ပန္းပု

ငါ့ ကဗ်ာေတြသာ

ငါ့ စိတ္ဓါတ္ေတြရဲ႕ အရိပ္ဆုိရင္.....

သူတုိ႔ ေတြ ႏူးညံ့ လွပ မေနၾကေတာ့ဘူး...



ရွင္သန္တဲ့ ေန႔ရက္ေတြဟာ

ငါ့ ပံုတူ ပန္းပု ငါကိုယ္တုိင္ ထုလုပ္ေနတာနဲ႕ တူခဲ့ရင္.....

အဲ့ဒီ ရုပ္ထု ငယ္ဟာ ဒဏ္ရာေတြမ်ားလို႔

သစ္တံုး သာသာပဲ က်န္ေတာ့မလား.....



စိတ္ဓါတ္ေတြ ရည္ေပ်ာ္မက်ဘူးလုိ႔ ထင္ခဲ့

ေက်ာင္ေဆာင္ေက်ာက္ခဲ ေတြပါလုိ႔ အားေပးခဲ့

လူဘဝက ဒီေရေတြက ငါ့ကို တိုက္စားၾကတဲ့အခါ...

အလြတ္ရေတာ့ မတတ္ ရြက္ဆုိခဲ့တဲ့ ငါ့သစၥာေတြနဲ႕ အတူတူ

ဒီေက်ာက္ေဆာင္ေတြ သမုဒၵရာ ေအာက္ ေရာက္ေတာ့မလား...



ေလးဖက္ေထာက္တတ္တာကေန

ငါ မတ္မတ္ ရပ္တတ္ေအာင္ ၾကိဳးစား ဖူးခဲ့ျပီ...

ကေလးတေယာက္ မဟုတ္တာ ၾကာျပီမုိ႔

ေနာက္ တေခါက္ ဒူးေထာက္ဖုိ႔ မတတ္ေတာ့ဘူး....



ေလာကၾကီးရယ္....

မင္း ရိုက္ခ်က္က ျပင္းေပမယ့္.....

ငါ့ ေခါင္းက ပို မာတတ္တာမုိ႔....

ငါ့ရုပ္ထုေလး..

ေနာက္တၾကိမ္ .............

ေနာက္ တခါ ..........

အၾကိမ္ အၾကိမ္...........

အခါခါ..........

ပံုသြင္းဖုိ႔ ၾကိဳးစားခ်င္ေသးတယ္.....