တိမ္ျပိဳဖမ္းတဲ့ တြင္း

ေတာ္စမ္း!
...............................
စကားသံေတာင္ ခပ္မာမာမေျပာႏုိင္ေတာ့ဘူး
ရင္ထဲမွာ ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ ခံရခက္တယ္...
ေ၀ဒနာေတြ မ်ိဳသိပ္
ေရငုံႏႈတ္ပိတ္ခဲ့ရတဲ့ေန႔ေတြ မ်ားျပီ....
ဒဏ္ရာေတြ ကိုယ္စီရွိၾကေပမယ့္
ငါ ေျမက ပိုႏို႔မ္ေနလိုက္တာမ်ား
တြင္း ႏႈတ္ခမ္းေတာင္ မျမင္ရေတာ့ဘူး...

ဟူး..
ငါစိတ္ေတြေလွ်ာ့ခ်
ဒီေန႔မဟုတ္တဲ့ တစ္ေန႔ကို သတိရလာတယ္...
ဒါ.... တံလွ်ပ္ .....
မင္းကို ညြန္ျပတဲ့ လက္နဲ႔ပဲ
ငါဖမ္းဆုတ္မိခဲ့တယ္....

တိမ္ေတြ ျပိဳသြားတဲ့ အခါ
မငုိနဲ႔ လို႔ မင္းကိုမွာခဲ့တဲ့
ဒီမနက္ကို သတိရတယ္...

ဒါတြင္းပ်က္
ျပဳတ္က်ရင္ တက္ဖို႔ ခက္တယ္လုိ႔ ေျပာလိုက္တဲ့ခဏ
အာရံုေတြ ေ၀၀ါး...
တြင္းႏႈတ္ခမ္းပါးမွာ...
ရယ္သံခပ္ပါးပါး ပဲၾကားလိုက္တယ္...

ဟား..... ဟား ... ဟား
ရယ္သံေတြ... ရယ္သံေတြ....
ျပဒါးရွိတဲ့ မွန္ေတြကင္းတဲ့တြင္းမွာ
ပဲ႔တင္ထပ္ .... တေန႔မနက္ကို သတိရျပန္တယ္....

ညည္းသံေလး ေပ်ာ့ေပ်ာ့
ေက်ာ့ကြင္းၾကားက မာန္ေလွ်ာ့ေနတဲ့
ယုန္ငယ္ကို ကမ္းလင့္ ...
ငါ့ေသြးေတြ.. ပ်ံ႔လြင့္သြားတယ္....

သံသယေတြကို မႈတ္ထုတ္
ေမတၱာေတြအုပ္ထားတဲ့
နိဗၺာန္တစ္ခု...
အဲ့ဒီမနက္က မႈန္၀ါး၀ါးေတြ႔လိုက္တယ္....

ေတာ္စမ္း!
................................................
စကားခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပဲေျပာေတာ့မယ္...
အျဖဴခ်င္းထပ္ရင္ အေရာင္မပ်က္ဘူး....
ေမတၱာဆိပ္သင့္ သစၥာေတြဆူး
ေအာက္ေမ႔ျခင္းေတြၾကား ရစ္မႈးမေနနဲ႔
ရာစုေတြ ေျပာင္းသြားျပီ
ထံုေနတဲ့ မွန္ေတြၾကား...
ေမတၱာေတြပံုျပီးအပ္မေနနဲ႔
တစ္မနက္ေတာင္ မခံတဲ့ သစၥာအတြက္
တစ္ဘ၀လံုး အပ္ခဲ့ျပီးျပီ....
............................................
............................................
လွံတစ္စင္း.......
...................................
ေျမႏိုမ့္လြန္းတဲ့ တြင္း........
................................................
မထီတဲ့ အျပံဳးတစ္ခု....
.................................
တြင္းႏႈတ္ခမ္းက ခပ္သဲ့သဲ့ျပံဳးေနတယ္....