အဝါေရာင္ ပန္းခင္း

ဒီေန႔လား မနက္ျဖန္လား....

မိုးဆုိတာ ဒီရပ္ဝန္းမွာ မေသခ်ာဘူးဆုိတာ ေသခ်ာသေလာက္ပဲ

ဒါေပမယ့္ ငါဟာ နင္အသက္ဆက္ေပးခဲ့ဖူးတဲ့

အဝါေရာင္ ပန္းခင္းၾကီးပါ မိုး.....

တိမ္ေတြ ညိုညို ေကာင္းကင္ ျပာျပာ

ငါဟာ ......

သည္းၾကီးမဲၾကီးေစာင့္ စားတတ္တဲ့ အဝါေရာင္ ပန္းခင္းၾကီးတမ်ိဳး ပါပဲ.......



အျငိဳးၾကီးတဲ့ ေလေျပေျပာတဲ့စကားၾကားမွာ...

ငါက သည္းထန္စြာ ရူးသြပ္ခဲ့.....

နင့္ ငါ့အနားနဲ႕ ကမာၻျခားေအာင္ ေဝးေနဆဲ့တဲ့....

ငါ့ဒိုင္ယာရီ စာမ်က္ႏွာေတြမွာလဲ

"ေစာင့္စားဆဲ" ဆုိတဲ့ စာလံုးေတြထက္ ငါပိုမေရးတတ္ခဲ့....

ေန႔ရက္ေတြလဲ ေရတြက္ရင္းနဲ႕ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေပ်ာက္ရွခဲ့....

ဆံုးစည္းခြင့္ ဆုိတဲ့ မွတ္တုိင္နဲ႕လြင္ျပင္က်ယ္ၾကီး ျခားေနတဲ့.....

ငါဟာ......

လမ္းေပ်ာက္သြားတဲ့ အဝါေရာင္ ပန္းခင္းၾကီးလဲ ျဖစ္ျပန္တယ္ မုိး....



ငါ့ႏွလံုးသားက

မငိုတတ္ မရယ္တတ္.....

နင္ခံစားရေအာင္လဲ မဖန္တီးတတ္.......

မႏုတတ္ မၾကမ္းတတ္.....

နင့္ကုိ ခ်စ္တယ္ဆုိတဲ့ စကားေတာင္ မေျပာတတ္ခဲ့.....

တျခားတျခား ဆုိတဲ့ ဘာသာေဗဒကုိသင္ယူဖုိ႔လဲ ရက္စြဲမဲ့ ဆုိင္းထားခဲ့မွေတာ့....

ငါဟာ.....

ႏံု အ လြန္းတဲ့ ပန္းခင္းဝါၾကီးျဖစ္ခဲ့ျပန္တယ္ မိုး.....



ရာသီဥတုက ငါ့ဘက္မွာ မဟုတ္ေတာ့

လြင္တီးေခါင္ကို စြန္႔ရံုေပါ့...

အေဝးကုိ ရြက္လြင့္ဖုိ႔ အေတြးေတြ

အာရံုကုိ ေစစားခဲ့ေပမယ့္...

ငါ မစြန္႔ရက္ခဲ့

ငါ မစြန္႔တတ္ခဲ့ တဲ့....

ငါဟာ.....

အလြမ္းေတြကုိ အျမစ္တြယ္ေနတဲ့ အဝါေရာင္ပန္းခင္းၾကီး တမ်ိဳးလဲ ျဖစ္ေနျပန္တယ္ မုိး....

ပန္းပု

ငါ့ ကဗ်ာေတြသာ

ငါ့ စိတ္ဓါတ္ေတြရဲ႕ အရိပ္ဆုိရင္.....

သူတုိ႔ ေတြ ႏူးညံ့ လွပ မေနၾကေတာ့ဘူး...



ရွင္သန္တဲ့ ေန႔ရက္ေတြဟာ

ငါ့ ပံုတူ ပန္းပု ငါကိုယ္တုိင္ ထုလုပ္ေနတာနဲ႕ တူခဲ့ရင္.....

အဲ့ဒီ ရုပ္ထု ငယ္ဟာ ဒဏ္ရာေတြမ်ားလို႔

သစ္တံုး သာသာပဲ က်န္ေတာ့မလား.....



စိတ္ဓါတ္ေတြ ရည္ေပ်ာ္မက်ဘူးလုိ႔ ထင္ခဲ့

ေက်ာင္ေဆာင္ေက်ာက္ခဲ ေတြပါလုိ႔ အားေပးခဲ့

လူဘဝက ဒီေရေတြက ငါ့ကို တိုက္စားၾကတဲ့အခါ...

အလြတ္ရေတာ့ မတတ္ ရြက္ဆုိခဲ့တဲ့ ငါ့သစၥာေတြနဲ႕ အတူတူ

ဒီေက်ာက္ေဆာင္ေတြ သမုဒၵရာ ေအာက္ ေရာက္ေတာ့မလား...



ေလးဖက္ေထာက္တတ္တာကေန

ငါ မတ္မတ္ ရပ္တတ္ေအာင္ ၾကိဳးစား ဖူးခဲ့ျပီ...

ကေလးတေယာက္ မဟုတ္တာ ၾကာျပီမုိ႔

ေနာက္ တေခါက္ ဒူးေထာက္ဖုိ႔ မတတ္ေတာ့ဘူး....



ေလာကၾကီးရယ္....

မင္း ရိုက္ခ်က္က ျပင္းေပမယ့္.....

ငါ့ ေခါင္းက ပို မာတတ္တာမုိ႔....

ငါ့ရုပ္ထုေလး..

ေနာက္တၾကိမ္ .............

ေနာက္ တခါ ..........

အၾကိမ္ အၾကိမ္...........

အခါခါ..........

ပံုသြင္းဖုိ႔ ၾကိဳးစားခ်င္ေသးတယ္.....

ေခတ္သစ္ရဲ႕ ရွင္သန္ျခင္း အတတ္ပညာ

လူေတြက ကဗ်ာတပုဒ္လုိလွၾကတယ္....

အခ်ိန္နာရီေတြက ရင့္က်ပ္မႈေတြကုိ ဝတ္ဆင္ေပးၾကေပမယ့္...

တခါတရံ ယားယံတတ္ၾကေတာ့....

မိတ္ကပ္ ဒါမွ မဟုတ္ ဟန္ေဆာင္ျခင္း ဆုိတာေတြနဲ႕ ဖုန္းအုပ္ၾကတဲ့ ခဏ...

လူေတြ အိုမင္းရင့္ေရာ္လာၾကတယ္...

ေဒါသေတြေအာင္းလုိ႔ ပူေလာင္ၾကျပန္တယ္...

အတၱေတြစားပါမ်ားလို႔ ေအးခဲ ေသၾကျပန္တယ္.....



ဒါေပမယ့္....

လူေတြက အမွတ္သညာ နည္းၾကတယ္.....

လြယ္လြယ္နဲ႕ ေမ႔ပစ္ ၾကတယ္.... (ေမ႔ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ပစ္ ၾကတယ္)

သင္ခန္းစာ အသစ္အသစ္ေတြမွာပဲ ေပ်ာ္ျမဴးခ်င္ၾကတယ္.....

ဒဏ္ရာေတြကုိ လွ်က္ အရသာ တမ်ိဳးခံရင္း....

ဒုကၡေဝဒနာ (သုိ႔)

အသည္းကြဲ အမာရြတ္ (သုိ႔)

ကံၾကမၼာရဲ႕ ထုိးႏွက္ခ်က္ လုိ႔

နာမည္လွလွေတြ သီကံုးရင္း လူတခ်ိဳ႕က ထုတ္ၾကြားခ်င္ၾကတယ္.....

(ဘယ္သူေတြကုိ သူ အသဲခြဲဖူးလဲ သူတုိ႔ ေမ႔တတ္ၾကျပန္တယ္)



တည္ေဆာက္ရတာ ခက္ခဲတယ္...

ျဖဳိခ်ရတာ လြယ္ကူတယ္....

လူေတြက ဖ်တ္ဆီးျခင္း ဆုိတဲ့ အတတ္ပညာကုိ ပါရဂူဘြဲ႔ယူထားၾကတယ္....

ကတိေတြကို ဖ်တ္ဆီးတယ္...

သစၥာေတြကို ဖ်တ္ဆီးတယ္....

ကုိယ္နဲ႕ ကုိယ္ မညာမတာ ဖ်တ္ဆီးတယ္...

လူတခ်ိဳ႕ကိုလဲ ငါနဲ႕ ငါလုိ႔ မတူ တူေအာင္ ဖ်တ္ဆီးတတ္ျပန္တယ္....

မိုးခါးရည္ေသာက္မွ မူးတတ္ၾကေပမယ့္...

လူေကာင္းသူေကာင္းေတြလဲ ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၾကတယ္...



ကိုယ္ေမြးတဲ့ ေမ်ာက္ ကိုယ့္ကို ျပန္ခ်ီေႏွာင္ရင္ပဲ

ေမ်ာက္ကေလး တတ္လွ တတ္လွ လုိ႔ အားရေက်နပ္ၾကတဲ့ လူတခ်ိဳ႕လဲရွိျပန္တယ္.....

ကုိယ္ဖန္ဆင္းတဲ့ ေငြ ကိုယ့္ကို ျပန္ 'ေစ' ျပန္တယ္...

ထုိ စကၠဴတုိ႔ မခိုင္ရင္ လူေတြလဲ ယိုင္ခ်င္ၾကတာမုိ႔...

"ရွင္သန္ရာမဲ့ရင္ ကမ္းပါးေတြလုိ ျဖဳိခ်သြားစမ္းပါ..

အေသြးအသားေတာ့ ေပးမစားပါနဲ႕" လုိ႔

ညာသံ ေပးေပမယ့္...

မယံုႏိုင္ေအာင္ နားေလးတဲ့ လူတခ်ိဳ႔ရဲ႕

သတၱိေတြလဲ ေငြနဲ႕ ဓါတ္ျပဳရင္း အေငြပ်ံ သြားတတ္ၾကတယ္....



ေနာက္ဆံုးေတာ့

ေနာက္ေက်ာမွာ ဓါးတန္းလန္းနဲ႕

ဒီလိုပဲ ပုခံုးဖက္ ေပါင္းၾကရအံုးမွာပါပဲမလား....

ၾကိဳက္ရာ မ်က္ႏွာဖံုးသာ ေရြးေဆာင္းလိုက္ရင္း....

သူတုိ႔လုိပဲ အပါးဝလြန္းတဲ့ လူေတာထဲ ေျပးတုိးလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္....

ဧည့္ခန္း

"အခန္း (၁) အပုိဒ္ခြဲ (၇) .....

...........................................................

ျပတင္းေပါက္တခု....

ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္......

သူ ထြက္ေပါက္ေတြ ရွာေဖြေနခဲ့တယ္.......

ေန႔စဥ္ လိုလို... ေန႔တုိင္းလုိလုိ

ေမွာင္မဲတဲ့ သူ႔ အခန္းက်ဥ္းထဲ သက္တံေတြ တုိးဝင္လာခဲ့တယ္

ရက္စြဲကေတာ့ ဝိုးတုိး ဝါးတာ ဆုိေပမယ့္... အဲ့ဒီ ေန႔က ဘဝ မွာ ထင္းေနတယ္......

သက္တံ့ေရာင္ေတြ နဲ႕ နံရံေတြဖြဲျပီး....

ပန္းရန႔ံေတြနဲ႕ စီခ်ယ္လိုက္တယ္....

အခန္း တံခါးမွာ သူမ နာမည္ကို ခ်ိတ္ဆြဲလိုက္တယ္....................................

သူမ ျမင္ႏိုင္မလား ကၽြန္ေတာ္ ဧည့္ခန္းထဲက ေစာင့္ေနတယ္....................................

............................................ "



"အခန္း (၃) အပိုဒ္ခြဲ (၂)

................................................................

ေလျပည္ေတြ ဝင္တုိးလို႔ ခန္းဆီးေတြ ေပ်ာ္ျမဴးသြားတယ္.......

သူမ စိတ္ကူးေတြ ဧည့္ခန္းဆီ ကူးလာေတာ့

ကၽြန္ေတာ္ တိတ္တခိုး ေအာ္ျမဴး ခဲ့ရတယ္......

တဒဂၤ ခဏတာပါပဲ......

အဲ့ဒီ ဧည့္ခန္းေလးမွာ ျမဴေတြနဲ႕ ျပည့္ ႏွပ္ သြားတယ္.....

သူမ ထင္သလို မျမင္သာခဲ့ဘူးေလ..........................

ကၽြန္ေတာ့္ ဧည္ခန္းေလး မြန္းက်ပ္ လြန္းေနတယ္...........

.................................................................................."



"အခန္း (၄ ) အပိုဒ္ခြဲ (၇)

.....................................................................

ဆံုေတြ႔ခြင့္ေတြက တိမ္ဖံုတဲ့ ည မွာ ၾကယ္ေတြ ျမင္ဖုိ႔ ထက္ ရွားပါးတယ္.............

ၾကယ္ေတြခ်စ္တဲ့ သူမကို

ခေရေတြ သီကံုးေပးခဲ့တယ္...

ကဗ်ာတပုဒ္ရယ္.... ေပါင္မုန္႔ တလံုးရယ္ေပါ့.....

ကာရံ မညီညာလုိ႔.....

သူမ မခံစားခဲ့တာလား...........

အဲ့ဒီ ကဗ်ာေလးဆံုးေတာ့...............

ကၽြန္ေတာ့္ ဧည့္ခန္းေလ... အထီးက်န္ ဆန္သြားတယ္....

.................................................................................. "



"အခန္း (၈)  အပုိဒ္ခြဲ (၈)

..................................................................................

သက္တမ္းေတြၾကာလာလို႔လား...

သက္တံေတြက ပိုပုိ စိမ္းလာတယ္........

နင့္ခံစားခ်က္လုိ႔ ေျပာတဲ့ အျဖဴေရာင္ ပန္းခ်ီကား ခ်ပ္ေလးေတာင္ အစိမ္းေရာင္ သန္းလုိ႔....

အဓိပါယ္မရွိဘူး သိေပမယ့္.... အေရာင္ေတြ လုိက္ဖတ္ေအာင္....

ကဗ်ာ တပုဒ္ ခ်ိတ္ဆြဲ လိုက္ျပန္တယ္....

ကာရံ မညီခဲ့ ျပန္ပါဘူး .... သူမ မခံစားတတ္ခဲ ့ျပန္ပါဘူး......

ကၽြန္ေတာ့္ ဧည့္ခန္းေလး.. စိမ္းလြန္းလွတယ္.....................

.................................................................................. "



"အခန္း (၁၂) အပိုဒ္ခြဲ (၇)

..................................................................................

သူမ ၾကိဳက္တတ္မလား လုိ႔

ေကာ္ဖီခါးခါး တခြက္ အဲ့ဒီ အစိမ္းေရာင္ ဖန္စာပြဲေလးမွာ တင္ထားတယ္....

ေကာ္ဖီခါးသလို သူမ ခါးသီးေတာ့မွာလား.......

အေျဖရွာ မရတဲ့ အေတြးတစေၾကာင့္............

ေရတြက္ မရေအာင္ သၾကားေတြ ကၽြန္ေတာ္ ခုိးခုိး ခပ္လိုက္မိေပမယ့္...

ကၽြန္ေတာ့္ ဧည့္ခန္းေလးက ခါးသီးလြန္းေနတယ္............

..................................................................................

..................................................................................

..................................................................................

.................................................................................."



ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကုိ ခ်လိုက္ရင္း.. ဒီေန႔ အခါတုိင္းထက္ မြန္းက်ပ္ေနသလိုခံစားရတယ္.....အခန္းတြင္းေအာင္ေနတာၾကာျပီမို႔ ထင္တယ္..... ျပတင္းတံခါးေတြ ကုိ ဖြင့္ျပီး  စားပြဲေလးေဘးမွာ ထုိင္လိုက္တယ္.... စာတအုပ္ကုိ ေကာက္ကိုင္လိုက္တယ္....



" အခန္း (၂၂) အပုိဒ္ ခြဲ ....... " ... ေကာ္ဖီခြက္ထဲ သုိ႔ သၾကားတဇြန္းခပ္ လိုက္တယ္...............

..................................................................................



~~~ ျပီးပါျပီ ~~~

ကဗ်ာမပါတဲ့ ဝတၳဳတုိ

ေႏွာင္းမွ ပ်ဳိးခဲ့ေပမယ့္
ငါ ခေရေတြ မေၾကြက်ဘူး...

ငါ့အိပ္မက္ေတြက အတည္တက်ဆုိေပမယ့္....
ျမဴေတြက ဆုိင္းေနရဲ႕
ေန႔ရက္သစ္ေတြက ကာဆီးထားရဲ႕

ကမ္းပါး တခုစာလဲ ျခားေနတဲ့ေနာက္....
နင့္ရင္ခြင္နဲ႕
ပဲတင္သံေတြကို နားစြင့္ေပးပါ.....
ငါ လြမ္းတယ္....
ငါ အရမ္း လြမ္းတယ္...
လြမ္းတယ္.....

ရင္ခြင္တံခါးကို ဖြင့္ထားခဲ့ေပမယ့္
ငါ့ ျပတင္းေပါက္ကို အလင္းမေရာက္တာၾကာတဲ့အခါ
ခြဲခြာဖုိ႔ ေတြ႔ခဲ့ၾကတာလုိ႔ ယူဆပါ့မယ္....

နင့္ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္မွာ
ငါ ဟာ ခံစားခ်က္ တခုစာ စာဖြဲ႔လုိ႔ မရ ရင္...
ငါ့ ခံစားခ်က္ေတြကို နင္မသိေအာင္ ငါ ခူးေျခြထားပါ့မယ္...
အတူတူဆုိတဲ့ အတိတ္မွာ
ထပ္တူက် အိပ္မက္မ်ားရွိခဲ့ဖူးရင္
ညီမွ်ျခင္း ဟုိတဖက္မွာ အရံူး မထြက္ဘူး....

နင္ ေမ႔မသြားဖူး ဆုိရင္ပဲ....
ငါ့ အလြမ္းကဗ်ာ တစ္သိုက္ကို
မီးျမိဳက္လိုက္ျပီး .....
သမိုင္းတခ်ိဳ႕ကုိပဲ ငါအထိန္းအကြပ္နဲ႕
စာတစ္အုပ္ခ်ဳပ္လိုက္မယ္...

နင္ ဖတ္ဖို႔ ...  ေနာက္........
ငါ ဖတ္ဖုိ႔

ဝမ္းနည္းဖြယ္ မပါလုိ႔
မ်က္ရည္ေတြမက်ေၾကး
ဒါဟာ ဝတၳဳတုိေလးပါပဲ
ခြဲခြာတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို
ငါ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနဆဲမုိ႔
ကာရံညီခဲ့တဲ့ တုိ႔ အတိတ္ေတြအေၾကာင္း
တယုတယ ေရးဖြဲ႔ခြင့္ျပဳပါ....

အျဖဴေရာင္ တံခါး

ပံုေဆာင္ခဲေတြမိုးတဲ့ရာသီ

အေအးေတြညိဳတဲ့ေဆာင္း မွာေတာင္

ငါဟာ သူခ်စ္တဲ့ စပါယ္ေတြကိုပဲသီခဲ့တယ္



အျဖဴေရာင္ ေမွာင္တဲ့ည

ေသခ်ာတာလမသာ တာပဲ

အတူတူ ၾကယ္စင္ေတြကို ေရဖုိ႔

တိမ္ေတြဟာ မသတီစရာေကာင္းေအာင္

ပိန္းပိတ္လို႔ ေမွာင္ေနရဲ႕



သူလာရင္ ဖြင့္မယ့္တံခါး

စကား၀ွက္ လွလွနဲ႕ ပိတ္ထားတယ္

ႏွလံုးသားကို တံခါးေခါက္

ခ်စ္တယ္လို႔ သူေရရြတ္တဲ့ေနာက္

တံတိုင္းေတြျပိဳဆင္း

ဘ၀တစ္ခုလဲ ခ်စ္သူ႔လက္ထဲ ခုန္ဆင္း

သူခ်နင္းဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြလဲ ခင္းေပးလိုက္မယ္... ... ...

ဒြိဟ

(၁)

ျပီးေအာင္ေတာင္ မဖတ္ ေခ်ာင္ထုိး

တန္ဖိုးမထားတဲ့ စာအုပ္မ်ိဳးနဲ႔

ငါတန္ဖိုးကို မျဖတ္ပါနဲ႔...

မင္းေခါင္းထဲက အေတြးနက္ေတြကို ဖ်တ္

ငါနဲ႔ တန္ဖိုးခ်င္း ထပ္ၾကည့္ပါအံုး.....

မင္းလဲ မျပံဳး ငါလဲ မျပံဳးရင္ေတာင္္ အမုန္းေတာ့ မပြားဘူး...

(၂)

အမွားမ်ားရင္ အမွန္ေတာင္မွားတယ္...

မုိးခါးေရ အတူေသာက္မယ္လုိ႔ မေခၚေတာ့ဘူး...

မင္းလဲ မိုက္ ငါလဲ မိုက္ေနရင္...

ငါတို႔ ယံုၾကည္မႈေတြ ထာ၀ရ မ်ိဳးတုန္းသြားေတာ့မယ္....

 (၃)

တိ္မ္တိုက္လို လြင့္ပါး ေကာင္းကင္တလြား

ငါေလွ်ာက္သြားမယ္လို႔ စိတ္ကူးဖူးတယ္...

အထိန္းအကြပ္မဲ့ ရြက္လြင့္ခဲ့ျပီးမွ

ေလတိုက္မွ လြင့္ရတဲ့ ဘ၀ကို သနားမိတယ္....

 (၄)

မ်က္မွန္အစိမ္းေရာင္တပ္

ဘ၀ကို ကန္႔လန္႔ၾကည့္

ညဘက္ ျမင္ရျပီလုိ႔

ပီတီေတြ ျဖစ္မေနေတာ့ဘူး...

ေန႔ဘက္ေတြမွာ ခလုတ္မတိုက္ေအာင္

ေခါင္းငိုက္စိုက္ပဲသြားေတာ့မယ္.....

 (၅)

နဂၢတစ္ကို ၾကည့္

အေရာင္အဆင္းမရွိဘူးလို႔ ငါမေအာ္ေတာ့ဘူး...

အရာအားလံုးရဲ အေျခအျမစ္ကို

ငါ မခံစားတတ္ေသးဘူး

 (၆)

ဒီခရီးမွာ ဒီလမ္းရွိတယ္ ...

ငါညြန္တယ္ မင္းသြား

ငါဘ၀နဲ႔ ရင္းခဲ့တာပါလို႔ေျပာ...

ဒီလမ္းေၾကာမွာ မင္းေခ်ာက္က်မွ

အေျခမတူတဲ့ ႏွစ္ေယာက္

လမ္းတစ္ခုေတာင္ အတူေလွ်ာက္လို႔ မရခဲ့ဘူးေနာ္....

 (၇)

စံုလံုးကန္းတဲ့ ျမိဳ႔မွာ..

တဖက္ကန္းအျဖစ္နဲ႔ ငါမင္းမလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး....

တန္းတူတဲ့ အခါမွ သာတဲ့သူကို ေရြးဖုိ႔

ငါ့မ်က္လံုးကို ေဖာက္ထုတ္ေပးမယ္...

Level တူတဲ့ ငါစိန္ေခၚမႈမွာ မွ အႏိုင္အရံႈးဆိုတာ မွ်တမယ္...

 (၈)

ေကာင္းကင္ကို ေမ်ွာ္ၾကည့္ျပီး

ျဂိဳလ္ဘယ္ႏွစ္ခုရွိသလဲလို႔ ငါမစူးစမ္းေတာ့ဘူး

ေလထုေအာက္ ပိျပားေနတဲ့

ငါစိတ္ေတြက ငါ့ဘ၀ ေကာင္းကင္မွာေတာင္

လြတ္လပ္စြာ မပ်ံသန္းႏိုင္ေသးဘူး

(၉)

ဒီစခန္းကို ေရာက္ဖို႔ ဒီလမး္ကုိ ေဖာက္ခဲ့တယ္

အေရာက္ေနာက္က်လို႔ ငါအတြက္ ဘာမွမရွိဘူးဆိုရင္ေတာင္ ၾကည္ႏူးမိတယ္....

အျပန္ခရီးက အလာခရီးေလာက္ မဆုိးေတာ့ဘူးေလ

 

ေရေအာက္က ေျခရာ

တိတ္ဆိတ္မႈေတြၾကား
ေၾကာက္ရံႊမႈေတြနဲ႔ ငါအိပ္စက္ခဲ့တယ္
သန္းေခါင္ေက်ာ္မွာ
ငါ အိပ္မက္မ်ားနဲ႔ အိပ္ပ်က္ေနဆဲ

ငါ့နေဘး ျဖတ္ေျပးတဲ့ေလေျပ
ငါ့ေပၚခုန္ခ်တဲ့မိုးေရ
ဟိုးအျမင့္ ပ်ံသန္းေနတဲ့ တိမ္တိုက္ေတြ
အားလံုး ငါကုိ မထီမဲ့ျမင္ျပဳေနၾကဆဲ...

မနက္ခင္း ေနမင္းရဲေခၚသံ
ငါမ်က္လံုးမွိတ္ တိတ္ဆိတ္ျပီးေနခ်င္ေပမယ့္..
ေျခေထာက္ေတြကို ႏိုးထ
ငါေန႔သစ္လဲ စရတယ္....

ေနရာမေလာက္လို႔ ေဘးေရာက္ခဲ့ေပမယ့္
လူအျမင္ မငယ္ေစဖို႔
ေျမျပင္မွာ ေျခရာထင္တဲ့
လူေတြရဲ႕ထံုးလဲ ႏွလံုးမူဖူးတယ္...

တကယ္ေတာ့
ေရျပင္မွာ ေျခရာထင္ဖို႔
ရြက္လြင့္ခ့ဲတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႔
ေနာက္ဆံုး ရလာဒ္ဟာ...

ေလျပည္ေျပာတဲ့ ေတးသြားေတြ
မိုးေရေျပာတဲ့ ပံုျပင္ေတြ
တိမ္တို္က္ျပတဲ့ ေမ်ာ္လင့္ျခင္းေတြက လြဲလို႔ ဘာမွ မရွိခဲ့ဘူး

အခုေတာ့ သန္းေခါင္ေက်ာ္ေနျပီ
တိတ္ဆိတ္မႈေတြ မင္းမူေနျပီ
လမ္းျပမယ့္ ၾကယ္မရွိတဲ့ ေကာင္ကင္ေအာက္မွာ
ငါဟာ ဒီ ကမ္းစပ္မွာပဲ
တ၀ဲလည္လည္ လမ္းေပ်ာက္ေနဆဲ.....

အဆိပ္သင့္ လူ

ေနာက္ဆုတ္ဖုိ႔ မၾကိဳးစားခဲ့ဘူး

ေျပးထြက္သြားတဲ့သူ႔ေၾကာင့္

ေခၚသံ ေအာ္သံေတြ အထပ္ထပ္နဲ႔

ငါညေလးဟာ ေသြးပ်က္မေနသင့္ဘူး...



ခြင့္လြတ္ပါလို႔ မေျပာေတာ့ဘူး

အျပစ္သားအတြက္

ေတာင္စြယ္ေနကြယ္ခ်ိန္ဟာ

ေမ်ာ္လင့္ျခင္း ဆံုးရာေျမပဲ....



ရင္နဲ႔ ရင္းျပီး ရခဲ့တဲ့ ငွက္ငယ္ဟာ

ျမွားထိသြားတယ္

ေကာင္းကင္တလြားမွာ

တိမ္ညစ္ညိဳေတြ အုပ္ဆိုင္းမေနသင့္ဘူး..



ေမ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ ရုိတ္သိမ္းအျပီးမွာ

င့ါက်ီကို မီးျမိဳက္ခံရတယ္...

ပင္လယ္ေရ လိႈင္းအခ်က္ခ်က္က

ဒီမီးစကို မျငိမ္းႏိုင္ခဲ့ဘူး....



ဆူးမရွိတဲ့ ပန္းတပြင့္မွာ

ငါအဆိပ္သင့္သြားတယ္....

ငါေျဖ ေလွ်ာ့မေနေတာ့ဘူး...

ငါျပဳိလဲရင္ေတာင္

သူ႔ပြင့္ခ်ပ္ မေၾကြေစရဘူး....

ျပာ

နင္ကိုယ္တို္င္ အေျဖရွာမရတဲ့
နင္ထုတ္တဲ့ ပုစာၦတစ္ပုဒ္မွာ
ငါေအာင္မွတ္မရတာပါ...
အေျဖေျပာျပီးမွ ေမးခြန္းထုတ္ခဲ့တဲ့
ငါ့အေမးကိုေတာ့
နင္ ဆြံအခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့တယ္ေနာ္.....

အမုန္းေတြၾကားထဲ နင္အိပ္မေနပါနဲ႔
ေ၀းကြာျခင္းဆိုတာ နင္ဖန္တီးတဲ့
တံတိုင္းတစ္ခုပါ....
မျမင္ရဘူးလို႔ နင္ေျပာမယ့္အစား
နင္ေနာက္လွည့္ၾကည့္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္....

စကားေတြမွာ ဓါးသြားတပ္ျပီး
ငါ့ႏွလံုးသားကို မေဖာက္ခြဲပါနဲ႔
ငါကိုေတာ့ သနားသင့္ပါတယ္
တကယ္ဆုိ
ငါ့ဦးေႏွာက္ကို နင္စီးႏွင္းခဲ့တာ
ငါ့ဘ၀ေတာင္ ငါ့ေမ႔ခဲ့တယ္....

နင္ရွဴရွိက္တဲ့ေလေတြထဲမွာ
ငါ့အလြမ္းေငြ႔ေတြ မႈန္ေနတယ္
ေနမေစာင္းခင္ နင္အသိေျပာင္းပါဦး
နင့္ညမွာ လင္းလက္ဖို႔
ငါ့ကဗ်ာေတြကို ျပာခ်ေပးမယ္

နင့္အၾကည့္မွာ ေပ်ာ္က်သြားတဲ့ငါဟာ...
နင္ တန္ဖိုးမထားတဲ့ ျပာပါပဲ....
နင္မထင္ေပမယ့္
ငါလြင့္ပါးသြားတယ္
နင့္ သက္ျပင္းေလးတစ္ခ်က္....မွာပဲ

တစ္ခန္းရပ္.....

စကားလံုးပန္းခ်ီေတြနဲ႕ ဧည့္ခံခဲ့ဖူးတဲ့
ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္၀ါေလးမွာ.. ကၽြန္ေတာ္ဟာ
ရင္ခုန္သံေတြ ထပ္ထပ္ခ်
အမွတ္တရေတြလဲ ခ်ိတ္ဆြဲထားခဲ့ရဲ႕.........
မုိးစက္ေတြကို ေခၚယူ
ၾကယ္ေၾကြေတြလဲ လုိက္ေကာက္ဖူးရဲ႕........
၀င္သူတလွည့္ ထြက္သူတလွည့္
ခြာခ်သြားတဲ့ ေျခရာေတြကို လဲ သိမ္းဆည္းထားခဲ့ရဲ႕..........

အဲ့ဒီ အိမ္၀ါေလးကို ကၽြန္ေတာ္
မေခၚပါပဲ ေရာက္လာခဲ့ဖူးသလို
မႏွင္ပါပဲ ထားခဲ့ရေတာ့မယ္

ခံစားခ်က္ေစရာ စီးဆင္းမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ
ျမစ္တစင္း ဆုိပါရင္
ေကြ႔ေကာက္ျခင္းမရွိေသာ ရိုးသားျခင္းနဲ႔
ပင္လယ္ကို ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းပဲရွိခဲ့တယ္.....

ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ေစရာလြင့္ေမ်ာမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ
တိမ္တိုက္တစ္ခု ဆုိပါရင္
ညိုမႈိင္းျခင္းကင္းေသာ ျဖဴစင္ျခင္းနဲ႕
ေကာင္းကင္ကို ခံစားျခင္းပဲ ရွိခဲ့တယ္....

ေပ်ာ္ရာလား ေတာ္ရာလား
ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႕ အိမ္ေကာင္းကထြက္ခြာတဲ့ အခုိက္မွာ
ကၽြန္ေတာ္ ျမတ္ႏိုးတဲ့ လူတစ္သုိက္ကုိ
ရင္ဘတ္ရဲ႕ ဘယ္ယြန္းယြန္းမွာ
ပံုရိပ္ေတြ ထည့္သြင္း
ကၽြန္ေတာ္ သယ္ေဆာင္သြားမိတယ္....

လူမွား

 

ဘဝ တစ္ခုပါပဲ...
ေကာ္ဖီတစ္ခြက္မွာ အခါးကလဲြရင္ ျပည့္စံုသလုိ
ေန႔ရက္ေတြဟာ တိမ္ညုိေတြ လွေနမယ္တဲ့လား....

ခေရတစ္ကံုးနဲ႔ ငါ့တစ္ကမာၻလံုး ထံုမြန္းခ်င္တဲ့ေကာင္
အိမ္မက္ေတြ တပြင့္ျပီးတစ္ပြင့္
အသက္ေငြ႔မွ်င္မွ်င္ကို ၾကိဳးအျဖစ္နဲ႔ သီကံုးေနခဲ့တယ္...
ခေရေတြ ေျမခသလို
ငါ့အခ်စ္ေတြ မေၾကြက်ရဘူးလုိ႔.....

အစိမ္းသက္သက္ အေတြးအေခၚမ်ားပါပဲ
သက္တမ္းေတြ ရင့္က်က္ခဲ့တာေတာင္
ငါနဲ႕ မရင္းႏွီးခဲ့ဘူး.....

ဆႏၵေတြ လားရာတစ္ဘက္က
မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ႔ စကားေတြ
ဦးေနွာက္ထဲက ေထြးထုတ္ထားခဲ့တဲ့ေနာက္.....

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း စကားစုေတြကို လံုးေထြးရင္း
သူ႔ကဗ်ာလွလွေလးေတြနဲ႔ ျမိဳခ်မိသူ....
ရင္ဘက္မွာ အခုေတာ့ ဗေလာင္ဆူေနရဲ႕....

အလြမ္းေတြလည္ခိုက္ခ်ိန္မွာ....
မဲ႔ျပံဳးတစ္ပြင့္ေတာင္ ေျခြေဖာ္မရသူကို...
ျပန္လာပါ လုိ႔ အခါခါ ေအာ္ျငီး.....
ပဲတင္သံေတြေၾကာင့္မ်ား သူ နားၾကားလြဲခဲ့တာလား....
အကြာအေ၀းၾကားမွာ သူက တံတိုင္းေတာင္ ျခားခဲ့သူ.....

ကမာၻပ်က္ရင္ေတာင္ ငါတုိ႔ အခ်စ္ေတြ
မျပိဳရဘူးလုိ႔ သစၥာေတြထား...
ထားသြားခဲ့တဲ့ သူမ နားမွာ ....
အသက္ဆက္ရွင္ခြင့္မရတဲ့ အခါ....
အျပစ္ေတြ မထားရက္ပါဘူး.....

ေ၀းကြာျခင္းရဲ႕ အေျဖကုိရွာတဲ့အခါ....
အခ်ိန္နဲ႕ ေနရာ ... ခ်စ္ခဲ့တာပါ မမွားခဲ့တဲ့ငါဟာ....
နင္ခ်စ္ႏိုင္မယ့္ လူသားတစ္ေယာက္မျဖစ္ႏိုင္တဲ့...
လူမွားျဖစ္ခဲ့တာ......

Tuesday, May 18, 2010

အေရာင္လြင့္တဲ့ ပံုျပင္

 

ႏွင္းရည္ေတြ ေသာက္ခဲ့ၾကတာခ်င္းအတူတူ....
ကၽြန္ေတာ့္ ရင္က ပူေလာင္ေနဆဲ.......
ေသြးေအးလုိ႔ ေပ်ာက္ပ်ယ္မွာေၾကာက္တဲ့ေနာက္....
တုိးလိုေတာင္ ေထြးေပြ႔ထားေပမယ့္.....
သူမက အဓိပၸါယ္မဲ့ ေအးစက္သြားတဲ့ အခါ.......

သူမ ခ်စ္ပါတယ္ဆုိတဲ့
စိတ္ကူးလွလွကဗ်ာေတြေတာင္
ကာရံေတြ လြင့္ေပ်ာက္သြားတဲ့ေနာက္.........
တူညီ ဝတ္စံုနဲ႔ အိပ္မက္လွလွက
သူ႔ရင္မွာေနာက္ထပ္.... ေနာက္ထပ္.....
ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ .... တစ္ခ်ပ္... မဖူးပြင့္လာေတာ့ဘူး............

ဒီလုိနဲ႕ အေရာင္ေတြ ေျဖေလ်ာ့သြားတဲ့ ပန္း
ဒိုင္ယာရီေဟာင္းက ခပ္ပါးပါး ပန္ဆင္သြားတဲ့ေနာက္.......
ကၽြန္ေတာ္ ျမတ္ႏိုးတဲ့ သူ႔ဆံႏြယ္ေလးကို.......
ေထြးေပြ႔ထားပါရဲ႕....
တေျဖးေျဖး... ေဝးလြင့္သြားလိုက္တာေလ..........
လိပ္ျပာေလး ပ်ံထြက္သြားတာေတြ႔လိုက္တယ္
အေမွာင္ယံည...
ဟုိး အခန္းေထာင့္က......

Saturday, August 14, 2010

ၾကယ္ ေရာင္စဥ္

အေရာင္ေတြစံုလင္တဲ့ မနက္ခင္းတိုင္းမွာ
ဒဏ္ရာေတြ ထပ္ခဲ့ရသူပါ....
ၾကယ္စင္ေလး ျဖဴလႊလႊ...
ညနဲ႕ အတူက်ရံႈးရမယ့္ ခဏတာမွာပဲ...
ငါဟာ ရင္ကြဲပက္လက္.....
တကယ္ဆုိ....
ေန႔သစ္ေတြဟာ င့ါအတြက္ သတ္ပံုမွားခဲ့တာ ၾကာျပီ....

နင္ေပးခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ဆုိး တစ္သက္စာမွာ
ငါ ဟာ ႏိုးထဖုိ႔ ပ်က္ကြက္ ခဲ့သူ
အိပ္ပ်က္ညေတြမွာ....
ျပတင္းက ေရာင္စဥ္ေလး မင္း....
အိပ္မက္ေတြ ထပ္ခင္း ေပးေနလား....
ငါ....
ပင့္သက္ေတြ ခ်....
နင္ လဲက်ရင္ေတာင္ ထူခြင့္မရေတာ့တဲ့ လက္ေတြက
ဂစ္တာငယ္ကို ခပ္ ဖြဖြ တီး
နင္ၾကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းေတြကို တီးတုိး ျငီးဆုိမိတဲ့ အခါ...
သံစဥ္ေတြ အလြဲလြဲ ငါ့ ရင္ခုန္သံေတြလဲ ကြဲအက္ေနခဲ့တယ္....
ငါဟာ နင့္အတြက္ အိပ္ပ်က္ည မျဖစ္ခ်င္ခဲ့သူပါ....

ေႏြက်က် ႏွင္းစိုစုိ
ငါ့ေကာင္ကင္က တိမ္ေတြကေတာ့ မဲညိုေနရဲ႕....
နင္လာမလား ခင္းထားတဲ့ ျမက္ပင္စိမ္းေတြေတာင္ ပုလဲေတြခုိ
ေမ်ာ္ေနဆဲ လိပ္ျပာငယ္ရဲ႕ အေရာင္ေတြ အိုမင္းလာေပမယ့္......
နားခုိစရာတခု က ေမ်ာ္တုိင္းလဲ ေ၀း.. ေဝးလာတယ္...
တကယ္ဆုိ ငါဟာေလ....
ငါ တန္ဖုိးထားတဲ့ ၾကယ္ေရာင္စဥ္တန္းကို
ခပ္လွမ္းလွမ္းကပဲ...  ၾကည့္ ဝံ ့ခဲ့သူပါ......

Friday, September 17, 2010

မ်က္ရည္ကန္ထဲက ေရြ႔ငါး

ညိုေနတဲ့ေကာင္းကင္ဟာ ဘယ္ေတာ့ ျပိဳက်မလဲ

မိုးျခိမ္းသံ အဆံုးမွာ ငါအိပ္မက္က လန္႔ႏိုးခဲ့ပါျပီ

လွ်ပ္စီးေတြ တစ္ဖ်တ္ဖ်တ္ထေနတဲ့ ည

အက္ေၾကာင္းတစ္ခုရဲ႕အစလား

မနက္ျဖန္ကုိေတြးေၾကာက္ရတဲ့ဘ၀မွာ

သူ႔လက္ကို ထာ၀ရ မဆြဲထားရက္ဘူး

တဲအိုပ်က္ဆိုတဲ့ သူမအိပ္မက္

အိပ္အျပန္လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ျဖိဳဖ်တ္ခဲ့တယ္

ပ်ံလိုရာပ်ံလို႔ ငါ့ကို လြတ္ေပးခဲ့တဲ့ေနာက္

ငါဟာအေတာင္လဲ က်ိဳးေက်ရဲ႕

နင္မရွိတဲ့ေနာက္ ငါဟာ အေတာင္မဲ့တဲ့ငွက္

ေကာင္းကင္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ခြင့္ရက္လဲကုန္ဆံုး

ဒီမိုးစက္ၾကားမွာပဲ ငါႏွစ္ေျမာခဲ့ရတယ္

ေျဖသိမ့္စရာ မရွိေတာ့တဲ့ဘ၀မွာ

မွန္အိမ္ထဲက ေရႊငါး

လြတ္ေပးခဲ့တာ ကၽြန္ေတာ္ မမွားဘူးလို႔ ေျပာေပးၾကပါ........ ။ ။။  ။။။ ။။။။။