾကမၼာဆုိးေတြ ျခံဳခိုတုိက္ခိုက္ လိုက္သလုိပါပဲ... သူ႔မိဘေတြဟာ မိရင္းဖရင္းေတာင္ မေမြးခ်င္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္လုိ လူမ်ိဳးနဲ႕ သေဘာမတူခဲ့ပါဘူး... အတားအဆီးဆုိတာ မေတြ႔မိေပမယ့္ ျမင္လုိက္ရတဲ့ အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္ မေက်ာ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး...

“လႈိင္းရယ္... ဒီတစ္ခါ ေ၀းၾကရေတာ့မယ္ထင္တယ္”

ကၽြန္ေတာ္ ညီးတြားမိတဲ့ အသံ အဆံုးမွာ သူမ်က္ရည္ေတြ က်လာတယ္... မငိုတတ္ဘူးလို႔ေတာင္ ထင္ရတဲ့ အျပံဳးမ်က္ႏွာနဲ႕ ေကာင္မေလးဟာ အခုေတာ့ ငိုေနရတယ္... ကၽြန္ေတာ္ သူ႔လက္ကေလးကို တင္းတင္းဆုတ္ကိုင္မိခဲ့တယ္... ဒီလက္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀အတြက္ မေကာင္းသတင္းေတြ ယူလာခဲ့တယ္.. ဒီလက္ေတြနဲ႕ပဲ သူ႔လက္ကို ဆြဲျပီး ကၽြန္ေတာ္ အေ၀းကုိ ထြက္ေျပးဖုိ႔ ၾကိဳးစားခဲ့တယ္...

“ေမာင္ ျမန္ျမန္ေမာင္းေလ အိမ္က လိုက္လာအံုးမယ္”

လိႈင္းမ်က္ႏွာမွာ စုိးရြံမႈေတြ နဲ႕.... သူ႔ ေၾကာက္လွန္႔မႈေတြ အဆံုးသတ္သြားေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ျပံဳးျပခဲ့တယ္... ညအခ်ိန္မွာမုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ သတိထား ေမာင္းေနမိတယ္... သူက ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ထက္ အေရးၾကီးတယ္မလား... ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ အတိမ္းအေစာင္း မခံႏိုင္...

ရုတ္တရက္ ျမင္လုိက္ရတဲ့ အလင္းနဲ႕အတူ အရွိန္ျပင္းျပင္းတစ္ခု... ေနာက္ဆံုး သတိေၾကာင့္ လႈိင္းကို ကၽြန္ေတာ္ကာ ေပးလိုက္တယ္...

ကၽြီ !!!! !!!!

ေလာကနဲ႕ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ အဆက္ျပတ္သြားလဲ မသိ...

“ေမာင္.....”

လႈိင္းရဲ႕ အသံၾကားလို႔ ႏိုးထလာမိတယ္... ကၽြန္ေတာ္ နေဘးမွာ လဲေနေသာ လႈိင္း .. “ေမာင္.....” လို႔ တတြတ္တြတ္ သူ တီတိုးစြာေရရြတ္ေနတဲ့ ပါးစပ္က ေသြးေတြစီးက်လုိ႔... သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္ရဲ႕လား... သူ႔ ႏႈတ္ဖ်ားက ေသြးစက္ေတြ ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းသုတ္ေပးခ်င္လိုက္တာ.....ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္.. ကၽြန္ေတာ္.. မတတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး.....

ေ၀ဒနာေတြ ခံစားေနရတဲ့ သူနား ကၽြန္ေတာ္တုိးကပ္လုိ႔ သြားတယ္... က်ိန္စာဆုိးေတြရယ္... သူ႔အနားေရာက္မွ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ကို ႏုတ္ယူေပးပါ....

ဆုေတာင္း ျပည့္ခဲ့ဘူး.. ကၽြန္ေတာ္ အာရံုေတြ... အျမင္ေတြ ေ၀၀ါး လာလိုက္တာ..........

ကၽြန္ေတာ္ဟာ
လႈိင္းေစရာ နာခံမယ့္ ကမ္း
ပင္လယ္အတြက္ အနားသတ္မျဖစ္ခ်င္ဘူး

ပင္လယ္နဲ႕တူေသာ ခ်စ္သူအတြက္
ကၽြန္ေတာ္ကို ျမစ္တစ္စင္းလဲျဖစ္ခြင့္ေပးပါ
ပင္လယ္လဲ မျငင္းေသာ
ျမစ္လဲ စီးဆင္းေသာ
အဆံုးမဲ့ အခ်စ္မ်ားကို ေပးဆပ္ခြင့္ျပဳပါ....

ပင္လယ္နဲ႕တူေသာ ေကာင္မေလးအတြက္
ေကာင္းကင္လဲ ျဖစ္ခြင့္ေပးပါ
အရိပ္ေတြကို သူ ဖမ္းစား
အျပာေရာင္ေန႔ရက္မ်ား ရွင္သန္ခြင့္ေပးပါ....

ေသာင္ျပင္မွာ ေျပးလြားခ်င္ေနတဲ့ ေခြးေလးကို ကၽြန္ေတာ္ မနဲဆြဲထားရတယ္... ဒီေကာင္ေလးက သန္မာလာလိုက္တာ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ မႏိုင္ခ်င္ေတာ့ဘူး....

လႈိင္းေတြ နဲ႕ ထိႏိုင္ေလာက္တဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္သြားခဲ့တယ္... လိႈင္းေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ေျခေထာက္ေတြကို ရိုက္ခတ္လိုက္ ဆင္းသြားလိုက္... အဲ့ဒီ လိႈင္းေလးေတြ ျပန္အဆင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေျခေထာက္ေတ ြ သဲေတြထဲ နစ္ျမဳပ္သြားတယ္... လိႈင္းေတြရယ္.. ၾကမၼာဆိုးေတြကို ဒီေရေတြက ေဆးေၾကာေပးပါ... ဒီသဲေတြေအာက္ ႏွစ္ျမဳတ္ေပးပါ....

လႈိင္းသံေတြၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေမ႔ေျမာေနခဲ့တယ္...

ရုတ္တရက္လႈိင္းကို သတိရလာတယ္...

ႏွင္းဆီေတြကို သတိရလာတယ္...

အတိတ္ေဟာင္းေတြကို ျမင္ေယာင္လာတယ္...

“လိႈင္းရယ္”

“ေျပာေလ... ေမာင္”

ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ေရာက္ေနလဲမသိတဲ့ လႈိင္းက ျပံဳးျပတယ္... ေသာင္ျပင္မွာ ေျပးဖုိ႔ ၾကိဳးစားေနတဲ့ ေခြးငယ္ေလးကို လြတ္ေပးလိုက္တယ္... ဟုိေျပး ဒီေျပးနဲ႕ ဒီေကာင္ေလး ျမဴးေနေလရဲ႕... လိႈင္းရဲ႕ လက္ကို တင္းတင္းဆုတ္ကိုင္လိုက္တယ္... ေလတိုက္လုိ႔ လြင့္ပါးလာတဲ့ သူဆံႏြယ္ေတြကို သပ္ေပးဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ လက္မအားေတာ့... လွည့္စားတတ္လြန္တဲ့ ကံၾကမၼာရဲ႕ ေလာင္းေၾကးအတြက္ လက္တစ္ဖက္ ေပးလိုက္တယ္... နကၡတ္ဆိုးေတြ ၾကီးဆုိးထားတဲ့ လက္နဲ႕ လႈိင္းအသက္ကုိ လဲလုိက္တယ္... အဲ့ဒီအတြက္ ေနာင္တမရခ့ဲဘူး....
ေနာက္ထပ္ က်ိန္စာမ်ား ရွိေသးရင္ .. ေနာက္ထပ္ လက္တစ္ဖက္ေပးဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ အဆင့္သင့္ ရွိေနတယ္ မဟုတ္ပါလား....

“လိႈင္းနဲ႕ အတူတြဲသြားဖုိ႔ လက္တစ္ဖက္ က်န္ေသးတယ္.. ႏွင္းဆီေတြ ခူးေပးဖုိ႔ လက္တစ္ဖက္က်န္ေသးတယ္... ”

“ေက်းဇူးပ ဲ ေမာင္... ”

ဒီတစ္ခါ ညေနကေတာ့ ေနမင္းက ရွက္ျပံဳးေတြေ၀ရင္း ပင္လယ္ထဲ ခုန္ဆင္းသြားျပန္တယ္... ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လိႈင္းရဲ႕ လက္ကို ဆုတ္ကိုင္ရင္းေပါ့....

ျပီးပါျပီ ။ ။

စကၠဴေလွ

ေလျပည္ေအးေတြ တျဖည္းျဖည္းတိုက္ေနတဲ့ ကန္ေရျပင္ေဘးက ခံုတန္းေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္ေနခဲ့တယ္…. ရာသီဥတုကလဲပူ သြားစရာ ကိစၥလဲ မရွိတာမုိ႔ သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္ မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ေနခဲ့တာ အေတာ္ေတာင္ ၾကာေနျပီ… နာရီလဲ မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ဘူး… ဘယ္သူမွ ဂရုမစိုက္ လည္ျမဲလည္ေနတဲ့ လက္တံေတြကို ကၽြန္ေတာ္လဲ အေရး မစိုက္ေတာ့…. ေခါင္းထဲက ကိစၥေတြ ေမ႔ထားလိုက္ျပီး တစ္ေယာက္တည္း တိတ္ဆိတ္စြာ ထိုင္ေနမိသည္…. ၾကာလာေတာ့ ပ်င္းလာတာနဲ႔ ပါလာတဲ့ စာအုပ္ထဲက စကၠဴေလးေတြကုိထုတ္ ေလွလုပ္ျပီး ၾကည္ႏူးမိသည္… ကေလးတစ္ေယာက္လိုေတာ့ မေပ်ာ္ျမဴေတာ့…. ေလွကေလးေတြ ေရထဲခ်ျပီး သူတို႔ နွစ္ျမဳပ္သြားတာကို ၾကည့္ျပီး… ရင္ထဲက အခက္အခဲေတြလဲ အဲ့သလို ေပ်ာက္ပ်က္သြားရင္ေကာင္းမယ္လုိ႔ ေတြးေနမိသည္….

ထိုင္ေနတာလဲ ၾကာလာ သီခ်င္းေတြကလဲ ထပ္လာတာမို႔ နားၾကပ္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္… ကၽြန္ေတာ့္ ပတ္၀န္းက်င္က ဘာအေတြးမွ မရွိေလာက္ေအာင္ကို တိတ္ဆိတ္ေနတယ္… ကၽြန္ေတာ္ ေလွတစင္းေခါက္ျပီး ထပ္လြတ္မယ္ အလုပ္မွာ… ရွိက္သံ သဲ့သဲ့ ၾကားရတာမို႔ ဒီေနရာေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္မွန္း သတိထားမိလုိက္တယ္… ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ မလွမ္းမကမ္း ခုန္တန္းရွည္ေလးမွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ငိုေနတယ္… ရိွက္ၾကိးတငင္ပါပဲ.. လမင္းမရတဲ့ ကေလး တစ္ေယာက္လို သူဆံုးရႈံးမႈတစ္ခုကို တမ္းတေနတယ္ ထင္သည္… သူ႔ ၾကည့္ရတာ အသံမထြက္ေအာင္ထိန္းေနပံုရသည္… သုိ႔ေသာ္… သူ႔ ငိုသံေတြက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ထြက္လာျမဲ…. ကၽြန္ေတာ္လဲ သူစိတ္ၾကိဳက္ အားရပါးရ ငိုလို႔ရေအာင္ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနေပးလိုက္သည္….

နားထဲကို နားက်ပ္ထည့္ျပီး သီခ်င္းကို က်ယ္ေလာင္စြာဖြင့္လိုက္ျပီး.. ေလွကေလးတစင္း ကၽြန္ေတာ္ လြတ္လို္က္သည္…စိတ္ထဲ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ႏူးသြားသည္.. စာရြက္ကေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္ အဆင္မေျပတာေလး ထည့္ေရးျပီး ေလွလုပ္ လြတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္ျပီး… ထိုေလွကေလး ျမဳပ္ေတာ့ .. ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးေတြ နဲနဲ ေပါ့သလို ခံစားလာရသလိုပါပဲ… ေလွတစင္းထပ္လုပ္မယ္ စဥ္းစားျပီး ေနာက္အဆုတ္္… “အမေလး ေသပါျပီ” က်ယ္ေလာင္တဲ့ အသံတစ္ခု ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္က ထြက္လာတာရယ္.. ကၽြန္ေတာ့္ ေျခေထာက္ ေအာက္က ခံစားခ်က္တစ္ခုရယ္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေျခေထာက္တစ္ခုကို နင္းမိျပီဆုိတာသိလုိက္တယ္… ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ျခင္းဖယ္ျပီး ေတာင္းပန္မယ္ အလုပ္ … ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့… မ်က္ရည္စေတြ နဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ဖိကိုက္ျပီး .. .. ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဒါသ ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ေနေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္…
ေသခ်ာတာက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းက ငိုေနေသာ ေကာင္မေလးပဲ… သူမ်က္ရည္ေတြေတာင္ မသုတ္ရေသး… အခုေတာ့ သူ႔ ေဒါသ အမ်က္ေတြ ကို သူေမွ်ာ္ေနေသာသူမွသည္ ကၽြန္ေတာ့္ ေပၚသို႔ ျဖန္႔က်က္ထားလိုက္ျပီ ထင္သည္… သူ ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ေျပာေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ မၾကား… ကၽြန္ေတာ္က ျပံဳးျပံဳးေလး နားေထာင္ေနရင္းမွ .. နားထဲက နားက်ပ္ကေလးဆြဲထုတ္ဖုိ႔ သတိရလာတယ္… ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ မၾကားတာကိုး…

သူ႔အသံေတြက ထင္တာထက္ေတာင္ က်ယ္ေလာင္ေနပါေသးတယ္… ဘယ္ကစေတာင္းပန္ရမွန္း မသိတာမို႔.. ကၽြန္ေတာ္ ျငိမ္ေနမိသည္… ဒီျငိမ္သက္မႈတစ္ခုကပဲ.. သူရဲ႔ ထေနတဲ့ ေဒါသကို ပိုၾကြေစသည္လားမသိ… သူ တုိး၍ ေဒါသထြက္လာသည္…

“နင္ ေတာ္ေတာ္ရုိင္းတဲ့ ေကာင္ပဲ မထံုတတ္ေသးနဲ႔… … ….. ….. … ….. … .. . .. . ”

ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ဖို႔ ဟန္ျပင္မိသည္…

“စပ္ျဖီးျဖီးနဲ႔.. နင့္ကိုနင္ ဘာမ်ားထင္ေနလဲ…”

“.........................................”

“ နင္ေတာ္ေတာ္ ရုိင္းတယ္… …. …… .. . . .. . .. . .”

“……………………………………..”

“ နင္ အ ေနလား…….. .. … . . .. . .. . .. . .. . .. . ”

ရိုင္းတယ္ ၊ ရိုင္းတယ္ အလံုး ၂၀ ေလာက္အျပီးမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဟာ အ ပါ အ သြားပါျပီ… ကၽြန္ေတာ္လဲ မထူးျပီမို႔ စာအုပ္ကေလးကို ေကာက္ယူလိုက္သည္… ဒါကိုပဲ သူမ ပိုေဒါသထြက္သြား သည္ထင္သည္… သူ႔ကို အေရးမစိုက္ သလုိပိုျဖစ္သြားသည္… သူ ေဒါသေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ကို ကပ္ကပ္လန္ေအာင္ ရန္ေတြေနခဲ့တာ ကၽြန္ေတာ္ ျပေသာ စာရြက္ကေလး ၾကည့္ျပီး မွပဲ သူ ျငိမ္က်သြားေတာ့သည္… သူမ်က္ႏွာမွာ တိမ္ညိဳေတြ ကင္းသြားပါျပီ.. သူေဒါသေတြ လြင့္ေပ်ာက္ကုန္ျပီ… သူရုတ္ခ်ည္း ႏူးညံ့သြားသည္…

“နင္ တကယ္ပဲ စကား မေျပာတတ္တာလား … ”

ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းညိမ့္ျပလိုက္သည္…

“ငါေတာင္းပန္ပါတယ္… ငါ့ေဒါသေတြ နင့္အေပၚက်ကုန္တယ္ ”

- ကိစၥမရွိပါဘူး ..
… ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေရးျပလိုက္သည္…

“နင္က စကားမေျပာတတ္ဘူးလဲေျပာေသးတယ္ ငါေျပာတာလဲ ၾကားတယ္လား ”..

သံသယမ်ားနဲ႔ ေမးခြန္းကို ကၽြန္ေတာ္ ေျဖလုိက္သည္…

- ကၽြန္ေတာ္ က အသက္ၾကီးမွ မေျပာတတ္ေတာ့တာ အာရံုေၾကာ ထိသြားတာ… အသံလံုး၀မထြက္ေတာ့တာ…

သူ႔ဂရုဏာေတြကို သူ႔မ်က္၀န္းနက္ေတြက တဆင့္ကၽြန္ေတာ္ ခံစားလိုက္ရသည္… ရင္ထဲမွာေတာ့ နင့္သြားသလိုပါပဲ….

“ဒါနဲ႔ နင္က ဒီမွာ ဘာလာလုပ္တာလဲ… ”

ကၽြန္ေတာ္ အေျဖမရွိ ျပံဳးျပရံုသာ တတ္ႏိုင္ခဲ့သည္…

“နင္ မၾကီးမငယ္နဲ႔ ေလွလြတ္ေနတာေတာ့ ငါေတြ႔တယ္… ”

ကၽြန္ေတာ္ တိုး၍ျပံဳးမိသည္… စာအုပ္ထဲ ကၽြန္ေတာ္ ငံုေရးျပီးျပလိုက္သည္…

- စိတ္ညစ္စရာရွိရင္ ဒီကန္ေလးနားလာတယ္ …စိတ္ညစ္စရာေတြကို စာရြက္ကေလးမွာ ခ်ေရး ေလွလုပ္ျပီး.. ဒီေရထဲကို လြတ္လိုက္တယ္… ေရအေတြ႔မွာ သူတို႔ေတြ ေပ်ာ့ပ်က္ ေပ်ာက္ကြယ္ျပီ ျမဳပ္သြားရင္ .. ကၽြန္ေတာ္ ခံစားေနရတာလဲ တစ္ေန႔ အဲသလိုပဲ တေျဖးေျဖး ေပ်ာက္သြားမယ္လုိ႔ ထင္တယ္.. ခံစားရတာလဲ ေပါ့လာတယ္ေလ.. ဒါေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ရင္ ေလွလြတ္တယ္… ကၽြန္ေတာ့္ ေသာကေတြကုိ ေလွထဲထည့္ ဒီေရျပင္ေအာက္ျမဳပ္ျပစ္တယ္…. မယံုရင္လြတ္ၾကည့္ပါလား….

ကၽြန္ေတာ္ ရွည္ရွည္လ်ားလ်ား ယူဆခ်က္ေတြကို ေရးခ်လိုက္သည္… သူဖတ္ျပီး ေက်နပ္စြာ ေခါင္းအၾကိမ္ၾကိမ္ ညိမ့္ေနသည္… ကၽြန္ေတာ္လဲ အလုိက္သိစြာ စာရြက္ကေလးတစ္ရြက္ သူလက္ထဲ ထည္႔ေပးလိုက္သည္… သူခံစားခ်က္မ်ား သူခ်ေရးေနသည္… ျပီးေတာ့ ေလွကေလး လုပ္ သူလြတ္လိုက္သည္.. သူအနဲငယ္ျပံဳးလာႏိုင္သည္… သူလဲ ေလွကေလးေတြကို သေဘာက်သြားပါျပီ…. စာရြက္ေလးေတြ ကၽြန္ေတာ္ေပး.. သူေလွကေလးေတြလြတ္ေနရင္းမွ မထင္မွတ္တဲ့စကား တစ္ခြန္းေမးလိုက္သည္…

“စိတ္ညစ္စရာေတြကို ေလွထဲထည့္ရင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကိုေရာ ဘယ္နားထည့္လဲ… ”

- ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ေကာင္းကင္မွာထားတယ္.. အလိုမ်ားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္က ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ၾကယ္ပြင့္ေတြမွာထားတယ္

ကၽြန္ေတာ္ေရးတဲ့စာေလးကို ဖတ္ျပီး သူမခုိ႔တရုိ႔ျပံဳးျပီး ေျပာလိုက္သည္….

“ ၾကယ္ဆိုတာ ေၾကြတတ္တယ္ေလ… ”

- ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာလဲ ေသတတ္တယ္

သူဘာ စကားမွ မေျပာပဲ ခဏတိတ္ဆိတ္သြားျပန္သည္… ေနာက္ သူ ခံစားခ်က္ေတြ ထပ္ေရးသည္… ေလွတစင္း ထပ္လြတ္သည္…

“ ဒီေန႔ ငါ့ ၾကယ္တစင္း ေၾကြက်သြားတယ္… ”

သူမ မ်က္ရည္ေတြ ရစ္၀ဲလာေနျပီ... သုိ႔ေသာ္ သူ မငိုေတာ့…

“ ေက်းဇူးပဲ.. နင့္ေၾကာင့္ ငါခံစားေနရတာေတြ နဲနဲသက္သာလာတယ္…. ”

စကားမေျပာေသာ ကၽြန္ေတာ့္ အစား သူစကားမ်ားစြာေျပာေနခဲ့သည္… သူအခ်စ္ဇာတ္သိမ္းကို သူေၾကကြဲ ဆုိ႔နင့္စြာ ေျပာျပေနသည္… သူမငိုေအာင္ ထိန္းေနခဲ့သည္… ကၽြန္ေတာ္လဲ အလုိလို သူနဲ႔ထပ္သူ ၀မ္းနည္းလာသည္ … ေနာက္ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလွေတြ ထပ္လြတ္ၾကသည္… ေနအေတာ္ေတာင္ ေစာင္းသြားေတာ့ သူ ႏႈတ္ဆက္ထြက္သြားသည္… ေျခရာေလးေတြ သူခ်န္ရစ္သည္… စာအုပ္ထဲ gmail address တစ္ခု သူထားခဲ့သည္ …. ေသခ်ာတာက ကၽြန္ေတာ့္ ေကာင္ကင္မွာ ၾကယ္ေလး တစ္ပြင့္တိုးလာျပန္ျပီ….

*****

ကာလၾကာရွည္စြာ ျပစ္ထားခဲ့ေသာ gmail တစ္ခု ထိုေန႔ညက စျပီး ကၽြန္ေတာ္ အသက္သြင္းခဲ့သည္… သူနာမည္ေလးကို ရိုက္ထည့္ျပီး တစ္ညလံုးေစာင့္ေနမိသည္… ေပၚမလာပါ… ကၽြန္ေတာ့္ ေန႔ရက္ေတြ ေခၚသူမဲ႔တဲ့ ကြန္ပ်ဴတာေလး ေရွ႕မွာပဲ ေန႔ရက္ေတြကုိ ကုန္ဆံုးေနခဲ့တယ္…. တစ္ပတ္ေလာက္ အၾကာမွသူမ ေပၚလာသည္… သူက ခ်က္ေနၾကမဟုတ္.. ကေလးကလား အလုပ္လို႔ သူမထင္သည္… သူမကို online မွာေတြ႔ရခဲသည္… သူနဲ႔ ေျပာရင္း သူ႔စိတ္ရင္းကုိ ကၽြန္တာ္ျမင္လာသည္… သူ႔ကုိ ပိုျပီး စိတ္၀င္စားလာမိသည္… သူက ေတာ္ရံုမိန္းကေလး မဟုတ္… ရည္မွန္းခ်က္ၾကီးသလုိ တကယ္လက္ေတြ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေနေသာ သူမ…. ၀ါသနာပါေသာ အလုပ္ကုိသာ သူလုပ္သည္.. တစ္ေန႔ကုန္ ပန္းခ်ီဆြဲရင္း သူအခ်ိန္မ်ားစြာ သူသံုးေနတတ္သည္… ခံစားခ်က္ေရွ႔တန္းတင္လြန္းလို႔ .. သူ လူမွားခ်စ္ခဲ့ရတာပါလို႔ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ညီးတြားျမဲ… ျပစ္သြားေသာ ခ်စ္သူအတြက္ မ်က္ရည္ ထပ္မက်ပါ သူငိုေနတာ သူအတြက္ပါလို႔ ဆင္ေျခေတြလဲ သူေပးတတ္သည္… အခုေတာ့ သူမငိုေတာ့ … သူဘ၀မွာ ေလွေလးေတြလဲ ရွိလာျပီတဲ့ေလ.... ၾကယ္ေလးေတြလဲရွိလာျပီ.. သူေမ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ား တဖန္ရွင္သန္လာခဲ့ျပီ.. အဲ့ဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ကို အျမဲ ေက်းဇူးတင္ေနသည္..

ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀ကိုစာနာသည္…. ကၽြန္ေတာ္ကို ဂရုစိုက္သည္… တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္စကားေျပာႏိုင္ရမည္… ကၽြန္ေတာ့္ ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ေလးေတြ ထာ၀ရ ရွင္သန္ေနမည္ဟု သူအျမဲ ႏွစ္သိမ့္သည္… သူရဲ႔ စာနာမႈကရုဏာေတြဟာ အခ်ိန္ေတြ ၾကာတဲ့ အခါ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတစ္ခုသုိ႔ အသြင္ေျပာင္း လာခဲ့သည္.. မထင္မွတ္တဲ့ တစ္ေန႔မွာ သူ ၀န္ခံခဲ့သည္… သူမ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ခ်စ္သည္တဲ့…. ကၽြန္ေတာ္ ခံစားခ်က္ေတြ ေရာေထြးကုန္သည္.. ရင္တြင္း ပန္းေပါင္းမ်ားစြာ ပြင့္လန္းသလုိ မိုးၾကိဳးအစင္းေပါင္းမ်ားစြာ ျပစ္ခြင္းသလို ခံစားရသည္… သူခ်စ္ျခင္း ကို ကၽြန္ေတာ္ရေတာ့ ေပ်ာ္မိသည္.. ကၽြန္ေတာ္ ေတာင့္တခဲ့ေသာ အရာမဟုတ္ပါလား… သုိ႔ေသာ္… ကၽြန္ေတာ္ … ကၽြန္ေတာ္က စကားမေျပာႏိုင္ဟု သူသိထားသည္… သူ ဂရုဏာႏွင့္ ဆြံအေနေသာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က္ုိ ခ်စ္မိသည္.. အမွန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ မ ‘အ’ ခဲ့… သူနဲ႔ ေတြ႔ေသာေန႔က သ႔ူစကားသံေအာက္ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာက္ျပီး အ ခ်င္ေယာင္ ေနမိခဲ့သည္…

အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ … စိတ္ထဲမွာေတာ့ မွားမွန္းသိေနျပီ… သူမအနား မွာ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တဲ့စကားေတာ့ ေျပာေနခ်င္သည္… အခုေတာ့ ေျပာခြင့္မရွိ.. မၾကာခင္ အလိမ္ေတြ ေပၚကုန္ေတာ့မည္…
ေခါင္းထဲ အေတြးမ်ားစြာ ၀င္လာသည္..

ကၽြန္ေတာ္ အအ အတုိင္းဆက္ေနရမလား..

ဒါမွမဟုတ္ ရုတ္တရက္ အသံျပန္ထြက္လာသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ညာရမလား…..

ဒါမွမဟုတ္ ညာခဲ့ပါသည္လုိ႔ ၀န္ခံရမလား..

ကၽြန္ေတာ္ မညာရက္ေတာ့… ခင္မင္မႈတြင္ ပြင့္လင္းမႈမရွိလွ်င္ မရုိးသား.. ထိုအတူ ခ်စ္ျခင္းတြင္လဲ အလိမ္အညာပါလာ လွ်င္ မျဖဴစင္… မရွည္ၾကာ… မခိုင္ျမဲ… တစ္ခ်ိန္က အသဲကြဲဖူးေသာ သူမ… အရဲစြံျပီး ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ခ်စ္ခဲ့တဲ့သူက လူညာတစ္ေယာက္ေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္.. သူမ ဘ၀တြင္ ကၽြန္ေတာ္ က ေျခာက္ျပစ္ကင္း စံျပပုဂၢိဳလ္လဲ မမွန္းပါ… အမွားမကင္းေသား လူမ်ားၾကား… အမွား မ်ားေသာလူသား တစ္ေယာက္ေတာ့ မျဖစ္ခ်င္… အမွားကုိ ေရွာင္ပုန္း သရဲေဘာ ေၾကာင္သူတစ္ေယာက္လဲ မျဖစ္ခ်င္… သူဘ၀ေလး လွပဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀ေလး ေပးဆပ္တတ္တဲ့ ရိုးသားတဲ့ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ပဲ ျဖစ္ခ်င္သည္… ကၽြန္ေတာ္ ပြင့္လင္းစြာ ၀န္ခံေတာ့မည္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္… သူခ်ိန္းထားေသာ ေန႔ရက္ေလးကို ညတိုင္း ၾကယ္ေၾကြေတြမွာ ဆုေတာင္းရင္း ေစာင့္ေနခဲ့တယ္…. သူခြင့္လြတ္ဖို႔ ေမ်ာ္လင့္ေနမိသည္… ကၽြန္ေတာ္ အလိမ္အညာေတြကို သူရိုးသားမႈေတြေၾကာင့္ ခြင့္လြတ္ေပးလိမ့္မည္ဟု ေမ်ာ္လင့္ေနမိသည္….

*****

သူ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ စေတြ႔ေသာ ေနရာေလး.. အရင္အတိုင္းတိတ္ဆိတ္ေနျမဲ… လွပေနျမဲ… ကန္ေရျပင္က လႈိင္းေသးေသးေလးေတြလဲ မခုိ႔တရို႔ ကမ္းတို႔ကို ရိုက္ခက္ေနျမဲ… ေလနုေအးကလဲ ခပ္ေျဖးေျဖးတိုက္ခတ္ေနျမဲ အရာရာဆိတ္ျငိမ္ ေနေပမယ့္ … ေစာင့္စားေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ေမာရေနရျပီ... အသက္ရႈရပ္ေလာက္ ေအာင္ ရင္ေတြခုန္ေနသည္… ရင္ေတြ ကြဲထြက္သြားမလား မွတ္ရသည္… အေတြးထဲ ေယာက္ယက္ခက္ေနသည္… အမွန္ကို သိတဲ့အခါ သူမုန္းမွာလား သူလက္ခံမွာလား….

စေတြ႔တဲ့ေနက သူငုိေနသည္… ဒီေန႔ေရာ… သူေပ်ာ္မည္ထင္သည္…. ဒီေနရာေလးက ဒီေန႔လည္း ပံုစံမေျပာင္း စေတြ႔တုန္းကအတိုင္း ရွိေနရင္ေတာင္ … ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ေတာ့ ဘ၀ေျပာင္းျပီး ခ်စ္သူေတြ အျဖစ္ေပါင္းရေတာ့မည္… စိတ္ကူးထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း ရူးေနမိသည္….

အျပံဳးတစ္ခုနဲ႔ သူေရာက္လာပါျပီ .. ရွက္ျပံဳးေလးနဲ႔ သူမကို ကၽြန္ေတာ္လဲ အျပံဳးတစ္ခုနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္… ထိုေနာက္ သူလက္ထဲကို ကၽြန္ေတာ္ ၀န္ခံခ်က္စာတစ္ေစာင္ထည့္လိုက္သည္… ေျပာခ်င္တာကို ေရးမွရသည့္ ဘ၀ဟု မွတ္ယူထားဆဲ သူမက.. ထုိစာကို အံ့ၾသျခင္းမဲ႔ ဖတ္ရင္း… ေပ်ာ္ျမဴးေနတဲ့ သူမ်က္နွာေလး ညိွုဳးလာသည္.. မ်က္ရည္ေလးေတြ သူ႔ပါးျပင္ေပၚခုန္ဆင္းလာသည္…. သူမ မေျပာေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္သည္… ကၽြန္ေတာ္မွားခဲ့သည္… သူ႔အသံေတြ တုန္ရီေနျပီ… သူ အားတင္းျပီး စကားကို ထိန္းေျပာလိုက္သည္….

“နင္…. ဘာလို႔ ညာခဲ့တာလဲ …. ဟင္ ”

ကၽြန္ေတာ္ ေရးျပစရာမလုိေတာ့ ရုိးသားစြာပဲ.. ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုက္သည္.. အသံေတြကေတာ့ ဆုိ႔နင့္ေနသည္….

“ငါ မရည္ရြယ္္ပါဘူးဟာ… ရုတ္တရက္မို႔လို႔.. ငါ .. လိမ္ညာမိတာပါ… ”

မ်က္ရည္ေတြ သူ႔ပါးေပၚက ထပ္လိမ့္ဆင္းလာသည္…

“ဘာလို႔ နင္ေစာေစာက ၀န္မခံတာလဲ.. နင္နဲ႔ငါ ခ်က္ေနၾကတာပဲ… ”

“ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ဟာ.. ငါအခု ၀န္ခံပါတယ္ ငါမွားခဲ့ပါတယ္ … ခြင့္လြတ္ေပးပါဟာ.. ေနာက္ဆံုးမွာ ငါရိုးသားခဲ့ပါတယ္ ”

“ဒါေပမယ့္ နင္တစ္ေလွ်ာက္လံုး လိမ္ညာေနခဲ့တယ္… ”

“ငါလိမ္ညာေပမယ့္… နင့္ကုိ မထိခိုက္ခဲ့ဘူးထင္တာပဲ… ငါ့ညာခဲ့လို႔ နင္စိတ္ညစ္တာေတြေတာင္ ေပ်ာက္ခဲ့ေသးတာပဲ”

“ဒါေပမယ့္ နင့္အလိမ္အညာမွာ ငါ့ ႏွလံုးသားတစ္ခု ပါသြားတယ္ဆိုတာေရာ နင္သိလိုက္လား ”
ကၽြန္ေတာ္ ငိုခ်င္မိသည္…. ရင္ထဲ နင့္ေနေအာင္ ခံစားလာရသည္….

“ငါေရာ မခံစားရဘူးလို႔ နင္ထင္ေနလား… ငါ ရုတ္တရက္ အသံ ျပန္ထြက္လာပါတယ္လို႔ လိမ္ရင္ရသားနဲ႔ ငါမလိမ္ေတာ့တာ ငါနင့္အေပၚ ျဖဴစင္လို႔ နင့္ကို ခ်စ္လို႔ ေပါ့ဟာ ”
ေျပာေနရင္း ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ရည္ေတြ ရစ္၀ဲလာသည္…

“နင္ ညာအံုးမွာလား… ေတာ္ပါျပီဟာ.. လံုေလာက္သြားပါျပီ… ငါၾကယ္တစင္းလဲ ေၾကြက်သြားပါျပီ…”

ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးသား ကို ကိုင္လႈပ္သလိုခံစားလိုက္ရသည္… ကၽြန္ေတာ္ ရူးရေတာ့မည္….

“ငါ့ကို ခြင့္လြတ္ပါဟာ … ငါ့ရိုးသားမႈအတြက္ .. နင့္ဆီက ခြင့္လြတ္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ စကားေလးေတာင္ မရေတာ့ဘူးလား ”

“မခြင့္လြတ္ရက္ဘူး.. တစ္ခါလိမ္ညာတဲ့သူကို တစ္ခါခြင့္လြတ္တယ္ဆိုရင္… ေနာင္ .. နင္ ဆက္လိမ္မွာ… ”

“ငါမလိမ္ေတာ့ပါဘူး ဟာ… ကတိေပးပါတယ္… ”

“တစ္ခါေသဖူးရင္ ပ်ဥ္ဖုိးနားလည္ရမယ္တဲ့…. ငါဘ၀ ဟာ ေယာက်္ားေတြရဲ႔ လိမ္ညာရာ အျဖစ္မခံႏိုင္ဘူး.. ”

“ငါကုိ တစ္ၾကိမ္ေလာက္ အခြင့္အေရးေပးပါဟာ…. ငါဟာ နင့္အခ်စ္ကို ၾကိဳးစားဖုိ႔ ထိုက္တန္ပါတယ္… ငါ ေနာက္ မလိမ္ေတာ့ပါဘူး…. ကတိေပးပါတယ္ ဟာ….”

“နင့္ကတိေတြ ေလွထဲ ထည့္လိုက္ပါေတာ့.. ငါ .. ဒီအခ်ိန္မွာ နင့္နာမည္ကို ေလွမွာေရးျပီး ျမဳပ္ျပစ္လိုက္ခ်င္တယ္ ”

စကားအဆံုးမွာ သူ ေျပးထြက္သြားခဲ့တယ္…. ကၽြန္ေတာ္ သူ႔လက္ကေလးကို လွမ္းဆြဲလိုက္သည္….

“ငါ့ကို ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ၾကိဳးစားခြင့္ျပဳပါဟာ… ငါကို မမုန္းလိုက္ပါနဲ႔… ငါတကယ္ခ်စ္ခဲ့တာပါ… ”

“ၾကိဳးစားလဲ အလကားပဲ… လိမ္ညာတတ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ကို ရင္ထဲကခ်စ္ခဲ့ရင္ေတာင္ ငါဘယ္ေတာ့မွ လက္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး… နင့္ကုိ ဒီထက္ပို မခ်စ္ေသးခင္ နင့္အနားက ငါသြားရမယ္… ငါကို လြတ္ပါ….”

“ေတာင္းပန္ပါတယ္ဟာ… တစ္ၾကိမ္ေလာက္ပဲ အခြင့္အေရးေပးပါ…. ”

ဒီစကားကလြဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္မွာ ေျပာစရာက မထြက္ေတာ့… ကၽြန္ေတာ္ ရင္ေတြေပါက္ကြဲသြားေတာ့မယ္…

“ငါ့ကို ထပ္မခ်ီေႏွာင္ပါနဲ႔ေတာ့ဟာ…. ငါရင္ထဲမွာ ဒဏ္ရာေတြ အျပည့္အႏွက္မို႔ပါ….”

သူမ်က္၀န္းထဲက လိမ့္ဆင္းလာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြရဲ႕ဒဏ္ကို ကၽြန္ေတာ္ မခံႏိုင္ေတာ့ … ကၽြန္ေတာ္ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ပါျပီ… သူကို ကၽြန္ေတာ္ အနားမွာ သံသယမ်ားနဲ႔ ေနေစမယ့္အစား.. ကၽြန္ေတာ့္အေ၀းမွာ သူပူပင္ကင္းစြားေနေစခ်င္သည္….သူ႔ေကာင္းကင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဆိုတဲ့ ၾကယ္ေလး မရွိေတာ့သလုိ… သူ႔ဘ၀ မွ ကၽြန္ေတာ္နာမည္နဲ႔ ေလွကေလး လဲ ျမဳပ္သြားခဲ့ပါျပီ…. သူရင္ထဲက ဒဏ္ရာေတြကို ေၾကြသြားတဲ့ ၾကယ္ေလး.. ျမဳပ္သြားတဲ့ေလွေလးမ်ား က ကုစားေပးေစခ်င္သည္…

ကၽြန္ေတာ္ ခံစားေနရသည္… ၀မ္းနည္းမႈ ခံျပင္းမႈေတြ ေရာေနသည္… အမွန္တရားတစ္ခုကို ရုိးသြားစြာ ၀န္ခံသူအဖို႔ အမုန္းတစ္ခုဟာ ထိုက္တန္တဲ့ ဆုလာဒ္ပဲလား…. လိမ္ညာ ဟန္ေဆာင္ခဲ့တဲ့ ဘ၀မွာ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့သမွ်ဟာ… ရုိးသားတဲ့ တခဏမွာပဲ ျမဴခိုးေတြလို ေနျခည္အေတြ႔မွာ လြင့္ေပ်ာက္ကုန္ျပီလား…. ဆက္ညာလိုက္ရင္ေကာင္းသားဆိုတဲ႔ အေတြးေတြက ေခါင္းထဲမွာ ေနာင္တလို႔ နာမည္တပ္ျပီး ၀င္ေရာက္လာျပန္ျပီ… ကၽြန္ေတာ္ ညွင္သာစြာ ျငင္းလိုက္သည္… ဟန္ေဆာင္ျခင္းမဲ႔ ဘ၀တစ္ခုနဲ႔ သူမ ျပန္လည္ ေရာက္လာတဲ့ အထိ ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမည္…. စမွတ္တစ္ခုမွာပဲ ဆံုး.. စံုမွတ္တစ္ခုမွာပဲ လြဲ.. ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြဲရတာပဲလား… ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀မွာ သူမကို အေပ်ာက္မခံ ေကာင္းကင္ယံမွာထာ၀ရ ထြန္းလင္းေစခ်င္သည္…. ကၽြန္ေတာ္ သူမနာမည္နဲ႔ ေလွတစင္းလဲ မျမဳပ္သလို… သူမအတြက္ ၾကယ္တစင္းလဲ မေျခြခ်ေတာ့ပါဘူး… ေမ်ာ္လင့္ရင္းပဲ ရူးေနေတာ့မယ္….

*****

လြမ္းရက္ေတြ ရွည္လာပါတယ္… ေန႔စဥ္မဟုတ္ေတာင္.. ခဏခဏ ဒီေနရာေလးေတာ့ ေရာက္ျဖစ္ပါတယ္.. ေလွကေလးေတြလဲ လြတ္ျဖစ္တယ္… ညညဆို ၾကယ္ေလးေတြလဲ ၾကည့္မိတယ္…. သူမေရာ… ၾကယ္ကေလးေတြကို ၾကည့္ေနမလား.. ေလွကေလးေတြ လြတ္ေနမလား….

တစ္ခါ လိမ္ညာဖူးသူတစ္ေယာက္ အတြက္ သူမအခ်စ္ကို ေမ်ာ္လင့္ခြင့္မရွိေတာ့ျပီလား…. ျပန္လည္ ရိုးသားလာသူတစ္ေယာက္ အတြက္ သူမရဲ႔ အျပံဳတစ္ခုနဲ႔ မထိုက္တန္ဘူးလား…. ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေမ်ာ္လင့္ျမဲ ေမ်ာ္လင့္ဆဲပါပဲ… သူမ ရင္ထဲက အစိုင္အခဲေတြ ေျပေပ်ာက္ဖုိ႔.. ကၽြန္ေတာ္ ကန္ေရျပင္မွာေတာင္ ေလွအစင္းေပါင္း ေထာင္ေသာင္း မက ျမဳပ္ခဲ့ျပီးျပီ… ဒါေပမယ့္ သူ႔ေကာင္းကင္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ ၾကယ္တစင္းကေတာ့ ေသျမဲ ေသဆဲပဲလား…..

အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာျပီ… အေတြ႔မခံသလို ပို႔သမွ် message အေၾကာင္းမျပန္တဲ့ သူမ.. ကၽြန္ေတာ္ ဘ၀ထဲကေန ၾကယ္ပြင့္ေလးလို ေၾကြလြင့္သြားပါျပီ… ေနာက္ သူမနာမည္နဲ႔ ေလွတစင္းထဲ ေရျပင္ထဲ ေမ်ာလိုက္ျပီ… ေရအေတြ႔ နွစ္ျမဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါျပီ…..

ကၽြန္ေတာ္ ကုိ သူမ ရက္စက္ခဲ့တာလား … ကၽြန္ေတာ္ မသိ….

သူမကို ကၽြန္ေတာ္ ရက္စက္ခဲ့တာလား… ကၽြန္ေတာ္ မသိ…

အရာအားလံုး ေ၀းလြင့္ျခင္းနဲ႔ အဆံုးသတ္တာ ဘာေၾကာင့္လဲ…. ကၽြန္ေတာ္ မသိ…

ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္တာ တစ္ခုပဲရွိတယ္ … သူမ ဆိုတဲ့ ၾကယ္တစ္ပြင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ေကာင္းကင္က ေၾကြက်သြားတယ္… အနက္ရႈိင္းဆံုးဆိုတဲ့… ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးသား ေရျပင္ေအာက္ကိုပါပဲ …. အဲ့ဒီမွာ… သူမနာမည္နဲ႔ ေလွေလးတစ္စင္းလဲ ျမဳပ္ေနတယ္ေလ…

သူ႔ကိုသတိရတုိင္း ကၽြန္ေတာ္ လြမ္းတဲ့အေၾကာင္းေတြေရး ေလွကေလးေတြ လြတ္တယ္… ျမဳပ္သြားတဲ့ ေလွကေလးက ေရေအာက္မွာ ျမဳပ္ေနတဲ႔ ၾကယ္ေလးကို သတင္းစကား ပါးေပးႏိုင္မယ္ ထင္တာပါပဲ….

အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာေပမယ့္ ေသခ်ာတာက …. ကၽြန္ေတာ္ အသက္ရွင္ေနသမွ် … ကၽြန္ေတာ့္ နွလံုးသားရဲ႕ အနက္ရႈိင္းဆံုးေနရာမွာ… သူမ ရွိတယ္ဆိုတာပါပဲ….

ရာဇ၀င္ထဲက လူ

ေကာင္းကင္မွာလသာတဲ့ည ..
ကေလးမဟုတ္တဲ့ သူ႔ကို
ပံုျပင္ေလးေတြ သီကံုးမရြတ္ျပခဲ့ဘူး….
မ်က္လံုးေတြ မမွိတ္လိုက္ပါနဲ႔…
ၾကယ္အျပံဳးကုိ မမုန္းတမ္းၾကည့္ပါဦး….
ဒဏ္ရာေတြ မရွိေသးတဲ့
အျဖဴေရာင္ႏွလံုးသားကို
အေရာင္ေတြ အထပ္ထပ္ဆိုး
သူ ငိုမွာေတာ့ စုိးတယ္…
နားေတြကို မပိတ္လိုက္ပါနဲ႔ ဦး…
အသက္မရပ္ပဲ ရင္ခုန္သံထြက္သြားတဲ့
ေန႔ေတြအေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္….


အခ်စ္တစ္ခုဆိုတာ ပ်ိဳးပ်ိဳးပ်က္ပ်က္နဲ႔ အေရာင္ေတြလက္ေနတဲ့ သူသိပ္ၾကိဳက္တဲ့ ရုပ္ရွင္တကြက္လုိပဲ ေမ်ာ္လင့္ထားေပမယ့္… ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမွာင္ရိပ္ခ် အျဖဴအမဲ မသဲကြဲတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ထဲမွာ.. သူ႔ ရဲ႕စိတ္ဟာ ေနရာထားမွားတဲ့ ေရြလို ခဏေလး မွိန္က် အေရာင္ေတြလြင့္လာတာ ကို သိတဲ့ေနာက္…

စကားသံေတြကို တိတ္ဆိတ္လိုက္တယ္ .. ကၽြန္ေတာ္ပိုင္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ နယ္နမိတ္ကို သတ္မွတ္ခဲ့တယ္…. ရက္စက္တယ္လို႔ ေျပာခဲ့တဲ့ သူ႔ မ်က္ရည္တစ္စက္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ေန႔ရက္တိုင္း ငိုေၾကြးခဲ့တယ္.. အျမင့္ပ်ံမယ့္ ငွက္ငယ္အတြက္… ကၽြန္ေတာ့္ မနက္နဲ႔ ညကို သူမ အတြက္ ေတာင္ပံတစ္စံု ရက္လုပ္ ေပးလိုက္တယ္…

ေ၀းၾကမယ္ဆိုတာ သိခဲ့ခဏ…. လတစ္ခုမွာ အၾကည့္ျခင္းဆံုနုိင္မယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္….. အဲ့ဒီညမွာ သူ…. လကိုပဲေငးေနမယ္ ထင္ရဲ႕ေနာ္… ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လမင္း နေဘးက ေၾကြသြားတဲ့ ၾကယ္ေလးအတြက္ ကဗ်ာေတြဖြဲ႕ေနခဲ့တယ္….


“ အေတာင္က်ိဳးတဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္မွာ
သိပ္လွတဲ့ မနက္ျဖန္ရွိတယ္ ”
စကားသံေတြ အဆံုး မ်က္ရည္ေတြသီကုံးခဲ့တဲ့
သူ႔ရင္ထဲမွာ နာက်ဥ္းခ်က္ေတြရွိေနမလား

“ တြယ္ရာမဲ စီးေမ်ာသြားတဲ့
သစ္ရြက္ေျခာက္မွာ စိမ္းျမတဲ့ ရာဇ၀င္ရွိတယ္”
စကားသံေတြ အဆံုး တိတ္ဆိတ္သြားတဲ့
ငါ့ရင္ထဲမွာ အနာဂတ္ကုိေတြး ငိုေၾကြးေနတယ္



အနာဂတ္တစ္ခု က်ိဳးပ်က္သြားတဲ့ေနာက္.. ကၽြန္ေတာ့္ မနက္ျဖန္တိုင္းဟာ ေမ်ာ္လင့္ခြင့္မဲ့ သြားပါျပီ… ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲ သူအိပ္မက္ေလးေတြ တည္ေဆာက္ခဲ့တယ္ လို႔ေျပာခဲ့ဖူးတယ္.. ကၽြန္ေတာ့္လက္ပဲ သူ႔အိပ္မက္ေတြကို ရိုက္ခ်ိဳးခဲ့တယ္လို႔ေျပာျပန္တယ္…. ဒါေပမယ့္ သူ႔အိပ္မက္ေတြသူျမင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀အစိတ္ အပိုင္းတခ်ိဳ႕ကို မီးထြန္းေပးဖူးတယ္…. သူဘ၀ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ထြန္းေပးတဲ့ ဘ၀ မီးခိုးၾကား နစ္မြန္းသြားတဲ့ခဏ… သူ႔လဟာ ကၽြန္ေတာ္ဆိုတဲ့ တိမ္ဖံုး သြားတယ္…..


ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆုတ္ခဲ့တယ္.. သူေရွ႔ဆက္သြားတယ္.. အကြာအေ၀းတစ္ခု တစ္ေျဖးေျဖး ေသး လာတဲ့ ျမင္ကြင္းက သက္ေသပဲ …… သူထားသြားတဲ့ အတိတ္လွလွေတြမွာ ကၽြန္တာ္ ေနရစ္ခဲ့တယ္… သူ႔မနက္ျဖန္တိုင္းအတြက္ အိပ္မက္ေတြ အတားအဆီးမဲ႔ ပ်ံသန္းခြင့္ေပးလို္က္တယ္…. ကၽြန္ေတာ္ ျမဲျမဲ ဆုပ္ကုိင္ထားခဲ့တဲ့ သူလက္ကေလးကို သူ႔ၾကယ္ေတြ စြတ္ခူးဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္လြတ္ေပးလိုက္တဲ့ခဏ…. ကၽြန္ေတာ့္ ၾကယ္ေလး ေၾကြသြားတယ္…..


အခုေတာ့ … ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရာဇ၀င္ထဲက မေပ်ာ္ေတာ့တဲ့ လူသား… သူကေတာ့ မနက္ျဖန္ကို ပ်ံသန္းသြားတဲ့ လိပ္ျပာေတာင္ပံနဲ႔ နတ္သမီးတပါးပါပဲ…. ဘ၀က သိ္ပ္မျခားေသးပါဘူး… လြမ္းတဲ့ အခါတိုင္း မုိးေမွ်ာ္ၾကည့္ခြင့္ရွိသလို… ရင္ကို တူးဆြျပီး အတိတ္ကို ျပန္ဖတ္ခြင့္လဲရွိေသးတယ္….. သတိရျခင္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ပိုင္တယ္…. ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြကို သူပိုင္တယ္….



လေတာင္ အျမဲ မသာႏိုင္သလို
ေနျခည္မျဖာတဲ့ ေန႔ေတြလဲရွိတယ္…
မ်က္ရည္ခတဲ့ ေန႔
ပူေလာင္ေနတဲ့ ညတိုင္းမွာ
သူ႕ ေျခအဆင္း ေအးျမျခင္းေတြေပးမယ့္
တြယ္ရာမဲ့ စီးေမ်ာေနတဲ့
ငါဆုိတဲ့ ျမစ္တစင္းမွာ ရွိတယ္….



သူမ်က္ႏွာကို ျမင္ရတဲ့ရက္ကစ.. သူ႔ေက်ာျပင္ေ၀းသြားတဲ့ အဆံုးအထိ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူ႔ကိုမမုန္းခဲ့ပါဘူး… သူလာရင္ျပံဳးျပ အံုးမယ္လို႔ ရည္ရြယ္ထားတဲ့ မဆံုးတဲ့ အိပ္မက္ေတြနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္အသက္ဆက္ေနဆဲပါ…. သူ႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ ပါးစပ္က ကဗ်ာေလးေတြ ဖြဖြရြတ္ေနခဲ့တယ္….


ဒီေန႔ဆံုးရင္ ေနာက္တစ္ေန႔လာအံုးမယ္
ကၽြန္ေတာ္မရႈံးပါဘူး…
သူမအမုန္းတစ္ခုပိုင္ဆိုင္ ခြင့္ရပါတယ္….

သူမ ႏႈတ္ခမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္… အသက္ဆက္ထားတယ္…
သူမ ကုိမမုန္းပါဘူး သူ႔အျပံဳးဆိုတာ
ဘုရားေပးတဲ့ ဆုလာဒ္တစ္ခုပါပဲ

ကာရံမဲ႕ ေန႔

နတ္သမီးပံုျပင္ေတြနဲ႕ အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့တဲ့သူ
ဘယ္ေကာင္မေလးမွ သူ႔ရင္ထဲ မတုိးႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့
ေနေလာက္မွ မသာရင္ ဘယ္အလင္းမွ
သူ႔အေမွာင္ကို မျဖာဆင္းႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့
အခုေတာ့ လအေၾကာင္းမသိတဲ့ ေကာင္ေလး
ယုန္ငယ္ေလးအတြက္ ကဗ်ာေတြေရးေနေလရဲ႕

ၾကယ္ပြင့္ေတြ ခူးဆြတ္ဖုိ႔ ေတာင့္တခဲ့တဲ့သူ
ဘယ္သူကိုမွ သူ႔ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းထက္ မရူးသြပ္ႏိုင္ဘူးတဲ့
အေ၀းက အရာေတြ ေခါင္းေမာ့တမ္းတလုိ႔
နေဘးကလူေတြကို အေလးမထားဘူးတဲ့
အခုေတာ့ ပန္းေတြအေၾကာင္း မသိတဲ့ ေကာင္ေလး
အိပ္မက္ေတြအတြက္ ခေရေတြ သီေနေလရဲ႕

ကာရံေတြနဲ႕ စည္း၀ါးမကိုက္တဲ့သူ
ဘယ္ကဗ်ာမွာ သူ႔ရင္နား မရွိခဲ့ဘူးတဲ့
ကိုယ့္ကုိယ္ကို အလည္မွာထားလုိ႔
အလုပ္မ်ားလုိ႔ လူေတြကို ႏႈတ္ဆက္မအားဘူးတဲ့
အခုေတာ့ သံစဥ္ေတြကို ရင္မခုန္ဘူးတဲ့ ေကာင္ေလး
ကာရံေလးအတြက္ ကဗ်ာေတြေရးေနေလရဲ႕


မ်က္ရည္ေတြနဲ႕ မလြမ္းတတ္တဲ့သူ
အထီးက်န္ျခင္းေတြၾကား ငုိေနရျပီတဲ့
အရာ၀တၱဳေတြ ဆုတ္ကို္င္ခဲ့တဲ့သူ႔လက္
စိတၱစ နာမ္တစ္ခုအတြက္ ရူးသြပ္ရေလရဲ႕
အခုေတာ့ ဘယ္သူမွ မၾကည့္တတ္တဲ့ေကာင္ေလး
သူ႔ရင္ခုန္သံေတြအတြက္ ေျခလွမ္းေတြ တြန္႔ဆုန္ေနေလရဲ႕

ငါနဲ႕ငါပဲ အေစးကပ္ခဲ့တဲ့ သူ
အခုေတာ့ တစ္ေျဖးေျဖးေ၀းလာေလရဲ႕
တစ္ေယာက္တည္းႏိုးထလာရတဲ့မနက္
သူ တစတစ ေသြးပ်က္လာေလရဲ႕
တစ္ေယာက္တည္းနဲ႕ တစ္ဘ၀ျဖစ္ခ်င္တဲ့ေကာင္ေလး
အခုေတာ့ ငါနဲ႕သူလို႔ အိပ္မက္မ်ားစြာကိုလဲ မက္တတ္လာေလရဲ႕

အဲဒီေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ေပါ့....
ႏွစ္ေတြၾကာလာတဲ့အခါ သူ႔မနက္က ခေရေတြ လြင့္ေနေလရဲ႕
ကာရံေတြ သံစဥ္ၾကားထဲေမွ်ာ
အထီးက်န္ျခင္းေတြလဲ သူေမ႔ေလွ်ာ့ေနတယ္တဲ့
မ်က္ရည္ဆိုတာ မိုးစက္ေတြလားလုိ႔ ေမးရတဲ့ေနာက္
ေကာင္မေလးရဲ႕လက္တစ္ဖက္ဟာ
တစ္ဘ၀တစ္သက္ျဖစ္လာေလရဲ႕...

လိပ္ျပာငယ္ရဲ႕ အိပ္မက္

အခ်စ္သီခ်င္းေလး တစ္ပုဒ္… ေတးသံေတြ မဆံုးခင္မွာ .. ဖုန္းေကာက္ကိုင္လိုက္တယ္…. တစ္ေနကုန္ ေ၀းေနလို႔ .. ေဆြးေနရတဲ့ ညေနေလးအတြက္ .. အလြမ္းေျပ ဖုန္းေပါ့.. သူ႔အသံကေလး.. ညင္သာဆဲ.. သူ မ်က္ႏွာ ေဖြးေဖြးေလးကို ေတာင္ လွမ္းျမင္ေယာင္မိတယ္… ညင္သာတဲ့ အသံေတြက တိတ္ဆိတ္လာျပီး… တေျဖးေျဖးေသြးေအးလာတဲ့ စကားသံ အဆံုးမွာ…ကၽြန္ေတာ္ မၾကားခ်င္ဆံုး စကားနဲ႔ အဆံုးသတ္လိုက္တယ္…. ကၽြန္ေတာ္ .. တကိုယ္လံုး တုန္ရီလာတယ္.. ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ ရင္ဘက္က ခံရခက္လာတယ္… ဖုန္းကိုင္ထားတဲ့ ဟန္ပဲရွိျပီး မာန္မရွိေတာ့တဲ့ လက္ၾကားက ဖုန္းကေလး ခုန္ခ်သြားတယ္…အဲ့ဒီ ညေနမွာ ကၽြန္ေတာ့္ ဖုန္းကေလး ေသဆံုးသြားတယ္… ဖုန္းကေလး ေန၀င္သြားတဲ့ ညေနခင္းတစ္ခု ထင္သေလာက္ မသပ္ရပ္ခဲ့ဘူး အစြန္းအထင္းေတြမ်ားခဲ့တယ္…

နာရီပိုင္းေတာင္ မျခားတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာ ေလာက တစ္ခုလံုး စုတ္ခ်က္ၾကမ္းၾကမ္း ထိသြားလား… အက်ည္းတန္လွ မယ့္ အခုလို ညေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ရင္မွာ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ပဲ … ၾကည္ႏူးစရာမရွိဘူး.. မုိးရြာေနတယ္.. မစိုစြတ္ဘူး.. ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးသား နစ္မြန္းေနတယ္… ဘယ္ဆီသြားေနလဲ.. ေျခဦးတည့္ရာလား… မဟုတ္ပါဘူး.. ႏွလံုးသားေခၚေဆာင္ရာေပါ့ …. သူနဲ႔ ေ၀းတဲ့အခါ သူနဲ႔ အမွတ္တရ ရွိမယ့္အရာေတြဆီကို သတိရတယ္ေလ… ေျခကုန္တင္ေျပးမိတယ္ ..တျမိဳ႕လံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္ပဲ အေရးတၾကီးနဲ႔ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္… ရင္ခုန္သံေတြ ျမန္လာတယ္.. ႏွလံုးသား တစ္ခု ခုန္ထြက္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနတယ္.. ကၽြန္ေတာ္ မရပ္ေတာ့ဘူး… အလြမ္းေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ ကြဲထြက္မယ့္ အတူတူ.. ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးသားကို အနားယူခြင့္ မေပးေတာ့ဘူး… ….. …….

ေျခေထာက္ေတြ နာခံျခင္းမဲ့ ျငင္းဆန္တဲ့ အခါ .. ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေျမၾကီးေပၚမွာ ေမွာက္လွ်က္သားပဲ.. အေတြးထဲမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေျမၾကီးနဲ႔ တသားတည္းသာ ျဖစ္လုိုက္ခ်င္တယ္…. ကမာၻေျမၾကီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ၀ါးျမိဳလိုက္သင့္တယ္… ေျမၾကီးေပၚကို တစ္စက္တစ္စက္က် ေနတယ္.. ေခၽြးေတြပါလို႔ ဆင္ေျခေပးလုိက္ခ်င္တယ္.. ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးကိုေတာ့ မၾကည့္ၾကနဲ႔ေပါ့….

အေတြးေတြ ကဆင့္ကလ်ားနဲ႔မို႔ .. ကၽြန္ေတာ့္ကို အရူးတစ္ေယာက္လို႔ သတ္မွတ္ၾကပါ… ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကို ဘယ္လို ျပန္ေရာက္ခဲ့လဲ မသိေတာ့ဘူး.. ကၽြန္ေတာ္ကို ဖတ္တြယ္ထားတဲ့ သဲေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ အေ၀း ဖယ္ထုတ္ လိုက္တယ္… ျမင္ကြင္းေတြ မႈန္ရီ ေနေပမယ့္.. ကၽြန္ေတာ့္ အၾကည့္ေတြ အခန္းေထာင့္က အသက္ဆက္ဖုိ႔ အားယူဆဲ.. ပန္းခ်ီကားေလးကို ၾကည့္ေနမိတယ္.. အျပာေရာင္.. ပန္းေရာင္… ဒါ….. ဒါ…. သူၾကိဳက္တဲ့ အေရာင္ေတြပဲ… အနီမၾကိဳက္တဲ့ သူမအတြက္ .. ဒီကားမွာ ပန္းေရာင္က အကၡရာေပါ့… သူစိမ္းကားမွာေၾကာက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ ဒီကားမွာအစိမ္းေရာင္ မပါဘူး.. အဲ့ဒီပန္းခ်ီကားေလးကို ကၽြန္ေတာ္ အသက္သြင္းခြင့္မရွိေတာ့ဘူး.. ေျခာက္ေနတဲ့ ေဆး.. ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ မို႔ စိုစြတ္ကုန္ပါျပီ… …. အသက္မဲ့ေနတဲ့ ပန္းခ်ီကားေလး ကို အညွာအတာမဲ့ အသက္ႏုတ္ဖို႔.. ကၽြန္ေတာ္ စုတ္တံကို ကိုင္လိုက္တယ္…. ….. ….. …… ေရးေဆးကားေလး မဟုတ္ေတာ့တဲ့ မ်က္ရည္ေတြ ထံုမြန္းထားတဲ့ ဒီ ပန္းခ်ီကားေလးဟာ…. သူမလက္ထဲ အပ္မယ္လို႔ ရည္ရြယ္ထားတဲ့ … ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ပါပဲ…. ကၽြန္ေတာ္ ..... မဖ်တ္ရက္ေတာ့ဘူး…. ကၽြန္ေတာ္ မလုပ္ရက္ပါဘူး… ကၽြန္ေတာ္ မ၀ံ့ ခဲ့ပါဘူး….

အျပာေရာင္ အဖံုးေလးနဲ႔စာအုပ္… ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲ ေရာက္လာတာလဲ…. ဒါ…. ဒါ….. …. သူ႔ကို ေပးဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ေမြးထုတ္ထားတဲ့ ရင္တိုက္ၾကားထဲ ကဗ်ာစာအုပ္ကေလးေလ… လိပ္ျပာေလးေတြ… အၾကီး.. အေသး.. အေရာင္ေတြစံုတဲ့… ဒီအဖံုးေလးမွာ… လိပ္ျပာတစ္ေကာင္ခ်င္းဆီဟာ.. ကၽြန္ေတာ့္ အခ်စ္.. သစၥာ… ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀.. အသက္.. အရာအားလံုးကို ရည္ညြန္းတယ္…. စာအုပ္ေလးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ႏွလံုးသားစကား ကို ဘာသာ ျပန္ထားတဲ့ ခပ္ႏုႏု ယုယုယယ စာသားေလးေတြ ကဗ်ာေလးေတြရွိတယ္ … … သူ…. သူ…….. …. သူမသိႏိုင္ေတာ့ပါလား…. လိပ္ျပာခ်စ္တတ္တဲ့ သူမအတြက္ ကၽြန္ေတာ္လိပ္ျပာ ေတြ လက္ေဆာင္ေပးဖူးတယ္ … လိပ္ျပာ အစစ္ဆိုလက္မခံ သနားတတ္တဲ့ သူမအတြက္… ကၽြန္ေတာ္ ဖန္တီးထားတဲ့ လိပ္ျပာေလးေတြက သူ အျပံဳးေတြကို ဖူးပြင့္ေစခဲ့ဖူးတယ္… သက္တံ့ေရာင္ မနက္တစ္ခုမွာ “ရွင္သန္ခ်ိန္တိုင္း နင့္အနားေနခ်င္တယ္ ငါေသရင္ နင့္နား လိပ္ျပာပဲ ျဖစ္ခ်င္တယ္ ” လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးတာ… မွတ္မိတယ္… ေမ့မရေတာ့ဘူး….. ကၽြန္ေတာ္ ရူးသြားတဲ့ အခါ လိပ္ျပာရူး ရူးမယ္ထင္တာပဲ….

တိတ္ဆိတ္ျခင္းေတြက ညံေနတဲ့ ညအေမွာင္ ထိန္ထိန္ထဲ တစ္ေယာက္တည္း လိုက္ေရာညီေထြ ထိုင္ေနမိသည္… အခန္းေထာင့္… ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္ေနတာ ဒီအေမွာင္ေတာင္ မသိဘူး.. တိတ္ဆိတ္လြန္းတယ္… ရင္ခုန္သံေတြ ကၽြန္ေတာ့္ နားနဲ႔ စပ္စပ္ ၾကားေနတယ္… ကၽြန္ေတာ္ ့ အေတြးေတြ ရင္ခုန္သံလို႔ပဲ ခုန္လိုက္.. ရပ္လိုက္…. ၾကည္လင္တဲ့ မနက္ခင္းတစ္ခု မေမြးဖြားခင္ထိ ကၽြန္ေတာ့္ ညေတြကို စိတ္ကူးေတြနဲ႔ ျဖန္႔က်က္ထားလိုက္ေတာ့မယ္… မ်က္လံုးႏွစ္ဖက္ ပိတ္ရင္ တားမရတဲ့ အတိတ္ဆိုး လာေျခာက္မယ့္အတူတူ… ဒီတစ္ညေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုဖြင့္ျပီး အိပ္မက္မက္လိုက္မယ္….

ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္ထဲမွာ လိပ္ျပာေတြ .. အေရာင္ေတြစံုလိုက္တာဗ်ာ.. အေမွာင္ဆိုတာ.. သူတို႔ အေတာင္ေတြၾကားမွာ ေပ်ာက္သြားတယ္… သိပ္လွတယ္… ပန္းေလးေတြၾကား ပ်ံ၀ဲေနတယ္… ကၽြန္ေတာ္… ကၽြန္ေတာ္လဲ လိပ္ျပာေလး တစ္ေကာင္တဲ့… လွလိုက္တာဗ်ာ.. ကၽြန္ေတာ္ အေတာင္ေတြက မယံုႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အေရာင္ေတြစံုေနတယ္… အနီမပါဘူး… ေပ်ာ္လိုက္တာဗ်ာ… အစိမ္း မပါဘူး.. ၀မ္းသာလိုက္တာဗ်ာ… ပန္းေရာင္ေတြ အတိ သိပ္လွတဲ့ ပန္းတပြင့္ရဲ႕ လက္မွာခုိနားဖုိ႔ ၾကိဳးစားခိုက္… ပန္းကေလးေပးတဲ့ သတင္း.. ေလညင္းၾကားထဲမွာပဲ လိပ္ျပာေလးရဲ႕ ေမ်ာ္လင့္ျခင္း နိဂံုးခ်ဳပ္သြားတယ္… မပ်ံႏိုင္ေတာ့ဘူး.. က်ဆံုးသြားတယ္… ေျမျပင္အေရာက္ အသက္မေပ်ာက္ခင္…. ကၽြန္ေတာ္ အေတာင္ေတြ ျဖန္႔ခင္းလိုက္တယ္… အဲ့ဒီ ပန္းပြင့္ေလးရဲ ေျခရင္းမွာပဲ…

သူမ ၏ ဒိုင္ယာရီ

ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းထဲကို အေျပး၀င္လာမိသည္.. ခ်ိန္းထားတာ ေနာက္က်ေတာ့မည္…. သူစိတ္ဆိုးသြားလို႔ မျဖစ္… သူ ကၽြန္ေတာ္ကို စိတ္မဆိုး တတ္ဘူးဆိုရင္ေတာင္… ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို စိတ္ကသိကေအာက္ကေလးေတာင္ မျဖစ္ေစခ်င္… သူကို ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ေစခ်င္သည္.. သူအနားကၽြန္ေတာ္ ေနခ်င္သည္…. သုိ႔ေသာ္ .. ကၽြန္ေတာ္ သူနေဘး ေနရာေလးႏွင့္ မထိုက္တန္.. ကၽြန္ေတာ္ က မနက္၀ယ္ ညရိုး စိတ္ထားမ်ိဳးရွိတဲ့ အရာရာကို အရိုးလြယ္တဲ့ေကာင္… သူကေတာ့ တစ္သက္မွာ တစ္ေယာက္ ဆိုေလာက္ေအာင္.. အခ်စ္ကို တန္ဖိုးထားတဲ့သူ …. ထားခဲ့သူကိုေတာင္ အျပစ္မျမင္ ဆက္ခ်စ္မယ့္သူ.. သူ႔အခ်စ္ကို သူတန္ဖိုးထားသလို ကၽြန္ေတာ္လဲ တန္ဖိုးထားသည္…. ထုိ႔ေၾကာင့္ မတည္ျငိမ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အခ်စ္ကို ေဘးဖယ္.. သူ႔ေဘးနား သူငယ္ခ်င္း ဘ၀နဲ႔ပဲေနခ်င္ေတာ့သည္…

ထင္တဲ့အတိုင္း ေနာက္က်ခဲ့ပါသည္….သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ထင္သလို သူငယ္ခ်င္းမ်ားမရွိ.. သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္တည္းသာျဖစ္ေနသည္… ကၽြန္ေတာ္ အသင့္ပါလာတဲ့ သူ႔အတြက္လက္ေဆာင္ ကၽြန္ေတာ္ေပးလိုက္သည္.. သူ႔ အတြက္ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပါ့…. သူ ဖြင့္ၾကည့္သည္… သူလိုခ်င္ေသာ အရုပ္ကေလးပါ… သူၾကည္ႏူးသြားသည္.. သူသိပ္ေပ်ာ္သြားသည္.. ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္တည္းေလွ်ာက္သြားၾကသည္… ရုပ္ရွင္ၾကည့္ၾကသည္.. မုန္႔၀ယ္စားၾကသည္…. ထိုေန႔ သည္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀အတြက္ တသက္တာ ေမ႔မရမယ့္ ေန႔ရက္ေလးပါပဲ….

ႏွစ္ေတြ တစ္ႏွစ္ျပီးတစ္ႏွစ္ေျပာင္းေပမယ့္ .. သူေဘးနား ကၽြႏ္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ မေျပာင္းမလဲ ရွိေနခဲ့သည္…. ဆိုးတိုင္ပင္ ေကာင္းတိုင္ပင္ .. သူေဘးနား အပူအပင္ ေတြ အတူတူ ေ၀မွ်ရင္း .. ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ေနခဲ့ဖူးသည္… ကၽြန္ေတာ္ သူ႔အနား ေနရင္း ခ်စ္တယ္လို႔ ဖြင့္ေျပာမိမွာေတာ့ စိုးသည္… ျဖဴစင္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းအခ်စ္ကို ေစာ္ကားသည္ဟု သူထင္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို မုန္းသြားမွာ ေၾကာက္သလို… ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ကို သူအခ်စ္တစ္ခုႏွင့္ ျပန္လည္တံုျပန္မွာကိုလဲ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္သည္ …ကၽြန္ေတာ္ ဟာ ရိုးတတ္လြနး္သည္ မဟုတ္ပါလား.. သူ၏မေျပာင္းလဲတဲ႔ အခ်စ္တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲ တန္ဖိုးမထားသလုိ ျဖစ္မွာ ေၾကာက္ေနမိသည္…

ေနာက္ သူ႔ကို ဘယ္သူလက္ထဲမွ အပါမခံႏိုင္.. ကိုယ္ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ မရွိသည့္တိုင္.. သူ ကို ဘယ္သူလက္ထဲမွ ကၽြႏ္ေတာ္စိတ္ခ် လက္ခ် မထားႏိုင္.. ကၽြန္ေတာ္ ေလာဘၾကီးလာသည္… သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္လာသည္ … သုိ႔ေသာ္ .. ကၽြန္ေတာ္၏ မေရမရာ ေ၀း၀ါးေနတဲ႔ အေတြးေတြထဲ ကၽြန္ေတာ္ ေ၀ခဲြ မရျဖစ္ခဲ့သည္… ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရခဲ့လွ်င္လဲ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို အခုလို တန္ဖိုးမထားေတာ့မွာ ေတြးေၾကာက္လာသည္ … တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းအတူတူ တက္ခ့ဲၾကတဲ့ နွစ္ေတြမွာ .. သူ႔ကို ဘယ္သူေတြ ၀င္ယူမလဲ.. ဘယ္သူေတြ ကၽြန္ေတာ့ ဘ၀ထဲကေန သူ႔ကို ဆြဲထုတ္သြားမလဲ … ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေၾကာက္ခဲ့ရသည္ … တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဟာ ဒီႏွစ္ေတြအတြင္း သူနေဘး ေကာက္ရိုးပံု ေစာင့္ခဲ့သလို ျဖစ္ခဲ့ရသည္ ……

ႏွစ္ေတြ ၾကာေတာ့ ေက်ာင္းနဲ႔လဲ ခြဲရျပန္ျပီ.. ကၽြန္ေတာ္ အခု အခ်ိန္အထိ သူ႔သူငယ္ခ်င္း အျဖစ္ဆက္ရွိေနေသးသည္… ဘြဲ႔ယူတဲ႔ေနက ဖြင့္ေျပာဖို႔ ၾကဳိးစားခဲ့သည္… သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ အႏွစ္ႏွစ္ အလလ က ၀တ္ခ်င္ခဲ့ေသာ ဘြဲ႔၀တ္စံုကို ရင္ခုန္ျခင္းမဲ့ ၀တ္လိုက္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္သည္…. ကၽြန္ေတာ္ အႏွစ္ႏွစ္ အလလ လိုခ်င္ခဲ့ေသာ သူ႔အခ်စ္လဲ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲေရာက္လာရင္ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ခုန္ျခင္း မဲ႔မည္သာ… ရုိးမည္သာ ျဖစ္ေတာ့သည္… ဒါေၾကာင့္ ေနာင္ေတြ႔ဖို႔ ခက္မွန္းသိေပမယ့္… ကၽြန္ေတာ္ အျပံဳးမပ်က္လမ္းခြဲခဲ႔သည္… သူက သူ႔အခ်စ္ကိုတန္ဖိုးထားသည္… ကၽြန္ေတာ္လဲ သူ႔အခ်စ္ကိုတန္ဖိုးထားခဲ့ပါသည္…

**********

ထံုးစံအတိုင္းကၽြန္ေတာ္ ေနာက္က်ျပန္ျပီ……. ကၽြန္ေတာ္ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ ကို ေစာေရာက္ခ်င္သည္… မေတြ႔တာၾကာျပီျဖစ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုေတြ႔ခ်င္သည္.. အထူးသျဖင့္ သူ႔ကိုေတြ႔ခ်င္သည္.. ႏွစ္ေတြ ၾကာေတာ့ ဘယ္လုိေျပာင္းလဲသြားမလဲသိခ်င္သည္… သူန႔ဲ ကၽြန္ေတာ္က တစ္နယ္စီေ၀းေန ခဲ့ၾကသည္… ေတြ႔ခ်င္ရင္ သြားခြင့္ရွိေပမယ့္.. ေတြ႔လွ်င္ မေနႏိုင္.. ခ်စ္တယ္လုိ႔ေျပာမိမွာလဲ .. စိုးေနမိသည္… ဒါေၾကာင့္ သူ႔အေ၀း ကၽြန္ေတာ္ ေနျပီး.. သူ႔အေၾကာင္းေတြ ကၽြန္ေတာ္ နားစြင့္ေနခဲ့သည္…. တစ္ကုိယ္ထဲ အပ်ိဳၾကီး ဘ၀ နဲ႔ ေန ေနတဲ႔ သူနေဘးမွာ ကြန္ေတာ္ ဘ၀ကို တည္ေဆာက္ခ်င္သည္…. မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ၁၀ ၾကိမ္ေတာင္ မျပည့္တျပည့္ေတြ႔ခြင့္သာရခဲ႔ေသာ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ကာလကိုေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ နွေျမာမိသည္….

အခုေတာ့ သူ႔ကုိေတြ႔ခြင့္ရပါျပီ.. ရင္က်က္တဲ့အလွနဲ႔ သူတစ္မ်ဳိးလွေနသည္…. မေတြ႔တာၾကာ ခဲ့ျပီမို႔ ေျပာစရာ စကားက သိပ္မ်ားေနသည္.. သူနဲ႔ မေတြ႔ျဖစ္တဲ့ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ အခက္အခဲေတြ သူ႔အေရွ႔မွာ မျငီးညူခ်င္.. သူ႔ကို အပူေတြ မကူးစက္ေစခ်င္ …. ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ဘယ္ေလာက္ သတိရေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္သည္.. သုိ႔ေသာ္ သင့္ေတာ္ပါမည္လား… သူအေၾကာင္းေတြလဲ ကၽြန္ေတာ္ ေမးေနမိသည္… သူအဆင္ေျပရဲ႔လား… ေမခြန္းေတြ သိပ္မ်ားသြားေတာ့ .. သူစိတ္ပ်က္သြားမလား… သူ႔အေရွ႔ေရာက္ေတာ့.. ကၽြန္ေတာ္ အသက္နဲ႔ မလိုက္ေအာင္ တည္ျငိမ္မႈေတြ ေပ်ာက္ပ်က္ကုန္သည္.. ကၽြန္ေတာ္ ရင္ေတြ ခုန္ေနသည္…

မတည္ျငိမ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲ တည္တည္ျငိမ္္ျငိမ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်မိသည္… ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ဆီက လက္ထပ္ခြင့္ ေတာင္းမည္….. ကၽြန္ေတာ္ အရင္လုိ အရိုးျမန္အံုးမွာလား… မထင္မိေတာ့ပါ… ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေမ႔မရ..သတိရခဲ့တဲ့သူ႔ကို ..ကၽြန္ေတာ္ တစ္ရက္မွ မရိုးဘူးခဲ့ပါ… ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္.. ကၽြန္ေတာ္ ဖြင့္ေျပာေတာ့မည္…. ခ်စ္တယ္လုိ႔ ဖြင့္ေျပာလိုက္မည္.. အသက္အရြယ္အရ သင့္ေတာ္ပါ့မလားလို႔ .. မေတြးခ်င္ေတာ့… ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ.. သိမ္းထားခဲ့တဲ့ ဒီအခ်စ္တစ္ခုကို သူအသိအမွတ္ ျပဳေစခ်င္သည္…. သူလက္ခံလွ်င္ လက္ထပ္မည္… ငယ္ေတာ့သည္မဟုတ္ေတာ့ေသာ က်န္ရွိတဲ့ သက္တမး္မွာ ဘ၀ကို သူန႔ဲသာတည္ေဆာက္လုိေတာ့သည္… ညတိုင္းကို ၾကယ္ပြင့္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရတြက္ရင္း သူနဲ႔သာ အတူတူ ကုန္ဆံုးခ်င္သည္… ေန႔သစ္တိုင္းကို အျပံဳးကိုယ္စီနဲ႔ အတူတူ ႏိုးထခ်င္သည္…

ကၽြန္ေတာ့္အေတြးထဲ အိမ္မက္ ကမာၻတစ္ခု နဲ႔ ၾကည္ႏူးခဲ႔ေပမယ့္… ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲ ေရာက္လာေသာ ရုပ္ထုေလး တစ္ခုေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးေတြ ေျပာင္းလဲသြားျပန္ျပီ…. ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ယခု ေပးလိုက္ေသာ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္စဥ္ကတည္းက လုိခ်င္ခဲ့ေသာ …. ဒီေန႔မနက္ကေတာင္ ေတာင့္တမိခဲ့ေသာ အရာ.. အခု လက္ထဲ ေရာက္လာျပီ.. ကၽြန္ေတာ္ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရွိေနျပီ.. ေနာက္ထပ္ေတာင့္တစရာ ေမ်ာ္လင့္စရာ မလိုေတာ့.. သို႔ေသာ္… ထို အရာကို ကၽြန္ေတာ္ ျမတ္ႏိုးမႈမရွိေတာ့.. လုိခ်င္မႈမရွိေတာ့… အခု… ကၽြန္ေတာ္ သိလုိက္ျပီ… ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ရခဲ့လွ်င္လဲ ရိုးသြားမည္သာ… သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ မရိုးသြားခ်င္.. ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀နဲ႔ထပ္တူ တန္ဖိုးထားသည္… သူက အခ်စ္ကို တန္ဖိုးထားသည္… ကၽြန္ေတာ္ ရိုးသြားလ်ွင္ သူခံစားရမည္… ဒီအသက္အရြယ္ မွ သူ႔ကုိ စိတ္ဆင္းရဲမႈ မေပးခ်င္ေတာ့.. ကၽြန္ေတာ္ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ျပီ… ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္စြာ ေနာက္ဆုတ္ခဲ့သည္… ရင္ထဲ က ေတာင့္တမႈတစ္ခုကို မ်ိဳသိပ္ထားလိုက္ျပီ...

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကိုပိုင္ဆိုင္ခ်င္တာထက္ … သူေပ်ာ္ရြင္တာကို ပိုလိုလားခဲ့သည္… သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ နေဘးထား စိတ္ဆင္းရဲမႈေတြ ေပးမယ့္အစား … ကၽြန္ေတာ္ အေ၀းမွာ အပူအပင္ကင္းစြာ သူေပ်ာ္ေနတာပဲ ၾကားခ်င္သည္.. ျမင္ခ်င္သည္.. ကၽြန္ေတာ့္ ၀မ္းသာမႈထက္ … သူ႔ေပ်ာ္ရြင္မႈက အေရးၾကီးသည္…. ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာခိုင္းခဲ့ျပန္သည္.. ေနာက္တၾကိမ္ ေ၀းၾကရေပအံုးမည္… ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္ေတြ႔ႏိုင္မလဲ မေသခ်ာေတာ့ ေပမယ့္.. အေသအခ်ာ တစ္ခုေတာ့ သိေနသည္.. ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ခ်စ္သည္……

**********

ေနာက္က်တတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္ကို ကံၾကမၼာက ဘယ္ေတာ့မွ ေစာခြင့္မေပးေတာ့ျပီလား… ဒီခရီး အေ၀းကို ကၽြန္ေတာ္ ေစာစီးစြာထြက္လာခဲ့သည္.. သုိ႔ေသာ္.. အေၾကာင္းေၾကာင္း ေၾကာင့္လို႔ ေျပာရေအာင္ ျပသနာေပါင္းစံုခဲ့သည္… ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲ ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္က်ခဲ့ျပန္သည္… သူ႔ကို ျမင္ေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ ေျဖမဆည္ႏိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ငိုမိသည္… ဒီအသက္အရြယ္ၾကီးက်မွ ကၽြန္ေတာ္ ကေလးတစ္ေယာက္လို ၀မ္းနည္းစြာငိုေနရသည္…. သူ အရင္လုိ လွေနဆဲပါ… အခုအခ်ိန္အထိ သူက်က္သေရအေပါင္းနဲ႔ ျပည့္စံုဆဲပါ… သို႔ေသာ္ သူကို ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ထပ္မေတြ႔ႏိုင္ေတာ့… ဘယ္ေတာ့မွ ခ်စ္တယ္လို႔ေျပာခြင့္မရွိေတာ့… သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္မရွိေတာ့… သူဒီကမာၻၾကီးကေန စြန္႔ခြာသြားခဲ့ျပီ…. အျပံဳးမပ်က္ မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ လွဲေလ်ာင္းေနေသာ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ၾကည့္ျပီး.. ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာခိုင္းလိုက္သည္…

သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းခဲ့ရဖူးသည္… ဒီတစ္ၾကိမ္ေတာ့ ျပန္မဆံုႏိုင္ေတာ့…. အခုဆို သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေန႔မွ ေမ႔မရေအာင္ ခ်စ္ခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅ ေက်ာ္ျပီ… ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေန႔မွ ေမ႔မရသလို… သူ႔ကို ျမင္လုိက္တိုင္းအရင္ထက္ပို ခ်စ္ျမဲ… သူအနားမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေနခ်င္ျမဲ.. ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀ကို သူနဲ႔ တည္ေဆာက္ခ်င္ျမဲ…

အခု ကၽြန္ေတာ္ လက္ထဲ စာအုပ္တစ္အုပ္ သူခ်န္သြားခဲ့သည္.. ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ပတ္သတ္ေသာ.. သူ၏ အမွတ္တရေပါ့… အျဖဴေရာင္ အဖံုးေလနဲ႔ စာအုပ္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ယုယစြာကိုင္ေနမိသည္… ဒါကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သူခ်န္ခဲ့ေသာ အရာ… သူရဲ႔ အေငြ႔အသက္ေတြ အမ်ားၾကီး ရွိမည္… ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္ကေလးကို ၾကည့္ရင္း သူ႔ကို ပိုသတိရလာမိသည္… ဘာေတြ ေရးထားမလဲ….

ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္ကေလးကို ဟိုနဲနဲ ဒီနဲနဲ လွန္ၾကည့္လိုက္သည္… ေန႔ရက္တိုင္းမေရးထားေပမယ့္ .. ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ သူ႔အတြက္ အမွတ္ရမယ့္ ေန႔ရက္တိုင္း ကို သူ တစ္ရက္မက်န္ေရးထားခဲ့သည္… ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္ကေလးကို စဖတ္မိလိုက္သည္.. ေအာ္… သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စေတြ႔တဲ့ရက္ကေလး အေၾကာင္းပါလား… ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္ေတြ ရစ္၀ိုငး္ေနလုိ႔.. သူလက္ေရးေလးေတြေတာင္ တြန္႔သလို ျဖစ္ေနတယ္.. ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္ေတြ သုတ္ျပီး ဆက္ ဖတ္မိသည္… သူ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းေျပးခဲ့တာလဲပါသည္.. ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ခရီးသြားခဲ့တာလဲ ပါသည္.. သူ ရဲ႔ ေမြးေန႔ပြဲေလးလဲပါသည္… ကၽြန္ေတာ္ ေပးခဲ့တဲ့အရုပ္ကေလးအေၾကာင္းလဲပါသည္… ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ရင္း ႏွေျမာလာမိသည္.. ဒီစာအုပ္အကုန္ ဖတ္ျပီးလွ်င္ … ကၽြန္ေတာ္ရိုးသြားမွာေၾကာက္သည္…. ကၽြန္ေတာ္ မရိုးခ်င္ … ဒီစာအုပ္ကေလးက သူခ်န္ခဲ့တဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ အမွတ္တရမလား… သူ႔ကိုယ္ပြားတစ္ခုလို ကၽြန္ေတာ္ျမတ္ႏိုးခ်င္သည္.. ကၽြန္ေတာ္ မရိုးခ်င္… ေန႔ရက္တိုင္း မျငီးမေငြ႔ ဖတ္ခ်င္သည္.. ထိုေၾကာင့္ တစ္ေန႔ တည္းအကုန္ဖတ္လို႔ မျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္ပိတ္ဖို႔ ၾကိဳစားခဲ့သည္..

သို႔ေသာ္.. ကၽြန္ေတာ္ ျမင္လိုက္ေသာ စာတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္ကို မပိတ္မိေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ ျဖည္မဆည္ႏိုင္ေအာင္ က်လာခဲ့သည္.. ကၽြန္ေတာ္ သည္းထန္စြာ ေအာ္ငို လိုက္မိသည္… သူကၽြန္ေတာ့္ ကို ခ်စ္သည္တဲ႔…. ကၽြန္ေတာ္ တစ္အုပ္လံုးကို အကုန္ဖတ္မိလိုက္သည္.. ဟုတ္သည္.. သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္သည္.. သူကၽြန္ေတာ့္ကို ေစာင့္စားေနခဲ့သည္… ဒီႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ သူလဲကၽြန္ေတာ့္ကို ေမ်ာ္ေနခဲ့သည္… ေနႏိုင္လြန္းတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူတစ္ခါမွ အျပစ္မျမင္.. တစ္ရက္မွ မေမ႔… ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကုိ ခ်စ္သလို… သူလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္သည္… အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ကို သူမေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ သူကၽြန္ေတာ္ကို စြန္႔ခြာသြားခဲ့ျပီ… ျပန္ေနာက္ဆုတ္မရႏိုင္ေတာ႔တဲ႔ လမ္းကို သူသြားျပီ… ကၽြန္ေတာ္ က်န္ခဲ့ျပီ….

သို႔ေသာ္ သူသာ ကၽြန္ေတာ့္ အခ်စ္ကို လက္ခံခဲ့လွ်င္ အခုလို သူျငိမ္းခ်မ္းစြာ ကမာၻၾကီးကို စြန္႔ခြာ နိင္ပါ့မလား.. ရုိးျမန္လြန္းတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာင့္ သူေန႔တိုငး္စိတ္ဆင္းရဲေနမည္လား…. ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႔အခ်စ္ကို မပိုင္လိုက္ရေပမယ့္.. ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္သည္… ကၽြန္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ မွန္တယ္ဟုထင္သည္… သူ႔အခ်စ္ကို ကၽြန္ေတာ္ သိခြင့္ရခဲ့သည္… သူ႔ အခ်စ္ကို ကၽြန္ေတာ္ တန္ဖိုးထားလိုက္ႏိုင္သည္….

*********

အခုဆို ကၽြန္ေတာ့္ ေန၀င္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မည္ထင္သည္… က်န္းမာေရးကလဲ သိပ္မေကာင္းခ်င္ေတာ့ … ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကိဳးစား ပမ္းစား ရွာခဲ့ေသာ အရာေတြကို ကၽြႏ္ေတာ္ စြန္႔လြတ္ရေတာ့မည္… မည္သည့္အရာကမွ် ကၽြန္ေတာ့္အာရံုကို မဖမ္းစားႏိုင္ေတာ့.. တပ္မက္မႈမရွိေတာ့.. အရာအားလံုး ရုိးသြားခဲ့ျပီ… ကၽြန္ေတာ္ ေသတမ္းစာကို ကၽြန္ေတာ္ အတည္ျပဳဖုိ႔ဖတ္လိုက္မိသည္.. ေအာ္ အခုမွသတိထားမိလိုက္သည္… သကၠရာဇ္တစ္ခု… ကၽြန္ေတာ္ ေန႔တိုင္းျမင္ေနေပမယ့္ အခုမွ သတိထားမိတဲ့ သကၠရာဇ္တစ္ခု.. အခုဆို သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔ခဲ့တာ…. ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ျပီ… ဒါဆို သူကၽြန္ေတာ့္ ကို ေက်ာခိုင္းသြားခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ျပည့္ေတာ့မည္… ဒါဆုိ ကၽြန္ေတာ္ ဒီစာအုပ္ကေလး ပိုင္ဆိုင္္ခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေလာက္ေတာင္ရွိေတာ့မည္… ကၽြန္ေတာ္ အခုတိုင္မရိုးေသးပါလား…. စကားလံုးတိုင္း စကားလံုးတိုင္း.. စာေၾကာင္းတိုင္း စာေၾကာင္းတိုင္း..စာမ်က္ႏွာတိုင္း စာမ်က္ႏွာတိုင္း အားလံုးမွတ္မိေနေပမယ့္ .. မရုိးႏိုင္ေသးပါလား…. အသိတစ္ခ်က္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရူးမတတ္ခံစားလိုက္ရသည္.. သူ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့လ်ွင္လဲ ဒီစာအုပ္ကေလးလို ကၽြန္ေတာ္ ရုိးမည္မထင္… သူ႔အခ်စ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေန႔တုိင္း စကၠန္႔မျပတ္ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရခဲ့လွ်င္ေတာင္ ရုိးမည္မထင္… အမွားၾကီးတစ္ခု က်ဴးလြန္မိသလို ခံစားလိုက္ရသည္.. ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ျခင္း နဲ႔ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးျခင္းကို မွန္ကန္စြာ မခြဲျခားႏိုင္ပဲ ရိုးမယ္လို႔ ထင္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အမွားၾကီးမွားခဲ့ျပီ…. သူကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သည္… သူလဲကၽြန္ေတာ္ကို ခ်စ္သည္.. သူ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ တန္ဖိုးထားခဲ့သည္… သုိ႔ေသာ္ အရာအားလံုး ေနာက္က်သြားခဲ့ျပီ….

ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္ကေလးကို တုန္ရင္စြာ ကိုင္လိုက္သည္.. အခုဆို ျဖဴေဖြးေနတဲ႔ စာအုပ္ဖံုးကေလးေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ရာေတြေၾကာင့္ အရင္လို မျဖဴႏိုင္ေတာ့.. ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္ကေလးကုိ ထပ္ခါထပ္ခါဖတ္ေနမိသည္…. အခု အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ .. ေနာက္ဆံုး စာမ်က္ႏွာေလးအထိ အျပံဳးမပ်က္ဖတ္ေနခ်င္သည္… စာအုပ္ကေလးကိုကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ရတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကုိသတိရျမဲ.. မ်က္ရည္ ရစ္၀ိုင္းရျမဲ… ငိုရျမဲျဖစ္သည္…

ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ခ်စ္သည္.. သူလဲ ကၽြန္ေတာ္ကိုခ်စ္ခဲ့သည္… သုိ႔ေသာ့္ ကၽြန္ေတာ့္ အခ်စ္ကုိလဲ ကၽြန္ေတာ္ တန္ဖိုးမထားခဲ့ သူ႔အခ်စ္ကို လဲ ကၽြန္ေတာ္ တန္ဖိုးမထား ခဲ့.. ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္ေတြ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မိုက္မဲေနခဲ့သည္…..

ရင္ဘက္ထဲက နာက်င္လာသည္…. စာအုပ္ကေလးေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲက လြတ္က်သြားသည္… နာက်င္မႈေတြ မရပ္ႏိုင္ေတာ့ .. ကၽြန္ေတာ္ ေဆးပုလင္းေလးလဲ တုန္ရီေနတဲ့ကၽြန္ေတာ္လက္ေၾကာင့္.. ေမွာက္က်ကုန္ျပီ.. ကၽြန္ေတာ္ ဂရုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို လွမ္းလိုက္သည္… ျပန္က်ဲေနတဲ႔ ေဆးလံုးေလးေတြၾကားထဲက ကၽြန္ေတာ္မရိုးႏိုင္ေသာ စာအုပ္ကေလးတစ္အုပ္…. သို႔ေသာ္ လက္လွမ္းလုိ႔ မမွီ .. ေလအတိုက္ လြင့္သြားတဲ႔ စာမ်က္ႏွာေလးေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းဖတ္ေနမိသည္.. ရင္ထဲက နာက်င္မႈေတြ တုိးျမဲတိုးလာသည္… မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ နာက်င္လာသည္… ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုးစံုးမွိတ္ျပီး.. စာေၾကာငး္ေလးေတြကို တီးတိုး ေရရြတ္ေနမိေတာ့သည္… ကၽြန္ေတာ္.. … စာအုပ္အဆံုးထိ … ျပီးေအာင္ ဖတ္ခ်င္ေသးသည္.. ရြတ္ေနခ်င္ေသးသည္… ကၽြန္ေတာ့္မွာ အခြင့္ရွိပါဦးမလား… မိုက္မဲလြန္းတဲ႔ ေနာက္က်တတ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီတစ္ၾကိမ္ေရာ ေနာက္က်ခြင့္ျပဳပါ့မလား…

ဒီတၾကိမ္ေတာ့ ခဏေနာက္က်ခြင့္ျပဳပါ… ေနာက္ဆံုး စာေၾကာင္းေလးအထိ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရြတ္ဖတ္ခြင့္ျပဳပါ…. ကၽြန္ေတာ့္ မိုက္မဲ မႈေတြကို ဒီစာအုပ္ကေလးနဲ႔အတူ အဆံုးသတ္ခြင့္ျပဳပါ… …… …….. ……… ……..

ျပီးပါျပီ ။ ။

rainmaker

ဖဲၾကိဳး၀ါ

ပဥာတ္ခ်က္ေတြမ်ားတဲ့ ဘ၀
နင္ျမင္တာထက္ ခါးတယ္…
ရွင္သန္ေနသမွ် ေမွ်ာ္လင့္ခြင့္ရွိတယ္
ဒီစကားငါ့အတြက္ မွားတယ္…

ငါျမဳပ္ခဲ့တဲ့ အတိတ္ဆိုးဆိုတာ
သတ္လို႔ မေသတဲ့အရာ
သူရွင္သန္ေနသမွ် ငါ့ဘ၀ေသတယ္…

အေလ်ာ့ေပးတိုင္း မေျပလည္တဲ့အရာ
နင္ေပးတဲ့ ဒဏ္ရာက
ထာ၀ရ ပ်ိဳမ်စ္ႏုရြေနဆဲ…
သူရွင္သန္ေနသမွ် ငါ့စိတ္ကူးကန္းတယ္…

မ်က္ႏွာမူရာ အရပ္တိုင္းကို
ရႈံးႏိုမ့္ဖုိ႔ ငါ လူလာျဖစ္တယ္…
လူျဖစ္ရႈံးဖုိ႔ ငါဟာ
တစ္ေယာက္တည္းခ်စ္တတ္္တဲ့ ေကာင္တစ္ေကာင္ ျဖစ္လာတယ္…

ကိုယ့္ေျခေထာက္ ကိုယ္ေက်ာင္းဖုိ႔
လူပါးက သိပ္မ၀ခဲ့ဘူး
ပ်ိဳမွ်စ္ျခင္းကို ငါ့ စိတ္ကုန္ခဲ့ဖူးတယ္…

အိပ္မက္ေတြ လက္ေတြ႔ျဖစ္လာလိမ့္မယ္..
ဒီစကား ငါ့အတြက္ ဒဏာရီ ဆန္တယ္…

သူခိုလံုဖို႔… အျဖဴေရာင္ထီေလး ငါမိုးေပးထားခဲ့ဖူးတယ္…
ေလမပါေပမယ့္ အဲ့ဒီထီေလး ေၾကမြသြားတယ္
ငါ ေငြဆိုတာကို မုန္းတယ္…

မုိးခါးေရေသာက္တဲ့ သူေတြၾကား
ေ၀စု နဲသြားတဲ့ ငါဟာ
နင့္အျမင္မွာ ခပ္ရူးရူးပဲ…

အိပ္မက္ေတြ ၾကီးစုိးထားတဲ့ ဘ၀မွာ
နင္ဆံႏြယ္ၾကား ေလတိုက္လို႔လြင့္ပါးလာတဲ့
ဖဲၾကိဳး၀ါေတာင္ ငါ့ဘ၀ကို ခ်ည္ေႏွာင္တတ္တယ္…

ကမ္းလင့္တဲ့လက္တစ္ဖက္
နင္ ပုတ္ခတ္ျပီး မသြားပါနဲ႕
အေမွာင္ေတြ တ၀က္တပ်က္ ဖက္တြယ္ျပီးမွ
ငါ့လက္ဟာ နင့္ဆီေရာက္ခဲ့တာပါ…

အလ်ားလိုက္ က်ယ္တဲ့ နင့္မ်က္၀န္းထဲ
ေဒါင္လိုက္ေလွ်ာက္တဲ့ငါ ၀င္မဆံ့ခဲ့ဘူး
ငါ ကန္လန္႔တိုက္တယ္လို႔ နင္မေျပာပါနဲ႕
စကၠန္႔ တစ္ခုရဲ႕ အစ နဲ႕ အဆံုး ၾကားမွာေတာင္
နင့္ကို ခ်စ္ေၾကာင္း ငါ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရြရြတ္ေနမိတယ္...

ခၽြင္းခ်က္ မရွိတဲ့ ငါ့ဘ၀ရဲ႕ ဥပေဒသမွာ
နင္မရွိတဲ့ေနာက္ အိပ္မက္ေတြ ေအးခဲ
ငါ ရွင္လ်က္နဲ႕ ေသေနတယ္...

rainmaker