ႏႈတ္ခမ္းတစ္ခု ခပ္ဖြဖြခ်
သူလက္ကေလး လႈပ္ခပ္ျပသြားတယ္
ႏႈတ္ဆက္ရတဲ့ မနက္ပဲ
ငါ့ကမာၻတစ္ခု ျပိဳက်ပ်က္သြားရဲ႕
သူေျပာေတာ့ ခဏတဲ့
ဒါဆို…
သကၠရာဇ္ေတြ ရြက္ေက်ာ္ျပေပးပါဦး
အလြမး္ေန႔ေတြ ရက္တုိက်သြားေအာင္ပါ….
အျဖဴေရာင္ ဆႏၵ
ႏႈတ္ခမ္းတစ္ခု ခပ္ဖြဖြခ်
သူလက္ကေလး လႈပ္ခပ္ျပသြားတယ္
ႏႈတ္ဆက္ရတဲ့ မနက္ပဲ
ငါ့ကမာၻတစ္ခု ျပိဳက်ပ်က္သြားရဲ႕
သူေျပာေတာ့ ခဏတဲ့
ဒါဆို…
သကၠရာဇ္ေတြ ရြက္ေက်ာ္ျပေပးပါဦး
အလြမး္ေန႔ေတြ ရက္တုိက်သြားေအာင္ပါ….
တေယာ
ေဆးစက္ေတြစြန္းထင္း
တြန္႔ေၾကေနတဲ့ အတိတ္ မူန္ေတြကဆိုင္းလုိ႔
သူခတ္ထားတဲ့ တံခါး ငါေခါက္ခြင့္ေတာင္ မရွိ….
အလြမ္းေၾကာကို ရွာေတြခ်ိန္
ဥၾသငယ္ရဲ႕ ေတးသံေဆြး ေအာက္
ငါဟာ သူထိုးေနၾက တေယာအိုတစ္လံုးနဲ႕ က်န္ခ့ဲျပီ
မပ်ိဳးေပမယ့္ ေစာင့္ခြင့္ရတဲ့
အလြမ္းေတြအုပ္ဆိုင္းတဲ့ ဒီေတာမွာ
ငါဟာ တေယာအိုတစ္လံုးနဲ႕
အနားသတ္မရွိတဲ့ ေတးသြားတစ္ပုဒ္ကို သီကံုး
တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး အပူဆံုးေႏြဟာ မဆံုးႏိုင္ေတာ့ဘူး…
မ်က္ရည္ေတြ အလြမ္းနဲ႕သီ
ငါမွီထားတဲ့ သစ္ပင္ေတာင္ သစ္ရြက္စိမ္းေတြ လႈပ္ခတ္
သူ မစပ္ေပမယ့္ တီတိုးေျပာတဲ့
ေတးသြားခပ္ထက္ထက္ေတြနဲ႕
ဒီတစ္ေတာလံုး ရြက္သက္ေၾကြခ်ိန္ထိ ငါေစာင့္ေနခဲ့တယ္
ပက္ၾကားအက္ ရင္ခြင္မွာ ငါ့ေျခရာေတြထပ္လို႔.....
ရာဇ၀င္ထဲက လူ
ေကာင္းကင္မွာလသာတဲ့ည ..
ကေလးမဟုတ္တဲ့ သူ႔ကို
ပံုျပင္ေလးေတြ သီကံုးမရြတ္ျပခဲ့ဘူး….
မ်က္လံုးေတြ မမွိတ္လိုက္ပါနဲ႔…
ၾကယ္အျပံဳးကုိ မမုန္းတမ္းၾကည့္ပါဦး….
ဒဏ္ရာေတြ မရွိေသးတဲ့
အျဖဴေရာင္ႏွလံုးသားကို
အေရာင္ေတြ အထပ္ထပ္ဆိုး
သူ ငိုမွာေတာ့ စုိးတယ္…
နားေတြကို မပိတ္လိုက္ပါနဲ႔ ဦး…
အသက္မရပ္ပဲ ရင္ခုန္သံထြက္သြားတဲ့
ေန႔ေတြအေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္….
အခ်စ္တစ္ခုဆိုတာ ပ်ိဳးပ်ိဳးပ်က္ပ်က္နဲ႔ အေရာင္ေတြလက္ေနတဲ့ သူသိပ္ၾကိဳက္တဲ့ ရုပ္ရွင္တကြက္လုိပဲ ေမ်ာ္လင့္ထားေပမယ့္… ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမွာင္ရိပ္ခ် အျဖဴအမဲ မသဲကြဲတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ထဲမွာ.. သူ႔ ရဲ႕စိတ္ဟာ ေနရာထားမွားတဲ့ ေရြလို ခဏေလး မွိန္က် အေရာင္ေတြလြင့္လာတာ ကို သိတဲ့ေနာက္…
စကားသံေတြကို တိတ္ဆိတ္လိုက္တယ္ .. ကၽြန္ေတာ္ပိုင္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ နယ္နမိတ္ကို သတ္မွတ္ခဲ့တယ္…. ရက္စက္တယ္လို႔ ေျပာခဲ့တဲ့ သူ႔ မ်က္ရည္တစ္စက္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ေန႔ရက္တိုင္း ငိုေၾကြးခဲ့တယ္.. အျမင့္ပ်ံမယ့္ ငွက္ငယ္အတြက္… ကၽြန္ေတာ့္ မနက္နဲ႔ ညကို သူမ အတြက္ ေတာင္ပံတစ္စံု ရက္လုပ္ ေပးလိုက္တယ္…
ေ၀းၾကမယ္ဆိုတာ သိခဲ့ခဏ…. လတစ္ခုမွာ အၾကည့္ျခင္းဆံုနုိင္မယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္….. အဲ့ဒီညမွာ သူ…. လကိုပဲေငးေနမယ္ ထင္ရဲ႕ေနာ္… ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လမင္း နေဘးက ေၾကြသြားတဲ့ ၾကယ္ေလးအတြက္
ကဗ်ာေတြဖြဲ႕ေနခဲ့တယ္….
“ အေတာင္က်ိဳးတဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္မွာ
သိပ္လွတဲ့ မနက္ျဖန္ရွိတယ္ ”
စကားသံေတြ အဆံုး မ်က္ရည္ေတြသီကုံးခဲ့တဲ့
သူ႔ရင္ထဲမွာ နာက်ဥ္းခ်က္ေတြရွိေနမလား
“ တြယ္ရာမဲ စီးေမ်ာသြားတဲ့
သစ္ရြက္ေျခာက္မွာ စိမ္းျမတဲ့ ရာဇ၀င္ရွိတယ္”
စကားသံေတြ အဆံုး တိတ္ဆိတ္သြားတဲ့
ငါ့ရင္ထဲမွာ အနာဂတ္ကုိေတြး ငိုေၾကြးေနတယ္
အနာဂတ္တစ္ခု က်ိဳးပ်က္သြားတဲ့ေနာက္.. ကၽြန္ေတာ့္ မနက္ျဖန္တိုင္းဟာ ေမ်ာ္လင့္ခြင့္မဲ့ သြားပါျပီ… ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲ သူအိပ္မက္ေလးေတြ တည္ေဆာက္ခဲ့တယ္ လို႔ေျပာခဲ့ဖူးတယ္.. ကၽြန္ေတာ့္လက္ပဲ သူ႔အိပ္မက္ေတြကို ရိုက္ခ်ိဳးခဲ့တယ္လို႔ေျပာျပန္တယ္…. ဒါေပမယ့္ သူ႔အိပ္မက္ေတြသူျမင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀အစိတ္ အပိုင္းတခ်ိဳ႕ကို မီးထြန္းေပးဖူးတယ္…. သူဘ၀ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ထြန္းေပးတဲ့ ဘ၀ မီးခိုးၾကား နစ္မြန္းသြားတဲ့ခဏ… သူ႔လဟာ ကၽြန္ေတာ္ဆိုတဲ့ တိမ္ဖံုး သြားတယ္…..
ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆုတ္ခဲ့တယ္.. သူေရွ႔ဆက္သြားတယ္.. အကြာအေ၀းတစ္ခုကို တစ္ေျဖးေျဖး ေသး လာတဲ့ ျမင္ကြင္းတစ္ခုက သက္ေသျပဳေပးခဲ့တယ္ …… သူထားသြားတဲ့ အတိတ္လွလွေတြမွာ ကၽြန္တာ္ ေနရစ္ခဲ့တယ္… သူ႔မနက္ျဖန္တိုင္းအတြက္ အိပ္မက္ေတြ အတားအဆီးမဲ႔ ပ်ံသန္းခြင့္ေပးလို္က္တယ္…. ကၽြန္ေတာ္ ျမဲျမဲ ဆုပ္ကုိင္ထားခဲ့တဲ့ သူလက္ကေလးကို သူ႔ၾကယ္ေတြ စြတ္ခူးဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္လြတ္ေပးလိုက္တဲ့ခဏ…. ကၽြန္ေတာ့္ ၾကယ္ေလး ေၾကြသြားတယ္…..
အခုေတာ့ … ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရာဇ၀င္ထဲက မေပ်ာ္ေတာ့တဲ့ လူသား… သူကေတာ့ မနက္ျဖန္ကို ပ်ံသန္းသြားတဲ့ လိပ္ျပာေတာင္ပံနဲ႔ နတ္သမီးတပါးပါပဲ…. ဘ၀က သိ္ပ္မျခားေသးပါဘူး… လြမ္းတဲ့ အခါတိုင္း မုိးေမွ်ာ္ၾကည့္ခြင့္ရွိသလို… ရင္ကို တူးဆြျပီး အတိတ္ကို ျပန္ဖတ္ခြင့္လဲရွိေသးတယ္….. သတိရျခင္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ပိုင္တယ္…. ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြကို သူပိုင္တယ္….
လေတာင္ အျမဲ မသာႏိုင္သလို
ေနျခည္မျဖာတဲ့ ေန႔ေတြလဲရွိတယ္…
ေနျခည္မျဖာတဲ့ ေန႔ေတြလဲရွိတယ္…
မ်က္ရည္ခတဲ့ ေန႔
ပူေလာင္ေနတဲ့ ညတိုင္းမွာ
သူ႕ ေျခအဆင္း ေအးျမျခင္းေတြေပးမယ့္
တြယ္ရာမဲ့ စီးေမ်ာေနတဲ့
ငါဆုိတဲ့ ျမစ္တစင္းမွာ ရွိတယ္….
တြယ္ရာမဲ့ စီးေမ်ာေနတဲ့
ငါဆုိတဲ့ ျမစ္တစင္းမွာ ရွိတယ္….
သူမ်က္ႏွာကို ျမင္ရတဲ့ရက္ကစ.. သူ႔ေက်ာျပင္ေ၀းသြားတဲ့ အဆံုးအထိ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူ႔ကိုမမုန္းခဲ့ပါဘူး… သူလာရင္ျပံဳးျပ အံုးမယ္လို႔ ရည္ရြယ္ထားတဲ့ မဆံုးတဲ့ အိပ္မက္ေတြနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္အသက္ဆက္ေနဆဲပါ…. သူ႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ ပါးစပ္က ကဗ်ာေလးေတြ ဖြဖြရြတ္ေနခဲ့တယ္….
ဒီေန႔ဆံုးရင္ ေနာက္တစ္ေန႔လာအံုးမယ္
ကၽြန္ေတာ္မရႈံးပါဘူး…
သူမအမုန္းတစ္ခုပိုင္ဆိုင္ ခြင့္ရပါတယ္….
သူမ ႏႈတ္ခမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္… အသက္ဆက္ထားတယ္…
သူမ ကုိမမုန္းပါဘူး သူ႔အျပံဳးဆိုတာ
ဘုရားေပးတဲ့ ဆုလာဒ္တစ္ခုပါပဲ
သူမ ကုိမမုန္းပါဘူး သူ႔အျပံဳးဆိုတာ
ဘုရားေပးတဲ့ ဆုလာဒ္တစ္ခုပါပဲ
ဖုန္းဆုိးေျမ
အားမသန္လုိ႔ မာန္ေလွ်ာ့
ဆင္ေျခစကားေတြ ခပ္ေပ့ါေပါ့ေျပာရင္း
ငါသတၱိေတြ တေျဖးေျဖးေလ်ာ့လာတယ္
ငါကိုယ္ထဲကေသြး.. ငါတို႔ ထင္သလို မနီျမန္းေနခဲ့ဘူး….
ေမွ်ာ္ခဲ့တဲ့ ေတာင့္တျခင္း လက္လွမ္းဖို႔ အေတြးေတာင္ မမွီခဲ့ဘူး….
ေျခလွမ္းေတြတိုင္းမွာ ဆူးတပ္ေပးထားတယ္.. ငါလွမး္ခြင့္မရွိဘူး…
တကယ္ဆို ငါ့ ေက်ာေပၚခြစီး
အေတြးနက္ေတြကို ထိုးသြင္း
လိုသလို စိတ္ကို အဆိပ္ခပ္…
ငါ့ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြကို ေသြးပ်က္ေစတယ္….
အရုိးစြဲေနတဲ့ ေၾကာက္စိတ္ေတြက
ငါ့ ေမ်ာ္လင့္ျခင္းကို ေျခဖ်က္…
ေရွ႔မတတ္ေတာ့တဲ့ အေတြးေတြနဲ႔
ခံစားခ်က္ေတြ ရင္ထဲထည့္
ေမ်ာ္လင့္ရင္းရူး .. . အေမွာင္မွာ မူးရတဲ့ …
ဘ၀နဲ႔ပဲ ေက်နပ္ေနခဲ့တယ္……
အစလဲ မေကာင္း အကြက္ေတြလဲထပ္
အၾကိမ္ၾကိမ္ တိမ္းမွား အျဖဴအမဲ မသဲကြဲသူ လက္ထဲက နယ္ရုပ္ဘ၀ဟာ
ရန္သူမသတ္ခင္ ပိုင္ရွင္ကန္ထုတ္ျခင္းခံလိုက္ရတယ္…
ဒီေျမမွာ ငါ့ အတြက္ တန္ဖုိးမရွိဘူး…
ၾကယ္စင္ခတဲ့ နတ္သမီးည
ကဗ်ာေတြ စာေတြ ဖြဲ႔မေနေတာ့ပါဘူး…. အရွင္းဆံုးပဲ ေျပာေတာ့မယ္… သူမက လွတယ္…. ကၽြန္ေတာ့္ ကဗ်ာေတြ သူ႔အလွကိုေစာ္ကားသလို ျဖစ္မွာစုိးလို႔… သူ႔အလွဖြဲ႔ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ မတို႔ဖူးဘူး…. မျမင္ဖူးတဲ့ ကီလီယုိပတ္ထရာနဲ႔ မခိုင္းႏႈိင္းေတာ့ဘူး.. venus လဲ ေခၚမၾကည့္ေတာ့ဘူး… သူတို႔ကုိ ႏိုမ္သလိုျဖစ္ေနမယ္… ၁၀၀ မွာ ၉၉ ေယာက္ ေလာက္က လွတယ္လို႔ ေျပာယံုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က လွလြန္းပါတယ္လို ႔ မေျပာပါဘူး … သူမကုိ လွလားလို႔ လူ ၁၀၀ ကုိေမးရင္ ၉၉ ေယာက္ကေတာ့ လွတယ္ေျပာပါတယ္… က်န္တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူမ အလွမွာ မိန္းေမာသြားလို႔ မေျဖလိုက္ရရွာဘူး …. အဲ့သလုိေကာင္မေလးကို… ကၽြန္ေတာ္ အရိုးဆံုးေျပာခဲ့တယ္… လွတယ္ လို႔…. ၾကားရပါမ်ားလြန္းလို႔ သူအတြက္ ဒီစကားက ထံုေနပါျပီ… ၀တ္ေက်တန္းေက်.. ႏႈတ္ခမ္းေလးကုိ လွပစြာ ေကာ့ညြတ္ျပခဲ့တယ္… မရူးရံုတမယ္ပါပဲ… ကၽြန္ေတာ့္ စကားေလးေတြ သူ႔ရင္ထဲ တီးတိုးသံေတာင္ မေရာက္ခဲ့ေပမယ့္… သူ႔အျပံဳးက ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးမွာ ေသရာပါ အမွတ္တရတစ္ခုပါပဲ… ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကိုခြဲ အဲ့ဒီ အသဲႏွလံုးၾကည့္မယ္ဆိုလဲ … ကိုယ္တိုင္ရင္ကိုခြဲျပီး ထုတ္ေပးလိုက္ခ်င္တယ္… သူျမင္ရင္ ေနာက္တစ္ေခါက္ျပံဳးဦးမလားေနာ္… သိခ်င္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ မမွီလိုက္မွာေတာ့ စုိးတယ္…. ဒါ ပထမေန႔ပဲ ရွိပါေသးတယ္… ေနာင္ ေနမ်ားထပ္ျမင့္လာရင္… ကၽြန္ေတာ္ ခံႏိုင္မယ္ မထင္ေတာ့ပါဘူး…
*****************
*****************
*****************
*****************
ကၽြန္ေတာ္ဘာေၾကာင့္ သူ႔အေပၚဒီေလာက္ရူးသြပ္ရတာလဲ.. အေျဖမေျပာေတာ့ဘူးဗ်ာ…. ဥပမာ တစ္ခ်ိဳ႕ေပးမယ္
ဟိုးမားကို သူမရဲ႕အလွဖြဲ႔ ကဗ်ာေလး ေတာင္းဆိုလို္က္ရင္ ဟိုးမားငိုသြားလိမ့္မယ္… သူမျမင္ပဲ စိတ္ကူးနဲ႔ လွခ်င္တိုင္း လွခဲ့တယ္ ဟယ္လင္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ နတ္မိမယ္ေလးရဲ ေျခဖ်ားမွာ တြဲလဲခုိေနရတာကုိး…. ဟိုးမားလဲ အဲ့ဒီ အခါမွ သူ႔ မ်က္မျမင္ဘ၀ကို ယူၾကိဳးမရ ျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕…..
ေနာက္.. အလွဆံုး အျပံဳးပိုင္ရွင္ဆိုတာ မုိနာလီဇာလား… တကယ္ဆို မိုနာလီဇာ အျပံဳးဟာ သူမ မဲ႔သေလာက္ပဲ ရွိပါေသးတယ္… မိုနာလီဇာလဲ လူျဖစ္ေစာသြားတာ ကံအေတာ္ေကာင္းသြားေလရဲ႕…..
ဒီေလာက္လွတဲ့ ေကာင္မေလးကို မင္းကဘယ္ေလာက္ရူးသြပ္လို႔လဲ လုိ႔ ေမးခ်င္တာလား…
စၾကာ၀ဠာေထာင့္စြန္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အေလးျပဳေနတဲ့ ဗင္ဂိုး ကိုသာ ေမးၾကည့္ပါေတာ့ဗ်ာ…..
လြင့္ေမ်ာသူ…
ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ အေတြးေပါင္းမ်ားစြာျဖတ္သန္းစီဆင္းေနၾကတယ္… ကၽြန္ေတာ္ ေျခရာခံလို႔မရေအာင္ကုိ ျမန္လြန္းတယ္ … ဘာေတြလဲလို႔ ေမးခြန္းထိုင္ထုတ္ေနခဲ့တယ္… တစ္ခါတစ္ေလသူတို႔ ေနာက္ကၽြန္ေတာ္လိုက္သြားတယ္.. တစ္ခါတစ္ေလ ကၽြန္ေတာ္ ညြန္ရာသူတို႔သြားၾကတယ္…. ကၽြန္ေတာ္ေနရာ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ နာမည္ေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး…. ဒါေပမယ့္ အေမကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အတြက္နာမည္တပ္ေပးခဲ့တယ္ စိတ္ကူးယဥ္သမား တဲ့…
အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြေ၀ေငးေမာေနတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ကုိ ျမင္တာနဲ႕ ေကာက္ခ်က္ခ်လို႔ရပါတယ္… ကၽြန္ေတာ္ဟာ အခ်ိန္တိုင္းေတြးေနသူပါ… ကၽြန္ေတာ့္ ကမာၻထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္ပါတယ္….တစ္ခါတစ္ေလ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ႔ပါပဲ… အေတြးေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ပံုေဖာ္ပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္ ပန္းခ်ီဆြဲပါတယ္… အေမကေတာ့ မြဲမယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္… ဆရာကေတာ့ မင္းပါရမီပါတယ္လို႔ ေျပာတတ္တယ္… ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ကူးေအာက္မွာ ပန္းခ်ီကားဟာ ျမဴးေနပါတယ္… ဒါေပမယ့္ ဆရာတစ္ဦးရဲ႕ေကာက္ခ်က္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ ပန္းခ်ီဟာ တန္ဖိုးမဲ႔သြားပါတယ္… “ခံစားခ်က္လုိေနတယ္” တဲ့…
ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္စာေရးပါတယ္… ေရးသမွ်စာေတြ ကို စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲ ထည့္ထားပါတယ္.. စာအုပ္အဖံုးကို လက္ေရးလွလွေလးနဲ႕ ေရးလိုက္ပါတယ္… “ ခ်စ္သူဖတ္ဖို႔ ”…. အဲ့ဒီေန႔ကတည္းကစျပီး ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕ပါ… ဖတ္ေပးမယ္သူဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာမရွိေသးတာကို ကၽြန္ေတာ္သိလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္ဆိုတာ ဟန္ကြန္႔ဖုိ႔ ျဖစ္ေနသလုိ ခံစားလာရတယ္… အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္တယ္.. ကၽြန္ေတာ္ ေရရြတ္လိုက္တယ္.. “ ခ်စ္သူ ” အဲ့ဒီစကားလံုးႏွစ္လံုးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ နွလံုးသား ရံုးရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္လာတာပါပဲ… စၾကာ၀ဠာတိုက္တစ္ေသာင္းက ငွက္အေပါင္းထျပန္သလို ကၽြန္ေတာ့္ အေသြးထဲ အသားထဲ ရွိန္းကနဲပါ.. ထလာတဲ့ ခံစားခ်က္ကို ကင္းဘတ္ေပၚတင္လိုက္တယ္… ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ေရြေရာင္ေန႔ရက္လုိ႔ နာမည္တြင္လာမည့္ ကားတစ္ခုပါ…
အဲဒီညက စလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ ေျပာင္းခဲ့ရတယ္… လမ္းခ်ိဳးတစ္ခုပါ…. ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ လြယ္အိတ္တစ္လံုး အေတြးတစ္စုနဲ႕ ေကာင္းကင္မရွိေတာ့တဲ ဘ၀ထဲ ခရီးစခဲ့တယ္… အေသြးအသားနဲ႕ ခ်စ္ခဲ့တဲ အိမ္ဆိုတာ ၁၀ ေအာင္ျပီး တကၠသိုလ္မတတ္ခ်င္္တဲ့ ညမွာ ေက်ာခိုင္းလိုက္ရပါတယ္…. ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ အေတြးမ်ားနဲ႕ ခရီးစေနျပီ….
*********
ခရီးအစက ေနမင္းေတာင္ အားမရွိေတာ့တဲ့ ညေနခင္းေလ်ာ့ေလ်ာ့မွာပါ…. ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ဓါတ္ေတြလဲ အားေပ်ာ့ေနခဲ့တယ္… ေနာက္ေက်ာမွာ ကၽြန္ေတာ္ အပူအပင္ကို ေမးခြန္းထုတ္စရာမလိုတဲ့ ဘ၀တစ္ခုရွိတယ္… မ်က္ႏွာမႈလိုက္တဲ့ ေနရာမွာ အေျဖမရွိတဲ့ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာရွိေနတယ္… ဦးတည္ရာသြားဖုိ႔ စိတ္ကူးမရွိပါဘူး… ဟာေနတဲ့ ၀မ္းတစ္ထြာ ျပည့္ဖုိ႔ဆိုတာ အခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ အဓိက ရည္မွန္းခ်က္ပဲ…
လက္တစ္ဆုပ္စာမျပည့္တဲ့ ေငြတစ္အုပ္က တျဖည္းျဖည္းေလွ်ာ့လာပါျပီ… ခ်စ္သူေတြ ထိုင္စရာေနရာဟာ ကၽြန္ေတာ့္ တစ္ေယာက္တည္း ေတြးေရာရာေနရာ.. ခံုတန္းရွည္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ အိပ္ယာျဖစ္လာသလိုပါပဲ…. အျပာေရာင္ မေတာက္ေတာ့တဲ့ အကၤ်ီေအာက္က ဒီေကာင္ေလးရင္ထဲမွာ ဟိုးတစ္ခ်ိန္သူေမ်ာ္ေနခဲ့တာဟာ အေရာင္ေတြလြင့္လာတယ္…
လမ္းေတြေလွ်ာက္.. လူေတြၾကားထဲတိုး.. ဒါဘ၀ရဲ႕ အရသာတစ္မ်ိဳးပဲလို႔ .. ခံစားမိသလို.. ဒါ ဒုကၡအိုးထဲမွာ ပါလားလို႔ ခံစားမိတဲ့အခါ … တင္းေနတဲ့ စိတ္ဆႏၵၾကိဳးေတြ ေျဖေလ်ာ့လာဖူးတယ္… လမ္းတစ္ဆုပ္စာ မျပည့္တဲ့ ေငြတစ္အုပ္ဆိုတာ အခုအခ်ိန္မွာ ေလထက္ေတာင္ပါးလြာကုန္ပါျပီ… လြင့္ေမ်ာေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ အိမ္က ျပန္ေခၚမလားဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕ သတင္းစာေတာင္ မဖတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး…
ငွက္တစ္ေကာင္လို အေတာင္ေတြပါဖုိ႔ ဆုေတာင္းဖူးတဲ့အထိ လြတ္လပ္စြာ ပ်ံသန္းခ်င္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္… ဒီေန႔ဟာ ေကာင္ကင္ကို ေမ်ာ္လင့္ခြင့္ေနာက္ဆံုး ျဖစ္မယ္လို႔ထင္လာတယ္… ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ခဲ့တယ္… ငွက္ေတြေနာက္ စိတ္ကူးေတြ လိုက္သြားတယ္… ငွက္ေတြရဲ႕ တီးတိုးသံေတြ ၾကားတစ္ခ်က္ မၾကားတစ္ခ်က္… ၾကားထဲက ဟာေနတဲ့ ၀မ္းဗိုက္ရဲ႕ အေရးဆိုသံတစ္ခ်ိဳ႕ ……
အေရာင္ေတြ ေတာက္ပေနဆဲ ကၽြန္ေတာ့္ ေနာက္ေက်ာကို ဆက္လက္ေက်ာ ခိုင္းထားခဲ့တယ္.. အားအင္ခ်ိနဲ႕ေနတဲ့ ဒူးေတြဟာ အေမ႔ေရွ႕မွာ ေထာက္ဖို႔ သူျပင္ေနပံုရတယ္… အံကိုတင္းတင္း ၾကိတ္ထားတယ္… ေလာကမွာ တစ္ေယာက္တည္းလွမ္းလို႔မရတဲ့ အခါေတြမွာ အရင္က ထိန္ေက်ာင္းေပးဖူးတဲ့ လူေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္တန္ဖိုးသိလာမိတယ္… မွားျပီဆိုတာ သိခဲ့ေပမယ့္.. မေလွ်ာ့ခ်င္ေတာ့ဘူး… ဒီအခ်ိန္အိမ္ျပန္ရင္ အရင္းပါဆံုးမယ္ဆိုတာ ေတြးျပီးသားပါ… ေက်ာင္းမတတ္ခ်င္လို႔ ထြက္ခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္… တစ္ျမိဳ႕ပတ္ျပီး ေက်ာင္းေတာ္ကို ျပန္ေျခခ်ရမယ့္ အျဖစ္ကိုေတြးမိေတာ့ ရင္ေလးမိတယ္… အစကတည္းက ေခါင္ညိမ့္လိုက္ရင္ေကာင္းသားလို႔ အေရာင္ေတြလြင့္ျပီး ေန႔စဥ္ ထမင္းမျမင္ရတဲ့ အျဖစ္ေတြကို သတိရမိတယ္…. အႏိုင္အရံႈးမရွိတဲ့ ပြဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ မာနအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္မလွည့္ေတာ့ဘူး.. လမ္းတစ္ခုပဲေရြးလိုက္တယ္… ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ကူးေတြေအာက္္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ပန္းခ်ီေတြဆက္ဆြဲမယ္ ဆိုတာပါပဲ… ငယ္စဥ္ကတည္းက ရည္ရြယ္ခဲ့သူမို႔ ဒါမခက္ေလာက္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ထားခဲ့တယ္… ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေလာကအလယ္မွာ တ၀ဲလည္လည္ပါပဲ.. ဒါေပမယ့္ ခရီးတစ္ခုကို အစျပဳမိေနျပီ….
*********
ဆရာပန္းခ်ီျပခန္းဆီကို ဦးတည္လာမိတယ္… ေျခလွမ္းေတြက တံု႔ဆိုင္းဆဲ… အေတြးထဲမွာ ဗေလာင္ဆူေန မိတယ္… ကိုယ့္ေျခေပၚကို ကိုယ္တိုင္ ရပ္ဖုိ႔.. ကုိယ့္ေျခရာ ကိုယ္ေဖာ္ဖုိ႔… မွတ္တိုင္မ်ားစြာ စိုက္ဖုိ႔.. ေမ်ာ္လင့္ရင္ထြက္လာတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ဟာ အခုေတာ့ သူမ်ားကို ျပန္မွီရအံုးမွာလား… ရည္မွန္းထားတဲ့ ေျခလွမ္းတိုင္းကို ေဘးလူေတြ ေဖးကူေနရတဲ့ ဘ၀ကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လွမ္းမိျပီလား… ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ အႏုပညာေပၚမွာ ရပ္တည္ဖုိ႔… ေျခလွမ္းတစ္ခု အျဖစ္ ဆရာကို ပန္းခ်ီကားေလးေတာ့ ျပခ်င္ေသးတယ္… ဆရာ့ ေ၀ဖန္ခ်က္ကိုေတာ့ ၾကားခ်င္ေသးတယ္…
“မင္းဒီမွာ ဘာရပ္လုပ္ေနတာလဲ ”
ျမင္ရံုနဲ႕မွတ္မိေသးတဲ့ ဆရာကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္.. မိုးရြာမွ မ်က္ႏွာသစ္ျဖစ္တဲ့ ဘ၀မွာ သူငယ္ခ်င္းအရင္းေတာင္ မမွတ္မိၾကပါဘူး.. (မကူညီခ်င္၍ ဟန္ေဆာင္သြားသူမ်ားလဲရွိပါသည္) … မမွတ္မိတဲ့လူေတြၾကားမွာ အမွတ္မရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္ဖူးခဲ့ျပီးျပီ… မွီရာ ခံု.. ထိုင္ရာ ၾကမ္း…. လွဲရာ ကုတင္ .. ကၽြန္ေတာ္ အရာအားလံုးကို ကုိယ္ျမင္ခ်င္သလို ေနခဲ့ျပီးျပီ… ဆရာ မွတ္ခ်က္ ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ လြင့္ထြက္သြားလဲ မမႈေတာ့.. .. အဆိုးဆံုးေမ်ာ္လင့္လာတဲ့ ေကာင္… ဘယ္အရာကမွ ဒဏ္ရာေတြ ထပ္မေပးႏိုင္ေတာ့… ကၽြန္ေတာ္ ဆရာဆီလွမ္းလာခဲ့တဲ့ လမ္းက ကၽြန္ေတာ္ကို အခ်ိန္မေရြး ဖိတ္ေခၚေနဆဲ မဟုတ္ပါလား….
“ကၽြန္ေတာ္ ပန္းခ်ီကားလာျပတာ ဆရာ”
“လာေလကြာ ျပခန္းထဲ ၀င္လာပါလား”
“ကၽြန္ေတာ္….”
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ၾကည့္မိသည္… အေရာင္ေတြလြင့္ျပီး အန႔ံေတြ မတသီစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ထြက္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္… ဘယ္လိုလုပ္ ဆရာအသိုက္ အျမံဳထဲ ေျခခ်ရဲမွာလဲ…. ကၽြန္ေတာ့္ ေျခလွမ္းဟာ ပန္းခ်ီျပခန္းကို ညစ္ႏြမ္းသြားေစမလား… ႏိုမ့္က်ေနတဲ့ေကာင္တစ္ေကာင္ပါ… ကုိယ့္ေဘးက အရာအားလံုးကို ကိုယ့္ေနရာထဲေတာ့ ဆြဲမသြင္းခ်င္…. ကၽြန္ေတာ္ လူႏိုမ့္ေနေပမယ့္.. စိတ္ဓါတ္ေတြက ျမင့္ဆဲလုိ႔ ယံုၾကည္ထားဆဲပါ…
“လာကြာ…”
ေျပာေျပာဆုိဆုိနဲ႕ ပုခံုးဖက္ဆြဲေခၚသြားေသာ ဆရာ့ ေႏြးေထြးမႈေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ မရံုးထြက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး… ေ၀းကြာခဲ့တဲ့ အိမ္ဆိုတဲ့ အရသာကို ကၽြန္ေတာ္ ခဏတာ ခံစားခြင့္ရလိုက္တယ္… ေႏြးေထြးရာ အရာရာျပည့္စံု ခဲ့တဲ့ အသိုက္တစ္ခုက ပ်ံထြက္လာတဲ့ ငွက္ဟာ ခဲျမင္ရံုနဲ႕ ေၾကာက္တတ္ေနျပီ… အိမ္ဆီျပန္လွည့္ဖို႔ ေျခဦးက ညြန္ေနခဲ့ေပမယ့္ မာနေတြက ကၽြန္ေတာ္ ႏွလံုးသားကို တားဆီးေနတယ္… အခုေတာ့.. ကၽြန္ေတာ္… မျငင္းသာေတာ့…
“မင္း အိမ္ကထြက္သြားတာ မင္းအေမေျပာတယ္.. ငါက မင္းငါ့ဆီလာမယ္ထင္ေနတာ”
“ကၽြန္ေတာ္….”
စကားေတြ မဆက္ျဖစ္ေပမယ့္အေတြးေတြ ႏွစ္ေနမိသည္… အေမ႔ဆီက အကုန္ အေမြဆက္ခံခြင့္ မရေတာ့ေပမယ့္.. အေမ႔ဆီက မာနတစ္ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ယူလာမိသည္… အေမ႔ဆီက ယူလာတဲ့ မာနဟာ ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္ တည့္မတ္စြာရပ္ေနျခင္းရဲ႕ အေျခခံအေၾကာင္းတရားတစ္ခုဆိုတာ သိလာမိတယ္….
“သိပါတယ္.. မင္းက မာနက ခပ္ၾကီးၾကီးပဲ.. ေတာ္ရံုမလာေလာက္ဘူးဆုိတာ ငါတြက္ျပီးသားပါ… အခုမင္း အိမ္ျပန္မလား… ”
“မျပန္ခ်င္ေသးဘူး ဆရာ.. အေမ စိတ္ဆိုးေနမယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္…”
“စိတ္ဆိုးစရာလားကြ.. အေမပဲစိတ္ပူမွာေပါ့”
“ တျခားအေမနဲ႕ မတူဘူးဆရာ … အေမက သူခ်တဲ့ ေဘာင္ထဲမ၀င္ရင္ ထြက္ေနတဲ့အရာကို ဘယ္ေတာ့မွ ညွာတာရိုးမရွိဘူး.. ကၽြန္ေတာ္သိတယ္”
တစ္သက္မွာ ၉ တန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာ တစ္ခါပဲေက်ာင္းေျပးဖူးတဲ့ ခဏကို သတိရမိတယ္… အိမ္ျပန္အေရာက္မွာ ၾကိမ္လံုးနဲ႕ မေစာင့္ေနေပမယ့္.. ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀မွာ အနာက်င္ဆံုး ျဖစ္ရမယ့္ နညး္နဲ႕ အေမအျပစ္ေပးခဲ့တယ္… ကၽြန္ေတာ့္ ပန္းခ်ီေတြကို မီးရႈိ႕ျပစ္လိုက္တယ္… ေက်ာင္းတစ္ရက္ေျပးမိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တစ္သက္သာဆြဲထားေသား ပန္းခ်ီကား မွန္သမွ် ျပာဘ၀ေျပာင္းသြား ျပီ…. ကၽြန္ေတာ္ေပါက္ကြဲတယ္ ငိုေၾကြးတယ္… (တန္ဖုိးၾကီး လက္ရာေကာင္းမ်ား မဟုတ္ေသာ္လဲ ကၽြန္ေတာ္ ျမတ္ႏိုးသည္ တန္ဖိုးထားသည္… ) အေမကေတာ့ လစ္လွ်ဴရႈထားတယ္… ထမင္းစားပြဲကို ႏွစ္ရက္ေလာက္ ၀င္ခြင့္မရခဲ့ဘူး… “ကၽြန္ေတာ္ မွားပါတယ္ … ခြင့္လြတ္ပါအေမ ” လို႔ေတာင္းပန္တဲ့ ညက ခြင့္လြတ္ခဲ့ေပမယ့္… လြတ္လပ္ခြင့္ တစ္ခ်ိဳ႕ အေမဥပေဒေတြ ထပ္ထုတ္တာခံလိုက္ရတယ္… နာက်င္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ အေမမ်က္ႏွာ တစ္ခ်က္မွ မပ်က္ဘူး… “ငါသားလုပ္ခ်င္ရင္ ငါထားသလုိေနရမယ္… နင့္အတြက္ ငါမ်က္ႏွာ မပ်က္ခ်င္ဘူး” လို႔ စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ကူေပါင္းမ်ားစြားကို စေတးခဲ့ဖူးတယ္…
“မင္းမျပန္ရင္ ဘယ္မွာေနမွာလဲ.. မင္းအခု ဘယ္မွာေနလဲ”
ဆရာစကားမွာ သတိေတြ ျပန္၀င္လာေပမယ့္… ေတြးစရာေတြက ထပ္ထြက္လာျပန္ပါတယ္….. ကၽြႏ္ေတာ္ ဘယ္မွာေနမွာလဲ.. ကမာၻက်ယ္ရင္ က်ယ္သေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ေနလို႔ရပါတယ္ လို႔ ေျဖခ်င္လိုက္တယ္… ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႕ ဆန္တဲ့ဘ၀ကို ၁ လေလာက္ပဲ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒဏ္ရာေတြ အမ်ိဳးစံုေအာင္ သင့္ခဲ့သူပါ… မျငင္းေတာ့ပါဘူး.. ေလာကကို ကၽြန္ေတာ့္ ေၾကာက္ေနမိတယ္….
“မသိဘူးဆရာ…. ”
“မင္းမျပန္ခ်င္ေသးရင္ ဒီမွာေနေပါ့.. ငါ့ျပခန္းမွာေန… ေနာက္ မင္းငါဆီမွာ အလုပ္လုပ္ေပါ့.. ျပခန္းေစာင့္ … ေနာက္ အခ်ိန္ပိုင္း ပန္းခ်ီသင္ေပါ့.. ငါလက္ေထာက္အေနနဲ႕ ”
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆရာ”
ကၽြန္ေတာ္ ေက်းဇူးထက္သာမယ့္စကားလံုးရွာေနမိတယ္… ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဒါက အိုေအစစ္ဆိုတာ ေသခ်ာတယ္… ေက်းဇူး ေက်းဇူး… ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀တစ္ခုလံုးနဲ႕ တင္လိုက္ခ်င္တယ္….
“ ဆရာ ဒီကားေလး ၾကည့္ပါအံုး ”
ေသသပ္စြာထုတ္ပိုးထားတဲ့ ေရြေရာင္ေန႕ရက္မ်ားဆိုတဲ့ ပန္းခ်ီကားေလးကို ထုတ္ျပခဲ့တယ္… ဆရာ့ ကုိျပရတာ စိုးထိတ္မိတယ္.. တခ်ိန္က ခံစားခ်က္လုိေနပါတယ္လုိ႔ ေျပာခဲ့တာ .. ဒီဆရာပဲမဟုတ္ပါလား… အခ်ိန္ၾကာျမင့္စာ သူၾကည့္ေနသည္… မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ရင္း(အာရံုစိုက္ ၾကည့္ျခင္း) ၾကည့္ေနရာက တေျဖးေျဖး ေျဖေလွ်ာ့လာျပီ…
“ေအကြာ…. ဆရာေျပာတာ ဒီလိုမ်ိဳးကြ.. တကယ္ခံစားခ်က္နဲ႕ပဲ… မင္းဆြဲခဲ့သမွ်မွာ ဒါအေကာင္းဆံုးပဲ…ကဲ မင္းေရမိုးခ်ိဳးထား ငါညစာကို အိမ္က ေကာင္ေလးကို ပို႔ခိုင္းလိုက္မယ္… မိုးခ်ဳပ္ေနျပီ.. ေနာက္ေန႔မွဆက္ေဆြးေနြးတာေပါ့… မင္းလဲ ေကာင္းေကာင္းစဥ္းစားၾကည့္ေပါ့.. မင္းဘ၀အတြက္… ”
ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀အတြက္.. အခုေတာ့ ပူစရာ သိပ္မလုိေတာ့ဟု ကၽြန္ေတာ္ခံစားရသည္.. ပန္းခ်ီျပခန္းတြင္ေနရမည္… ပန္းခ်ီလက္ရာမ်ား ေလ့လာခြင့္ရမည္… ပန္းခ်ီသင္ေပးခြင့္ရမည္… ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခ်င္တဲ့ အရာ.. ကၽြန္ေတာ္ ရည္မွန္းခ်က္… ကၽြန္ေတာ္ ခရီး စတင္ရျခင္း ရဲ႕ အေၾကာင္း အရင္း မဟုတ္ပါလား…. အခုေတာ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ လြယ္အိတ္တစ္လံုး အေတြးတစ္စုနဲ႕ ေကာင္းကင္မရွိေတာ့တဲ ဘ၀ထဲ ခရီးစခဲ့သည္… ထိုေကာင္ေလး.. ပန္းခ်ီဆရာ တစ္ေယာက္ အသြင္ေျပာင္း ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ (ေရြေရာင္ေန႔ရက္မ်ား) ႏွင့္ ခရီးဆက္ေနသည္….
*********
လံႈျခံဳမႈအရသာကို တစ္ညတာ အခ်ိန္လြန္စြာ ခံစားမိလုိက္သည္.. အိပ္မက္ေတာင္ မက္ခြင့္မရလိုက္ပဲ တစ္ညတာကုိႏွစ္ျခိဳက္စြာ ကုန္ဆံုးျပစ္လိုက္ေတာ့.. ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ယာထေနာက္က်သြားပါတယ္.. ျပခန္းေတာင္ ဖြင့္ျပီးေနျပီထင္တယ္… ကၽြန္ေတာ္ နေဘး နရံကို ေငးၾကည့္မိသည္.. ကၽြန္ေတာ္လန္႔သြားသည္.. ပန္းခ်ီကားေလး ေပ်ာက္ေနျပီ.. ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ ရွာေနမိတယ္… ဘယ္ေပ်ာက္သြားလဲ.. ဖြင့္ထားတဲ့ ျပတင္းေပါက္ကုိ ျမင္မိေတာ့ .. ကၽြန္ေတာ္ တုန္လႈပ္သြားတယ္… သြားပါျပီ… ဒီပန္းခ်ီကားေလး သူခိုးလက္ထဲပါသြားျပီလား… ေနာက္ ျပခန္းထဲက ပန္းခ်ီေတြေရာ.. အားလံုး တန္ဖိုးၾကီးတဲ့ကားေတြၾကီးပဲ… ကၽြန္ေတာ္ အရူးမီး၀ိုင္းသလိုျဖစ္ေနျပီ… ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ လမ္းေပၚမွာေနရင္းေကာင္းသား.. အခုေတာ့ … ၀မ္းနည္းျခင္း စုိးထိတ္ျခင္းမ်ား ရင္ဘက္ထဲေဆာင့္ ၀င္လာသည္… စိတ္ခ်လက္ခ်အပ္ခဲ့တဲ့ ေႏြးေထြးတဲ့ ဆရာ႔မ်က္ႏွာ ျပန္ျမင္ေယာင္မိတယ္… ကၽြန္ေတာ္…. မွားျပီ….
“ေဒါက္ေဒါက္ ”
ဆရာထင္သည္… ကၽြန္ေတာ္ စုိးရိမ္တၾကီး တံခါဖြင့္လိုက္ေတာ့
“မင္းမဖြင့္ရင္ ငါ၀င္လာေတာ့မလုိ႔”
“ဆရာ ကၽြန္ေတာ္ … ”
“ေအး မင္းကိုငါေျပာရအံုးမယ္… ”
ကၽြန္ေတာ္ စိုးရိမ္တၾကီးနားေထာင္မိသည္… ေဒါသသံမပါေသာ ဆရာအသံက အရင္ကတည္းက ေအးစက္ျမဲမို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထိပ္လန္႔ေနမိသည္… တိတ္ဆိတ္မႈ ေအးဆက္မႈေတြဟာ တစ္ခါတစ္ရံ ဆူညံမႈ ပူေလာင္မူေတြထက္ ေျခာက္လွန္႔ျမဲ…. အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဆရာ ေအးဆက္မႈေတြၾကား တိုးတိတ္ေနမိတယ္… ဆရာ ဘယ္လို အျပစ္တင္မလဲ….
“ မင္းကားေလးကို ငါျပခန္းမွာခ်ိတ္ထားလိုက္တယ္… မနက္က ငါတံခါးေခါက္တာအၾကာၾကီးပဲ မင္းမႏိုးတာနဲ႕ ငါအခန္းထဲ ၀င္လာရင္း မင္းကားေလးကို ေတြ႔လုိ႔ ခ်ိတ္ထားလိုက္တယ္… ငါစိတ္ထင္ေစ်းေကာင္းရမယ္ထင္တာပဲ…”
ကၽြန္ေတာ္ နံရံမွာ တင္ခြင့္ရေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ကားေလးအတြက္ ဂုဏ္ယူေနမိသည္… ရင္ထဲက အပူလံုးၾကီးက်သြားရံုမက.. ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္ရြင္မႈပါ ထပ္ေဆာင္းရမိသည္… ေပ်ာ္ရြင္စရာ အေကာင္းဆံုး ေန႔ရက္ပါပဲ.. ပန္းခ်ီဆရာၾကီးမ်ားေနာက္က အခန္းေထာင့္မွာေနခြင့္ရေနတဲ့ ပန္းခ်ီကားေလးဟာ ..ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္ မွတ္တိုင္ပါပဲ… လက္ရာမွီတယ္ မမွီတယ္ မမီွ ဘူးဆုိတာထက္… ကၽြန္ေတာ္ပိုင္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေနရာရွိသလို ခံစားလိုက္ရတယ္… ကၽြန္ေတာ့္ ရပ္စရာတစ္ေနရာရသလို … အသက္ရႈဖု႔ိ ေနရာေရာက္သလုိ.. ခံစားခ်က္ေတြ အားလံုးေပါ့ပါးေနခဲ့တယ္… တိမ္ေပၚေရာက္ေနတဲ့ ငွက္လား.. ကၽြန္ေတာ္ ပ်ံဖုိ႔ေတာင္ ေမ႔သြားမိခဲ့တယ္…
အဲ့ဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀ကို အသြင္တစ္မ်ိဳးနဲ႕ စတဲ့ ေန႔ေပါ့ .. အမွတ္ရလို႔ မဆံုးပါဘူး… ဆရာ့ ပန္းခ်ီသင္တန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အကူအေနနဲ႕လဲ လုပ္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္… တပည့္အငယ္ေတြကုိ နည္းျပခြင့္လဲရခဲ့တယ္… အဆင္ေျပမႈေတြစေတြျပီလုိ႔ ထင္လာမိတယ္… စိုးရိမ္စရာအေတြးေတြ ေခါင္းထဲ ၀င္မလာေတာ့… ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ့္အလုပ္ကို အေကာင္းဆံုးလုပ္ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့တယ္.. ဆရာ ယံုၾကည္မႈ ဆရာ လက္လြဲမႈေတြ ကို ရယူခဲ့တဲ့ သူဟာ ထိုက္တန္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ျပဖုိ႔ အျမဲၾကိဳးစားေနခဲ့တယ္… အခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ဟာ ပန္းခ်ီကားေတြနဲ႕ တသားတဲ့က်ေနခဲ့သလို.. ပန္းခ်ီျပခန္းၾကီးဟာလဲ ကၽြန္ေတာ္ နားခိုရာေနရာဆိုတာထက္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀တစ္စိတ္တစ္ေဒသျဖစ္လာျပန္ပါတယ္…..
ညဘက္ဆို ပန္းခ်ီျပခန္းထဲက ပံုေတြကုိကၽြန္ေတာ္ ကူးဆြဲမိတယ္… ဘာရယ္မဟုတ္ေပမယ္… ပံုေကာင္းမွန္ရင္ သိမ္းထားခ်င္တဲ့ အက်င့္ေလးေၾကာင့္ပါ… အခုကၽြန္ေတာ့္မွာ ဆရာၾကီးေတြရဲ႕ ပန္းခ်ီကား အေသးေလးေတြရွိေနပါတယ္…
ဒီလိုပဲ မနက္ျဖန္ကိုမေတြးပဲ စုတ္တံကို ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀တစ္စိတ္တစ္ေဒသ မကေပးခဲ့တဲ့ ၁ လနီးပါးၾကာတဲ့ ေန႔မွာေတာ့… ေ၀ခြဲစရာ ဆံုးျဖတ္ခက္ရတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ ေပၚလာပါတယ္… ဒါကေတာ့
“မေန႔က မင္းေဆးေတြသြား၀ယ္ ေနတုန္း မင္းကားကို ေစ်းေမးသြားတယ္ သူကေတာ့….. ”
ကၽြန္ေတာ့္နားမယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ… ေစ်းက ပန္းခ်ီကားၾကီးေတြအတြက္ မမ်ားဘူးဆိုေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀အတြက္မ်ားလြန္းလွပါတယ္… အဲ့ဒီ ေငြေတြနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ အေမဆီျပန္သြားျပီး အေမ႔တရား၀င္ ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ မမြဲပါဘူး ပန္ခ်ီဆရာပဲလုပ္မယ္လုိ႔ ေျပာခ်င္တယ္… အဲ့ဒီေငြေတြနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အေမ႔ဆီ မျပန္ရင္ေတာင္ အခန္းေလးငွား ကားေကာင္းေလးေတြဆြဲျပီ.. တစ္ေယာက္တည္းေနသြားလုိ႔ရတယ္.. အဲ့ဒီေငြေတြနဲ႕ ေဆးအေကာင္းစားေတြ ၀ယ္လုိ႔ရသည္… အဲ့ဒီေငြေတြနဲ႕.. အဲ့ဒီေငြေတြနဲ႕….
ဟာ…. ေလာဘေတြ ေလာဘေတြ… မနက္ကအထိေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ နွလံုးေသြးနဲ႕ ထပ္တူ ခ်စ္ေနဆဲ ခံစားခ်က္ အျပည့္အႏွက္ဆြဲထားတဲ့ ကားေလးကို… ကၽြန္ေတာ့္ ေလာဘက ထုတ္ေရာင္းဖုိ႔ ဆြယ္ေနပါလား…. မျဖစ္နိုင္ဘူး… အဲ့ဒီကားေလးက ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀အလွည့္အေျပာင္း လက္ေတြေျပာင္းလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒီထက္ေကာင္းလာရင္ေတာင္.. ဒီကားေလးက.. မေျပာင္းမလဲ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တန္ဖိုးျဖတ္လို႔ မရတဲ့ကားေလးပဲ…. ဒါေပမယ့္.. တစ္သက္လံုး ဆရာဆီမွာကပ္ေနသြားမလားဆိုတဲ့ အေတြးကလဲ ၾကိဳၾကားၾကိဳၾကား ျဖတ္၀င္လာတတ္ေသး… ကၽြန္ေတာ့္ တစ္ေခါင္းလံုး လြန္ဆြဲတဲ့ ၾကိဳးေတြ ရစ္သိုင္းလုိ႔ေနျပီ… ဆံုးျဖတ္ရခက္ေနပါျပီ…
“မင္းစဥ္းစားအံုးေပါ့.. ပန္းခ်ီဆရာအသစ္တစ္ေယာက္ကို ဒီေစ်းေပးတယ္ဆိုတာ မ်ားေတာ့မ်ားတယ္ကြ.. ဒါေပမယ့္ သူကေတာ့ အဲ့ဒီကားကို အေတာ္ၾကိဳက္ပံုေပၚတယ္… မင္းစဥ္းစားအံုးေပါ့..ဆရာကို ဖုန္းနံပါတ္ေပးသြားတယ္.. ေရာင္းမေရာင္ အေၾကာင္းျပန္ေပးမယ္… ”
ကၽြန္ေတာ့္ တစ္ညလံုး အိပ္ေရးမ၀ခဲ့ပါဘူး… စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ဆန္အိပ္မက္ေတြထြက္လာသလို… ပန္းခ်ီကားကို ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀ထဲကဆြဲထုတ္မယ့္ လက္ေတြကလဲ အေမွာင္ညထဲ တိုး၀င္လာတယ္… ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ မမွ်တဲ့ညမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေရြေရာင္ေန႔ရက္မ်ားဆိုတဲ့ အ၀ါေရာင္ေတာက္ေတာက္ ပန္းခ်ီကားအေရွ႕မွာ တစ္ညလံုးကုန္ဆံုးခဲ့တယ္… အာရံုမေရာက္ခင္မွာ အာရံုထဲေရာက္လာတဲ့ အေတြးတစ္ခုေၾကာင့္.. ပန္းခ်ီကားအတြက္ သတ္မွတ္ခ်က္တစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ကပ္လိုက္တယ္…. “ေရာင္းရန္မဟုတ္ပါ”
ဒီကားေလးကို ဆြဲျပီး အိမ္ေပၚကဆင္းခဲ့ရသည္… အမွတ္တရတစ္ခုေပါ့… အေမကို တစ္စိတ္တစ္ေဒသ ေပးပိုင္ထားသည္.. ဒီကားကို ဆြဲတုန္းက မရွိေသးတဲ့ ခ်စ္သူ …. မသိေသးတဲ့ အနာဂတ္ကို ရည္ရြယ္ခဲ့သည္.. ကၽြန္ေတာ္ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ ပိုင္သည္… ခ်စ္သူ တစ္စိတ္တစ္ေဒသပုိင္သည္… ပိုင္သူေတြခြဲေပးထားေပမယ့္ ယူသူမရွိေသး… အေသြးအသားနဲ႕ ဆြဲခဲ့တဲ့ကားေလးပါ…. ေငြနဲ႕ ၀ယ္ယူလို႔မရတာေတြထဲကို ကၽြန္ေတာ္ ထည့္သြင္းတန္ဖိုးထားခဲ့တယ္… ဒီညမွာ ေရြေရာင္ေတာက္မယ့္ ေန႔ရက္ေတြ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ အေရာင္ေတြ ေပ်ာက္ေနခဲ့သည္….
*********
ပန္းခ်ီကားကိစၥက ေမ႔ေမ႔ေပ်ာက္ပ်ာက္ျဖစ္သြားပါျပီ… (၀ယ္ခ်င္သူကိုေတာ့ မေတြ႔လုိက္ရ ဆရာ မေရာင္းဘူးဟု ျပန္အေၾကာင္းၾကားလိုက္တယ္လို႔ေတာ့ ၾကားလိုက္မိတယ္ )… ပန္းခ်ီဆရာတစ္ခ်ဳိရဲ႕ ပညာရွင္ အဆင့္ ေ၀ဖန္မႈေတြေအာက္ ထိုကားေလးက မားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ႏိုင္ခဲသည္အထိ ေကာင္းခဲ့တယ္… အားလံုးကေတာ့ ယူဆၾကသည္… ကၽြန္ေတာ့္ masterpiece ေပါ့ … ကၽြန္ေတာ့္ တစ္သက္တာ ဒါမ်ိဳးကား ထပ္ေရးဖုိ႔ဆိုတာ ခက္ေတာ့မယ္ဆိုတာ မွန္းလု႔ိရေနပါျပီ.. ဒါေၾကာင့္ မေရာင္းမိလိုက္တဲ့ အတြက္ေနာင္တ မရမိ… ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတြက္ ေတြးမိတိုင္းပီတိ ျဖစ္ရတဲ့ကားေလဟာ.. ျမင္တာထက္ ေဆးစံုတယ္.. ျမင္တာထက္ တန္ဖုိးရွိတယ္ … ထင္တာထက္ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေသြးသားေတြပါေနခဲ့တယ္….အခုဆို ဆရာအိမ္မွာေနလာခဲ့တာ ၁ လေက်ာ္ေနျပီ… အခုဆို ကၽြန္ေတာ္က ဆရာ့ တပည့္အသစ္ေတြကို သင္ရသည္… တပည့္မေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတဲ့ေန႔ကို သတိရမိတယ္.. သူက ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အသက္ အတူတူေလာက္ပါပဲ… ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ ေရြေရာင္ေန႔ရက္မ်ားဆိုတဲ႕ ပန္းခ်ီကားကို လက္ညိုးထိုးျပီး… ဒါမ်ိဳးဆြဲတတ္ဖုိ႔ ဘယ္ေလာက္ၾကာမလဲဟင္လို႔ ေမးလိုက္တဲ့ေန႕က ကၽြန္ေတာ္ အံ့အားသင့္သြားသည္…
“အဲဒီ ပန္းခ်ီဆရာ ကတစ္မ်ိဳးပဲသိလား ၀ယ္မယ္လို႔ၾကိဳက္ေစ်းေပးေတာ့ မေရာင္းဘူး”
ျပစ္တင္သံေလးႏွင့္ သူေျပာလိုက္တဲ့ခဏ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးလဲ ပန္းခ်ီကားထဲေရာက္သြားခဲ့တယ္…. ပန္းခ်ီဆရာေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္လက္မွတ္မထိုးမိလိုက္… ဒါေၾကာင့္ဘယ္သူလဲ ခန္႔မွန္းရခက္မည့္ ပန္းခ်ီကားတစ္ကားပါပဲ… စတိုင္ကို ၾကည့္ျပန္လ်ွင္လဲ ကၽြန္ေတာ္ မွာ တစ္ကားပဲရွိေသးတာမို႔..ဘယ္သူမွ မသိႏိုင္… ဆရာကိုလဲ သူမေမးရဲဘူး ထင္တယ္… ဒါေၾကာင့္ ဆရာလက္ေထာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးေနျခင္းလား…. ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုေျဖရမလဲ..
“၀ယ္မယ္ေျပာမွပဲ ေရာင္းရန္မဟုတ္ပါလို႔ စာကပ္ေတာ့တယ္”
“ညီမက ဒီကားကို ဘာလို႔ၾကိဳက္တာလဲ”
ကၽြန္ေတာ္ အရဲစြန္႔ျပီးေမးမိလိုက္ျပီ… သူေ၀ဖန္မႈကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခံႏိုင္ရေတာ့မွာေပါ့.. ပညာရွင္မဟုတ္ေပမယ့္.. အျပင္လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေ၀ဖန္မႈကိုလဲ ၾကားခ်င္မိသည္… အထူးသျဖင့္ ဒီေကာင္မေလးရဲ႕ ေ၀ဖန္သံေပါ့… သူက ဒီကားကိုၾကိဳက္သည္ဟု ေျပာေနတဲ့သူ.. ဒါေၾကာင့္ သူ႕ခံစားခ်က္ၾကားခ်င္မိသည္…
“မသိဘူး… ဒါေပမယ့္.. ဒီကားေလးၾကည့္လုိက္ရင္ ရင္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးပဲ… မေျပာျပတတ္ဘူး.. ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ အဲ့သလိုခံစားရတယ္”
ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ႏူးမိပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ့္ကားေလးကို ခံစားေပးမယ့္လူလို႔ ျမင္လာမိသည္… ကၽြန္ေတာ္ ထိုေန႔က စျပီး အဲ့ဒီေကာင္မေလးကို သတိထားမိသည္… ေရြရည္တဲ့.. နာမည္နဲ႕ ဆင္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကားေလးကို သူၾကိဳက္တာျဖစ္ႏိုင္သည္… ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့.. ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ပရိတ္သတ္တစ္ေယာက္ရလို႔ ၀မ္းသာမိသည္…
အဲ့ဒီညက သူေက်နပ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ေရြေရာင္ညေန ဆိုေသာ ပန္းခ်ီကားကို ဆြဲျဖစ္တယ္… ၁ ပတ္ေလာက္အၾကာမွာေတာ့ အဲ့ဒီကားေလးကုိ ဆရာခြင့္ျပဳခ်က္ႏွင့္ တစ္ေနရာတင္လိုက္သည္… ေရြရည္ ျမင္လွ်င္ ဘယ္လိုေျပာမလဲ သိခ်င္မိတယ္…. ေရြရည္ ၀ယ္မလား… ၀ယ္မယ္ဆိုလွ်င္ အလကား ေပးမိလိမ့္မည္ ထင္သည္… ေရြေရာင္ေန႔ရက္မ်ားကို ဆြဲတာလဲ ကၽြန္ေတာ္ပါလု႔ိ ၀င္ခံမိလိမ့္မည္… ထိုေန႕ ေရြရည္ အဲ့ဒီ ေရြေရာင္ ညေနကို ၾကည့္ေနသည္… ခဏအၾကာမွာေတာ့ …
“အဲ့ဒီ ပန္းခ်ီဆရာ ဘယ္တုန္းကေပးသြားတာလဲဟင္”
သူက ပန္းခ်ီဆရာကိုသိခ်င္ပံုေပၚသည္…
“သူက နယ္ကေလ… တစ္ခါတစ္ခါလာရင္ တစ္ကားေလာက္ေပးတတ္တယ္.. ညီမေရာ ဒီကားကုိ ဘယ္လိုသေဘာရလဲ”
“ေရြေရာင္ေန႔ရက္မ်ားလိုပဲ လွပါတယ္.. ”
ပညာရွင္မဟုတ္ေသာ သူမ မွတ္ခ်က္နဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသားမိတယ္….သူ႔အတြက္ရည္ရြယ္ျပီး ဆြဲခဲ့တာမလား… သူၾကိဳက္ဖု႔ိအေရးၾကီးတယ္…. သူလိုခ်င္တယ္ ၀ယ္မယ္လု႔ိ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းပါက ဖြင့္ေျပာလွ်င္ လက္ေဆာင္အျဖစ္ေပးလိုက္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပင္ေနမိတယ္…. သုိ႔ေသာ္
“ဒါေပမယ့္ ေရြေရာင္ ေန႔ရက္မ်ား ဆိုတာကိုပဲ ညီမက ၾကိဳက္တယ္”
“ဒီကားက ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ”
“မသိဘူး.. ခံစားလို႔မရဘူး…..”
“ေအကြ.. ဒီကားက ခံစားခ်က္ေပ်ာက္ေနတယ္”
ဆရာ မွတ္ခ်က္တစ္ခုကို ျဖတ္သြားရင္း ေပးသြားသည္… ကၽြန္ေတာ္လဲ ပန္းခ်ီကားေလးကို ျပန္ၾကည့္မိသည္.. ဟုတ္ပါရဲ႕.. ခံစားခ်က္ေတြ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ….အဲ့ဒီညေနက စလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ကားေပါင္းမ်ားစြာ စေရးေတာ့သည္.. ေရြေရာင္ေန႔ရက္မ်ားကိုပဲ ၁၀ ပံုေက်ာ္ခဲ့ေပမယ့္ .. အကုန္လံုး မမွီနိုင္တဲ့အဆံုး ေခ်ာင္ထုိးျပစ္လိုက္သည္…. ေရြေရာင္ေန႔ရက္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လုိဆြဲခဲ့သလဲ… အဲ့ဒီညကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေခါက္ျပန္ခံစားၾကည့္လိုက္တယ္…. ဒါေပမယ့္ ေနာက္တစ္ေခါက္ ရင္ဘက္နံရံကို လာေခါက္သြား ျပန္ျပီ… “ခ်စ္သူ” ….. ဟုတ္တယ္ ခ်စ္သူ…. ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ခံစားခ်က္အစေရာက္လာေပမယ့္ ဆက္ခံစားလို႔မရ… ေရြရည့္ မ်က္ႏွာ က ခဏခဏ ၀င္လာတတ္သည္…. ခ်စ္သူ… ကၽြန္ေတာ္ ေရရႊတ္ေနမိတယ္ …. ေရြရည္….ဟုတ္တယ္ ေရြရည္… ကၽြန္ေတာ္ ေရရြတ္မႈကို အဆံုးမသတ္ ႏုိင္ေတာ့ …. ကၽြန္ေတာ္ ႏွလံုးသား တစ္ခုလံုး သူမ မေထာင္ထားတဲ့ သူမ မျဖန္က်က္ထားတဲ့ ေက်ာ့ကြင္းေပါင္းမ်ားစြာ မွာ က်ဆံုးေနပါျပီ….
*********
အဲ့ဒီကာလအတြင္းမွာ ေရြေရာင္ညေနကို ထိုက္သင့္တဲ့ ေစ်းတစ္ခုနဲ႕ေရာင္းလိုက္ရသည္.. (ေရြေရာင္ေန႔ရက္မ်ား ဆိုေသာကားႏွင့္ယွဥ္လိုက္လွ်င္ အလြန္နည္းေသာ ေငြျဖစ္သည္… )ကၽြန္ေတာ့္ ၁ လစာေလာက္ ေအးေဆး ဖူလံုခဲ့တယ္… နဲပါးတဲ့ ေၾကးတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လုိမွ မခံစားမိေတာ့.. ပန္းခ်ီဆရာေတြ စိတ္မ၀င္စားေလာက္ေအာင္ လက္ရာက်ေနတဲ့ ကားတစ္ကား ထြက္သြားတာဟာ … ကၽြန္ေတာ္ အေနနဲ႕ ေစ်းႏိုမ္ခံရတယ္ဆိုတာထက္… ေစ်းေကာင္းတစ္ခုလို႔ ရင္ေကာ့ေျပာခ်င္ေနေပမယ့္… အႏုပညာအရ ကၽြန္ေတာ္ ခါးက်ိဳးသြားခဲ့ျပီ…. ေရြေရာင္ေန႔ရက္မ်ားေနာက္… သူ႕ေလာက္ အဖ်ားမမွီတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြန႕ဲ ပဲကၽြန္ေတာ္ဟာ တ၀ဲလည္လည္ ေန ေနမိတယ္…
ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ထပ္ ေရြေရာင္ အတိတ္ ဆိုတဲ့ကားကို တင္လိုက္ျပန္သည္… သုိ႔ေသာ္ ေရြရည္လဲ ခံစားလို႕မရ.. ဆရာကလဲ ခံစားခ်က္ မရွိဆိုတဲ့ ေ၀ဖန္သံမ်ားၾကားမွာပဲ အဲ့ဒီကားေလး ေရာင္းထြက္သြားျပန္သည္…
ကၽြန္ေတာ္ ၃ လအတြင္း ၂ကားေရာင္းထြက္ခဲ့သည္.. ဆရာကေတာ့ လက္ကို တတ္ေအာင္လုပ္ဖုိ႔ ေငြေနာက္မလိုက္ဖုိ႔တားသည္… ေရြေရာင္ေန႔ရက္မ်ားကို မွီေအာင္ဆြဲခိုင္းသည္… ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တစ္လတစ္ကားေရာင္းရဖုိ႔ စိတ္ကူးေနမိတယ္… ေရြေရာင္ေန႔ရက္မ်ားကို မမွီႏိုင္ေတာ့ ဟု ဆံုးျဖတ္ထားလိုက္တယ္… ကၽြန္ေတာ္မမွီႏိုင္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ မွတ္တိုင္ကိုအခ်ိန္တိုင္း ၾကည့္ ၾကည္ႏူးျခင္းေတြ အၾကိမ္တိုင္း ရရွိခဲ့တဲ့အထိ အဲ့ဒီကားေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ျမတ္ႏိုးသည္… အခုေတာ့ ေရြေရာင္ အနာဂတ္ဆိုတဲ့ ကားေလးကိုေတာင္ ဆြဲဖို႔ ဆိုင္းျပင္းေနမိတယ္ .. ေတာ္ရံု ပန္းခ်ီဆရာေတြေတာင္ တစ္လတစ္ကားဆိုတာ အင္မတန္အဆင္ေျပေနတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာပါပဲ လို႔ မွတ္ခ်က္ျပဳရမည္…
မထင္မွတ္တဲ့ တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ့္ တစ္စုံတစ္ေယာက္ အတြက္ ရည္ရြယ္ထားတဲ့ ခ်စ္သူဖတ္ဖုိ႔ ဆုိေသာ ကဗ်ာစာအုပ္ကေလး ေပ်ာက္သြားသည္္…. ပန္းခ်ီ သင္တန္း ျပန္ျပင္တဲ့ေန႕ကတည္းက ေပ်ာက္ေနတဲ့ ခ်စ္သူဖတ္ဖုိ႔ ဆိုတဲ့စာအုပ္ကေလး ေရြရည္လက္ထဲမွာ ေတြ႔လိုက္ရသည္…
“ေရြရည္ ဒါကို ဘယ္ကရတာလဲ”
“ဆရာက သူ႔အခန္းထဲကေတြ႔လို႕ ေပးလိုက္တာ”
ဆရာ.. ဟာ .. ဆရာက သူနဲ႕မဆိုင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ကို မေမးပဲ ေရႊရည္ကို ေပးလိုက္ရလား… ကၽြန္ေတာ္ အျပစ္တင္မိသည္… အခု ေရြရည္… သူဖတ္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ ကဗ်ာေတြကို ဟားေနမလား… ကေလး ကဗ်ာေတြလုိ ႔ သူ ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာမွ မေထာက္ပဲ ေ၀ဖန္ေတာ့မလား…. ခံစားသူမရွိရင္ ကဗ်ာဟာ တန္ဖိုးမဲ့စျမဲပါလု႔ိ တစ္ခ်ိဳ႕ေျပာၾကတယ္…. ခံစားခ်က္မတူလို႔ ကဗ်ာဟာ အလကားမျဖစ္ပါဘူး… ကဗ်ာမွာ သူ႔တန္ဖိုးနဲ႕သူပါလု႔ိ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႏွစ္သိမ့္ရမလား … ဒါေပမယ့္ ရည္ရြယ္သူ ခံစားလို႔မရရင္ အဲ့ဒီကဗ်ာတင္မက ကဗ်ာဆရာပါ ေသရေလာက္တဲ့ ရင္ထဲမွာ နာက်င္မႈခံစားရႏိုင္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ခံယူလိုက္မိတယ္… သူ….. ဘယ္လိုေျပာ မလဲ….
“ဆရာကေတာ့ သူ႔တပည့္တစ္ေယာက္ဟာျဖစ္မယ္ထင္တယ္တဲ့… ဒါနဲ႕ ေရြရည္ က ခဏလက္ခံေပးမယ္လုိ႔ .. ဟဲ ဟဲ ကဗ်ာဖတ္ခ်င္တာနဲ႕ ခဏယူထားလိုက္တာ”
ရယ္ျပံဳးေလးႏွင့္စာအုပ္ေလးကို ကၽြန္ေတာ့္ထံ ကမ္းေပးေတာ့ ေအးစက္ေနေပမယ့္ ေခၽြးစို႔ေနတဲ့ လက္တစ္ဖက္နဲ႕ လက္ခံလိုက္ရင္း
“အကုိလဲ ဖတ္ၾကည့္ပါလား ကဗ်ာေလးေတြက ေကာင္းတယ္”
ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းေျမွာက္မိသည္.. ပရိတ္သတ္မရွိတဲ့ မ်က္ႏွာငယ္စာအုပ္တစ္အုပ္ဟာ အဲ့ဒီေန႔က စလို႔ အသက္၀င္လာခဲ့သည္… အသက္ရႈေခ်ာင္သြားသည္.. ခ်စ္သူမရွိခင္ ခ်စ္သူအတြက္ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ဟာ.. အခုေတာ့ အမွတ္တရတစ္ခု အျဖစ္သူ အသြင္ေျပာင္းခဲ့ျပီ.. ကဗ်ာစာအုပ္ေလး အေရာင္ေတြ စံုလာျပီ….
“မဖတ္ေတာ့ပါဘူး…”
“ကဗ်ာ ၀ါသနာမပါလို႔လား… ဒီထဲက ကဗ်ာေတြက လွတယ္ေနာ္… ေရြေရာင္ ေန႔ရက္မ်ားဆိုတဲ့ ပန္းခ်ီကားေလးနဲ႕ လိုက္တဲ့ တစ္ပုဒ္ေတာင္ပါေသးတယ္ ”
“ခဏေလးေစာင့္ ေနာ္”
ကၽြန္ေတာ္ အခန္းထဲ ျပန္၀င္သြားျပီ…. ေျခလွမ္းတိုင္း ေျမနဲ႕မ်ားထိရဲ႕လားလို႔ သံသယျဖစ္မိတယ္… ကၽြန္ေတာ္ သူ႔မ ခ်ိဳသာတဲ့စကားသံ အၾကားမွာ အေပ်ာ္ၾကီး ေပ်ာ္ေနမိတယ္…
ပန္းခ်ီကားတစ္ခု ကို ေရြရည္ကိုေပးလိုက္ရင္း
“ေရြရည့္အတြက္ လက္ေဆာင္…”
ေရြရည္ ၀မ္းသာအားရေဖာက္ၾကည့္လိုက္ျပီး … အံ့ၾသမႈေတြေၾကာင့္ သူမ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ၀င္းလတ္သြားသည္…
“ဒါ…..”
“ဟုတ္တယ္.. ဒါေရႊရည္ ပံုတူပဲ……”
“ေရြရည္ လဲ ေမာ္ဒယ္မထုိင္လိုက္ရပါဘူး.. ဒါဘယ္လိုလုပ္….”
ေမာ္ဒယ္ ထိုင္စရာမလိုေလာက္ေအာင္ ေရြရည္အေၾကာင္း ရင္ဘက္တစ္ခုလံုးနဲ႕ ျပည့္ေနတဲ့အေၾကာင္း ရင္ဖြင့္ျပီး အဆံုးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀တစ္မ်ိဳးေျပာင္းသြားခဲ့ပါတယ္….
ဟုတ္ပါတယ္.. အဲဒီေန႔ကတည္းက စလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဟာ ေရြေရာင္အနာဂတ္ဆိုတဲ့ပံုကို လူတိုးဆြဲလိုက္ရတယ္… ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္မဆံုးပါဘူး.. အိမ္မရွိတစ္ေကာင္ ၾကြက္ ပန္းခ်ီဆရာ ေပါက္စတစ္ေကာင္ကုိ လက္ခံရဲတဲ့ ေရြရည္ကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္သက္လံုး လက္တြဲဖုိ႔အထိရည္ရြယ္ေနမိခဲ့ပါတယ္… ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္ေတြ မက္ေနမိခဲ့တယ္…. ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူးေတြယဥ္ေနမိခဲ့တယ္….
ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀ကေတာ့ အျမင့္မဟုတ္ေပမယ့္ ျငိမ္ေနတယ္ဆိုတာေတာ့ သတိထားမိလိုက္တယ္… မျပည့္စံုေပမယ့္ လိုအပ္ခ်က္ေတြနဲလာတယ္… တစ္လကို တစ္ကားႏႈန္းေလာက္ေရာင္းရျမဲ ကၽြန္ေတာ့္ ကံကို ဆရာကိုယ္ တိုင္ ခ်ီးက်ဴးလိုက္ရသည္…
*********
အခုဆို ကၽြန္ေတာ္ဆရာအိမ္မွာ ေနခဲ့တာ ၈ လေလာက္ေတာင္ရွိေနျပီ… ပန္းခ်ီကား ၅ ကားေရာင္းရသည္… ေနာက္ထပ္ ကားအသစ္ဆြဲဖုိ႔ တာဆူေနမိသည္… ေရြေရာင္ ကားေတြၾကားက ရံုးထြက္ခ်င္ေနမိသည္.. စိတ္ကူးေအာက္က ပန္းခ်ီကားေတြကို ကၽြန္ေတာ္လုိသလို ဆြဲေခၚခ်င္သည္.. ေရြေရာင္ေန႔ရက္မ်ားဆိုတဲ့ ေဘာင္ထဲ ကၽြန္ေတာ္ ေနခဲ႔တာ ၁ ႏွစ္ပါးရွိေနျပီ…. ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ကၽြန္ေတာ့္ ဆြဲတဲ့ ပန္းခ်ီကားေအာက္မွာ အတံုးအရံုးမဟုတ္ပါလား… မမွီႏိုင္တဲ့ကား လို႔ ဆင္ေျခ ခပ္ေပါ့ေပါ့ေတြနဲ႕ ကားေကာင္းေတြဆြဲဖုိ႔ ပတ္ေျပးေနတဲ့ စိတ္ေတြကို ျပန္စုစည္းခ်င္ျပီ… အရင္လို စိတ္ကူးနဲ႕ ရူးျပီး စိတ္ကူေအာက္ ျမဴးတဲ့ကားမ်ိဳးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်သည္…. ဘာကားဆြဲရင္ေကာင္းမလဲ
“အေမ”
ဆရာက တစ္ခြန္းထဲေျပာလိုက္သည္… ကၽြန္ေတာ္ ရင္နင့္သြားသည္… အေမ… အဲ့ဒီအသံ တစ္ခုေၾကာင့္ ရင္တစ္ခုလံုး ေၾကမႊသြားရသည္… ကၽြန္ေတာ္ အိမ္က ထြက္လာတာ ၉ လေလာက္ျပည့္ေတာ့မည္.. အေမဆီက အေၾကာင္းၾကားသံ အေမ႔သတင္းမၾကားရေသး.. အေမ အေတာ္ေနႏိုင္သည္… အေမကၽြန္ေတာ့္ကုို တကယ္ စြန္႔ရက္ျပီလား….
“မင္းအေမဆီ မျပန္ေသးဘူးလား”
“ကၽြန္ေတာ္ မျပန္ခ်င္ေသးဘူး.. အေမ ကၽြန္ေတာ္ကို သတိေတာင္ရမွာ မဟုတ္ဘူး”
“မင္းကြာ အေမနဲ႕ မာနျပိဳင္စရာလားကြ… မင္းလူေလာကထဲကုိ ဘယ္လိုေရာက္လားမလဲေတာင္မသိဘူး မင္းကို ၀မ္းနဲ႕လြယ္ခဲ့တာ မင္းကေတာ့ အေမအျပင္မွာ သက္ရွိထင္ရွားရွိေနတာေတာင္မွ ဂရုမစိုက္ဘူး”
“ဟုတ္တယ္ အကို အေမ့ဆီကိုေတာ့ ျပန္သင့္တယ္… အေမက လက္မခံဘူးဆိုတာ မရွိေလာက္ပါဘူး”
ေရႊရည္ အၾကံျပဳခ်က္တစ္ခုကိုလဲရလိုက္သည္.. ေတြေ၀ေနမိသည္.. ကိုးလ… ဒီကိုးလလံုးလံုးကၽြန္ေတာ့္ သတင္းဆရာဆီကေတာင္ အေမ မေမးခဲ့… ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုျဖစ္ေနျပီလဲ အေမလွည့္မၾကည္… ဒီ ကိုးလ… ဒီ ကုိးလ… .ဟုတ္တယ္ ကိုးလ …. အေမ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၀မ္းနဲ႕လြယ္ခဲ့တာလဲ ကိုးလပါပဲ… အေမ ကၽြန္ေတာ္ကို ကၽြန္္ေတာ္မွန္းမသိခင္ကတည္းက ဂရုစိုက္ခဲ့တဲ့ သားဟာ… အေမ႔ကို အေမမွန္းမသိတဲ့ေကာင္….
“အကို အေမေနေကာင္းမေကာင္းမသိခ်င္ဘူးလား”
“ေရြရည္ ကို႔အေမကိ သိလု႔ိလား”
“ဘ၀ လက္တြဲေဖာ္တစ္ေယာက္ကို ေရြရည္ ေပါ့ေပါ့သေဘာမထားဘူး… အကို႔အေမ ေရြရည္ဆီလာေတြဖူးတယ္…”
“ဟင္.. သူဘာလာလုပ္တာလဲ…”
“အကို႔ကို ဂရုစိုက္ဖုိ႔ေပါ့”
“အေမ……”
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာျပီ… မတားဆီးႏိုင္ေတာ့ အေမ…
“ေရြရည္ ဒါေတြဘာေၾကာင့္ ေစာေစာက မေျပာတာလဲ….”
“မင္းကို မသိေစခ်င္လုိ႔ မင္းလုပ္ခ်င္တာေတြ စိတ္တိုင္းက်လုပ္ႏိုင္ဖုိ႔ေပါ့ကြ မင္းအေမမေျပာခုိင္းတာ”
ဆရာအစား၀င္ေျဖကတည္းက သေဘာေပါက္လိုက္ပါတယ္… အေမဟာ ကၽြန္ေတာ္ကလြဲရင္ ကၽြန္ေတာ့္ ပတ္၀န္းက်င္ကို ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ၾကိဳက္ဖန္တီးေပးခဲ့တယ္… အေမ… ကၽြန္ေတာ့္ ေခါင္းထဲက တီးတိုးသံေတြ ထြက္လာတယ္… အားလံုး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အျပစ္တင္တဲ့ အသံေတြပါပဲ… ေရြေရာင္ေန႔ရက္မ်ားဆိုတဲ့ တစ္ကားေကာင္း ဘ၀နဲ႕ ေက်နပ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကို … အေမ ဟာ အေရာင္ေတြ ထိန္းေပးေနခဲ့တယ္…. တကယ္ေတာ့ အေမ႔ေမတၱာ ေဆးစက္ေတြနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ခဲ့တယ္… ကၽြန္ေတာ္ ေရြေရာင္ေတာက္ခဲ့တာ အေမ႔ စုတ္ခ်က္ေတြပါလား … ကၽြန္ေတာ္ အသိေနာက္က်ျပီလား…. အေမေရာ…..
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာမေနေတာ့ပဲ ျပခန္းထဲက ေျပးထြက္လာမိတယ္… အေမ.. အေမေရာ ေနေကာင္းရဲ႕လား… အေမကို ဘယ္သူေတြ ဂရုစိုက္ၾကလဲ… ဒီကိုးလ.. ကၽြန္ေတာ္ အေမ႔ကို ေမ႔ထားမိလိုက္တယ္ မာနေတြေၾကာင့္ အေမ႔ကို သတိေမ႔ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနခဲ့တယ္.. အေမ႔သတင္းကုိ မေမးမိဘူး… အေမ႔ဆီ ေငြလဲမပို႔ စာလဲ မပို႔ .. ဖုန္းလဲ မဆက္… ကၽြန္ေတာ္မိုက္မိျပီ အေမ…..
ကၽြန္ေတာ္ေမာေနေပမယ့္ မရပ္ခ်င္ေတာ့ အေမ႔ဆီအေရာက္ျပန္ရမယ္… အေမ႔ေရွ႕မွာ အေမ ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ ေတာင္းပန္ရမယ္… အေမ……..
အေမ….
အေမ……..
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္စေတြ ေခၽြးစက္ေတြနဲ႕ ေရာ္ယွက္လွ်က္ပါပဲ.. အိမ္ေရွ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနခဲ့တယ္… “အေမေရ ” လို႔ လွန္းေအာ္ေခၚတတ္တဲ့ ကေလး ဘ၀ကို သတိရမိတယ္ .. အခုေတာ့ ေခၚဖုိ႔အား မရွိေတာ့သလို.. မေခၚရဲ… “အေမရယ္.. သားကုိခြင့္လြတ္ပါ” တိုးညင္းစြာ ေရရြတ္မိတယ္….
တုန္ရီေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႕ ျခံထဲကို လွမ္းလာမိတယ္… တံခါးကို မေခါက္ရဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတြေ၀စြာ အၾကာၾကီးရပ္ေနမိတယ္.. မွားခဲ့တဲ့ေန႔ရက္ေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ျပိဳက်သြားခဲ့တယ္.. အေမ႔အိမ္တံခါေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ရက္ပါပဲ… အေမမ်က္နွာ.. အေမ႔ အျပံဳးေတြ… ပန္းခ်ီကားေတြ… ကဗ်ာေတြ.. ေနာက္ ေငြေတြ.. ေနာက္ .. ေနာက္ .. ေနာက္… အေတြးေတြ စီးေမ်ာ၀င္လာျပန္တယ္…
“မင္း ဒီမွာ ဘာလာလုပ္ေနတာလဲ”
အေမ႔အသံ…. ေဒါသေတြၾကားထဲက အေမ႔ဂရုနာသံ… ကၽြန္ေတာ့္ ရင္တစ္ခုလံုး ေႏြးေထြးသြားမယ့္ အေမ႔အသံ….
“ကၽြန္ေတာ္ကို ခြင့္လြတ္ပါအေမ……”
အေမ႔ေျခအစံုကုိဖတ္ရင္ ကေလးတစ္ေယာက္လုိ ကၽြန္ေတာ္ငိုလိုက္မိတယ္…
“ငါ့သားက ဒီလို အရာရာကို ဒူးေထာက္ေျဖရွင္းတတ္တဲ့သူမဟုတ္ဘူး…. ငါ့သားက သူျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵကို အရံႈးမေပးပဲ လုပ္တတ္တဲ့သူ…”
စကားသံအဆံုးမွာ အေမ အိမ္ထဲ၀င္သြားတယ္.. အေမ႔မ်က္ႏွာကို ကၽြန္ေတာ္ ခိုးၾကည့္မိသည္… မ်က္ရည္ေတြမက်ေပမယ့္ ရစ္၀ဲေနတဲ့ အေမ႔မ်က္၀န္းေၾကာင့္.. ကၽြန္ေတာ္ ကို ကၽြန္ေတာ္ ခြင့္မလြတ္ႏိုင္ေတာ့… ကၽြန္ေတာ္.. အေမေနာက္ကေန ခြင့္လြတ္ဖုိ႔ တစ္ခြန္းျပီး တစ္ခြန္းေရရြတ္ေနမိတယ္… အေမ ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းတံခါးကို ဖြင့္ျပီး လက္ညိဳးညြန္ျပလိုက္တယ္… ကၽြန္ေတာ္ ကို လက္ခံတယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ေနမိတယ္... ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေမ႔ ဘ၀အတြက္ masterpiece ျဖစ္ေစရမယ္အေမ… အေမ႔ ေဆးစက္ေအာက္မွာ အေမေမြးခဲ့တဲ့ သားဟာ…. အေမ ေျပာခဲ့တဲ့ “ စိတ္ကူးယဥ္သမား ” ဆိုတဲ့ သားဟာ အေမ႔ ေရြေရာင္ေန႔ရက္မ်ား ျဖစ္ေစရပါမယ္ အေမလု႔ိ ကတိေတြ တတြတ္တြတ္ေပးေနမိတယ္…
“သားအတြက္ အေမဂုဏ္ယူေနတယ္ သား…”
အေမ႔လက္ညိဳးညြန္ရာကို ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့…. ကၽြန္ေတာ္အခန္းနံရံမွာ ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္က ဆြဲဖူးတဲ့ကားေလးေတြ.. အဲဒီၾကားထဲမွာ…. လြန္ခဲ့တဲ့ ၉ လအတြင္း ေရာင္းလိုက္တဲ့ ပန္းခ်ီကားေလး ၅ကား …..….
ျပီးပါျပီ။ ။
Subscribe to:
Posts (Atom)